Το μήνυμα της Φάτνης

Δυο χιλιάδες χρόνια πριν, τρεις σοφοί από την Περσία ακολούθησαν ένα ουράνιο φαινόμενο, το πλέον θρυλικό Αστέρι των Χριστουγέννων. Το φωτεινό άστρο τους οδήγησε στην ταπεινή φάτνη που φιλοξένησε τον Υιό του Θεού στην πρώτη του νύχτα ως θνητός. Οι τρεις εκείνοι επιστήμονες, γνωστοί σήμερα ως «οι τρεις Μάγοι με τα Δώρα» ήταν οι πρώτοι που επιχείρησαν να λύσουν το μυστήριο του αστεριού. Ξεκίνησαν την αναζήτησή τους κι

επιδόθηκαν σε ένα πραγματικά μακρινό ταξίδι, χαιρετίζοντας το ουράνιο φαινόμενο ως θαύμα. Ως ένδειξη ταπεινοφροσύνης απέναντι στα κοσμικά φαινόμενα, έφεραν μαζί τους δώρα που εναπόθεσαν στα σπάργανα ενός βρέφους, του οποίου τη γέννηση σηματοδότησε το αστέρι επιστημονικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος.

Οι αιώνες που μεσολάβησαν μπόλιασαν την ιστορία με μύθους και προσθήκες που έσπασαν την κλωστή που χωρίζει την αλήθεια απ' τον μύθο. Φτάνοντας στο σήμερα, στοιχεία αδιάσειστα για την αναζήτηση της αλήθειας είναι εξαιρετικά σπάνια ως ανύπαρκτα. Ωστόσο, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό, κι αυτό είναι το φάντασμα της αλήθειας, ο μύθος που απέμεινε. Ένα αυθεντικό παραμύθι που πραγματεύεται την αρχέγονη ανθρώπινη αγωνία απέναντι στα κοσμικά μυστήρια. Τα παιδικά ερωτήματα «από που έρχονται τα μωρά» και «που πηγαίνουμε όταν πεθάνουμε, μαμά» είναι η εστία του φόβου ενός θνητού. Είναι το σκοτεινό δάσος των παραμυθιών όπου ο χαμένος πρίγκιπας διακρίνει από μακριά ένα φως, και το φως οδηγεί σε ένα σπίτι και το σπίτι στη λύτρωση του ήρωα. Στην προκειμένη περίπτωση είναι το ταξίδι τριών μάγων σε μια απέραντη έρημο, όπου το φως είναι το αστέρι και πιστό στον κανόνα των παραμυθιών τους οδηγεί στη σωτηρία, ή μάλλον σε ένα βρέφος με το όνομα του Σωτήρα Ιησού. Ένα βρέφος που κρατάει το κλειδί της ζωής και με λίγη τύχη το κλειδί της αιωνιότητας. Ο Χριστός άρχισε να διδάσκει από τη στιγμή που μας ήρθε, ότι οι βασιλιάδες δεν γεννιούνται σε παλάτια. Γεννιούνται σε φάτνες κάτω από αστέρια, που φωτίζουν το δρόμο του χαμένου ανθρώπου.

Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή χαράς. Όχι χάρη στα δώρα, στα ακτινοβόλα στολίδια και στην αγάπη που είναι σκόρπια στην ατμόσφαιρα. Όχι στον δεύτερο χιτώνα που επιτέλους φιλοτιμούμαστε να δώσουμε σε εκείνους που τον χρειάζονται, ή στα ζαχαρωτά που ανυπομονώ να σφίξω στην αγκαλιά μου μετά τη νηστεία. Ούτε καν εξαιτίας της υπέρτατης γέννησης, που έγινε σύμβολο ζωής και ευφορίας για τους Χριστιανούς. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή χαράς γιατί φωτίζεται από το αστέρι της ελπίδας, που κάνει το μυστήριο της ζωής ελαφρύτερο για τον μικροσκοπικό και καταταλαιπωρημένο θνητό.

Γεωργία Καρδιόλακα