Και για κάθε άλλη Δίρφη…
Ήλιος κι αγέρας, περήφανη Δίρφη!
Χέρια ουράνια την πέτρα σμιλεύουν!
Ύψη πλασμένα από φως και γρανίτη,
κορφές-σκαλοπάτια που στ’ άστρα ανεβαίνουν…
Αντιβουίζουνε γκρέμνα το βρόντο της νύχτας,
αητοί και αέρηδες χτίζουν φωλιά…
Πυλώνες της Νιότης, κορφές της Αλήθειας,
στη γραμμή του ορίζοντα γράφουν «Ψηλά!»
«Ψηλά τις καρδιές, ψηλά και τα μάτια!
Ψηλά είν’ εκείνο, ψυχή, που σου πρέπει!
Βάστα στη νύχτα του νου τα κομμάτια,
Ήρωες πόσους και πόσους θεούς
αγκάλιασες γή μου, πικρή αετομάνα;!
Πόσες ελπίδες, και πόσους καημούς ,
πόσους αγώνες όρκισες στ’ άγια;!
(…)
Σαλεύει της μνήμης το ξέθωρο φύλλο…
Ήχος σκληρός με και ξένος ξυπνά.
Και μέσ’ απ’ τα δάκρυα μου – στερνό αντίο –
η μορφή σας κλαμένη ξανά μου γελά…
Πέφτει ομίχλη, θολώνει το πέρας…
Σβήνουν στα σύννεφα κορφές και γραφή…
Και μες στο σκοτάδι της σκοτωμένης μέρας,
ο σιδερένιος εχθρός τα ύψη πατεί…
*Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη Ειρήνη που έγραψε για τη Δίρφη
και ας μην κατοικεί στην Εύβοια:
“Μένω στο νότιο Πήλιο. Καμαρώνω τη Δίρφη πρωί και βράδυ…
Όχι, δεν θα άντεχα να τη βλέπω μαχαιρωμένη…
httpΦωτογραφία
του Δημήτρη Μάλλιαρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.