ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΛΙΟΥΡΑ

ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ

Ποδοσφαιρικό κεφαλοχώρι με ένδοξο και «ηρωικό» παρελθόν

Εισαγωγή

          Μια δεκαπενταετία πλησιέστερα στα σύγχρονα για την εποχή εκείνη ποδοσφαιρικά δρώμενα ο Πάλιουρας, απ΄ τα παλαιότερα μέλη της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ευβοίας-Βοιωτίας (ΕΠΣΕΒ), γεγονός που αποτελεί συνάρτηση πολλών παραγόντων που συνετέλεσαν στο ν΄ αποδειχθεί ο Πάλιουρας πρωτοπόρος αναφορικά με τον αθλητισμό και ειδικότερα το ποδόσφαιρο.

          Τα εργοτάξια εκμετάλλευσης λιγνίτη και αργότερα ξυλίτη, έδωσαν πραγματικά πνοή στην οικονομική και κοινωνική ζωή της περιοχής, με τον Πάλιουρα να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση έναντι των όμορων κοινοτήτων. Ο Διοικητικός μηχανισμός και η τεχνική επόπτευση των έργων είχε σαν έδρα τον Πάλιουρα, με ανθρώπους να προΐστανται έχοντας ντόπιες καταβολές.

          Τεχνικοί και Διοικητικοί υπάλληλοι από διάφορες περιοχές και κυρίως προερχόμενοι απ΄ το Κέντρο (Αθήνα-Πειραιάς) μετέφεραν ταυτόχρονα τις εμπειρίες, τις γνώσεις και τις ιδέες τους στους ντόπιους, με τους οποίους κατ΄ ανάγκην συχνωτίζονταν και συναλλάσσονταν σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

          Κατ΄ αρχήν ο προβληματισμός και στην συνέχεια το όραμα για την ίδρυση ενός συλλόγου που θ΄ αντιπροσωπεύσει την περιοχή ποδοσφαιρικά σε διαγνωστικό πλέον επίπεδο, αποτελούσε κοινό βίωμα για ντόπιους και «ξένους».

          Κάποιοι θυμούνται με την αποχώρηση των Γερμανών καταχτητών, τον Μήτσο τον Αγουρίδα, τον Γιώργο τον Μάλλιαρη (Μανιάτης) και τον Σπύρο τον Κούκουρα (Μητσόλας), «να κυνηγάνε και να κλωτσάνε» ένα «στρογγυλό πράγμα», την μπάλα όπως την έλεγαν κάτω απ΄ τα περίεργα βλέμματα των συγχωριανών τους στ΄ αλώνια, όπου σήμερα το πάρκο αναψυχής.

          Για την συνέχεια το ραδιόφωνο εδραίωσε την ποδοσφαιρική συνείδηση των κατοίκων και πολλοί έσπευσαν να υιοθετήσουν τον νέο τρόπο αναψυχής και άθλησης. Συγκρότησαν την πρώτη ομάδα και ώθησαν τους νεολέους στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 ν΄ ασχοληθούν μες την «στρόγγυλη μονοβύζα χοντρούλα». Μεταξύ αυτών απ΄ τους πιο γνωστούς ο Νίκος Κατσικαντάμης (σημερινός εφημέριος) και ο Μήτσος Κατσικαντάμης (Σκαντάλης). Την ίδια περίοδο (αρχές του ΄50) κάποιοι μετεγκαθίστανται στην Χαλκίδα για συνέχιση των σπουδών τους και στελεχώνουν τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους της πρωτεύουσας, Προποντίδα, ΑΕΚ και Πρωτέα. Ο Αντώνης Τζιφής (Καλλίας) και ο Γιάννης Πατερίτσας (Μαρδίτσης), ο οποίος οφείλει το προσωνύμιό του στον κεντρικό αμυντικό της ΑΕΚ εκείνης της εποχής μετέχουν στις αγωνιστικές εκδηλώσεις της ΑΕΚ Χαλκίδας. Είναι ποδοσφαιριστές που αναγνωρίζουν με σεβασμό και οι νεολέοι των διπλανών χωριών. Πτωχές οι μαρτυρίες για την ποδοσφαιρική δραστηριότητα της 10ετίας του ΄50, που πρέπει να κλείσουμε με την αναφορά μας σ΄ έναν ακόμη σπουδαίο ποδοσφαιριστή τον Κίμωνα τον Αγουρίδα, τον Γιώργο Στεφανή (Καζάκας) ένας σπουδαίος σεντερ-φορ, και δευτερευόντως τον Κώστα τον Κορδώνη που αργότερα μεταπήδησε ως Διοικητικός παράγοντας. «Πρόδρομοι» ακόμη της ταλαντούχου γενιάς του ΄60 ήταν και ο Μιχάλης Πατερίτσας και ο αδικοχαμένος σε τροχαίο δάσκαλος Σπύρος Κούκουρας. «Η δράση» όλων αυτών ξεκινάει απ΄ τα μέσα της 10ετίας ΄40.

         

Ολοκληρώνοντας αυτό το εισαγωγικό μέρος του αφιερώματος, πρέπει ν΄ αναφέρουμε παλιότερες μαρτυρίες που συγκλίνουν στο γεγονός της συγκρότησης ποδοσφαιρικής ομάδας και όχι βέβαια ίδρυσης (1964) απ΄ το 1931 με πρωτεργάτες τον Θανάση Κατσικαντάμη (πατέρα του σημερινού εφημέριου Νικολάου) και τον Γιώργο καβαφά που πέθανε πλήρης ημερών (92 ετών) το 2000. Υπήρχαν λένε ποδοσφαιρικές στολές με σήμα την Δίρφυ σαν Π.Ο. «Δίρφυος» που μετακαλούσε «ομάδες νέων» άλλων χωριών.

Δεκαετία ΄60

Ποδοσφαιρική αφύπνιση και γενικός ξεσηκωμός μετά το ΄64

          Δύο άνθρωποι συνετέλεσαν στο να ωριμάσει η σκέψη ίδρυσης ποδοσφαιρικού συλλόγου που θα εκπροσωπούσε τον Πάλιουρα στο μικτό τότε Πρωτάθλημα Ευβοίας-Βοιωτίας. Σε κάποιον τεχνικό της Εταιρείας «ΚΟΥΡΤΙΔΗ», που οι άνθρωποι εκείνης της εποχής ενθυμούνται με το μικρό του όνομα «Νικολάκης ο Ηλεκτρολόγος». Ήταν αυτός που μετέφερε τις εμπειρίες του απ  τον Πάλιουρα (Κερατσίνι) και με το πάθος του κατάφερε να «κεντρίσει» το ενδιαφέρον των νέων για το άθλημα πιο συγκροτημένα πλέον. Ο Νίκος ο Ηλεκτρολόγος συγκέντρωσε τους ντόπιους ποδοσφαιριστές στ΄ αλώνια και τους προπονούσε με την μπάλα, πολύτιμο και αναντικατάστατο «εξάρτημα» για την διεξαγωγή του αθλήματος την οποία «φύλατταν και περιόριζαν κατ΄ οίκον» πότε ο Αγουρίδας και πότε ο Γιώργος Μάλλιαρης κατά κάποιον τρόπο ως «έφοροι υλικού» εκείνης της εποχής. Γνώστης των μυστικών της μπάλας ο Νίκος ο Πειραιώτης, αμέσως διείδε τα πλούσια σωματικά, ψυχικά και τεχνικά προσόντα του Χρήστου Μάλλιαρη (Λαέρτος) και με ίσως το πρόσχημα της απασχόλησης τον έφερε στον Πειραιά να υπογράφει δελτίο στον Άρη Νικαίας.

          Τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα ο δημοφιλής για την εποχή του αλλά και μετέπειτα «Χρηστάρας» ξεκίνησε εκεί στα 1960-61 με την ΑΕΚ Χαλκ΄θδας, μια ομάδα που απετέλεσε «ποδοσφαιρικό μπούσουλα» και για άλλους σπουδαίους ποδοσφαιριστές της εποχής όπως ο Βαγγέλης Τρίκκας (Βαγγελάρας), ο Γιώργος Μάλλιαρης (Καμάρας) αδελφός του Χρήστου και ο Τάσος Τσάκος (Παπατάσος). Την εισροή Παλιουρωτών ποδοσφαιριστών διευκόλυνε ως φαίνεται ο Γεώργιος Πατερίτσας που δραστηριοποιείτο επιχειρηματικά στην Χαλκίδα (αρωματοπωλείο επί της Γαζέπη) και συνδεόταν φιλικά με παράγοντες της τοπικής ομάδος, είχε άλλωστε και χρηματίσει ως μέλος του Δ.Σ. της ΑΕΚ. Ο ίδιος ο Γιώργος Πατερίτσας ήταν αυτός που κάποια στιγμή «το πήρε πατριωτικά το ζήτημα» επιτυγχάνοντας τον επαναπατρισμό αυτών και άλλων ποδοσφαιριστών στη «γενέτειρα γη». Είναι ο άνθρωπος που αναδείχνεται σε κορυφαία φυσιογνωμία για την εποχή εκείνη και αυτός που συνετέλεσε τα μέγιστα στην συγκρότηση και σχηματοποίηση της ποδοσφαιρικής ομάδος μέχρι την ίδρυση και για μια δεκαετία τουλάχιστον μετά απ΄ αυτό το πολυσήμαντο και ιστορικό για την περιοχή γεγονός.

Ο ίδιος αφηγείται και εξυφαίνει όλο το ιστορικό που προηγήθηκε της ίδρυσης αφ΄ ενός και αφ΄ ετέρου ότι διαδραματίσθηκε τα χρόνια που ακολούθησαν το γεγονός της ίδρυσης και ένταξης της Α.Ε.Π., που μέχρι το 1964 ήταν γνωστή ως Α.Ε.Λ. ΠΑΛΙΟΥΡΑ (Αθλητική Ένωση-Λιγνιτορυγχείων Πάλιουρα):

          «Η πρώτη κίνησή μου» θα μου πει ο κυρ-Γιώργος «ήταν να ευαισθητοποιήσω τους συγχωριανούς μου να βρω υποστηρικτές που θα συμπαρατάσσονταν μαζί μου σ΄ αυτή την προσπάθεια ίδρυσης και ένταξης ενός συλλόγου στα πρωταθλήματα. Επανέφερα τ΄ αδέλφια Χρήστο και Γιώργο Μάλλιαρη καθώς και τον Τάσο Τσάκο και Βαγγέλη Τρίκκα, «εξομολογούμενος» στους ποδοσφαιριστές και τους συνεργάτες μου την πρόθεσή μου να δημιουργήσω μια ομάδα που θα εκπροσωπούσε επάξια τον Πάλιουρα και την γύρω περιοχή στα τότε πρωταθλήματα της ΕΠΣΕΒ. Ακολούθως στην ομάδα προσαρτήθηκαν και ποδοσφαιριστές «ανένταχτοι» αλλά πλούσιοι σε ταλέντο απ΄ τα γύρω χωριά δίνοντας την υπόσχεση να επανέλθουν εφ΄ όσον τα γύρω χωριά αναγνωρίσουν δικούς τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Ως μπροστάρης σ΄ αυτή την κίνηση όρισα υπεύθυνους για ότι παρουσιαζόταν στην ομάδα, τους Γιώργο Τζιφή (Φόλης) και Αθανάσιο Στεφανή (Γρατσούνης), οι οποίοι πρόσφεραν σημαντικό έργο εκείνη την εποχή, στα χζρόνια που προηγήθηκαν αλλά και ακολούθησαν την ίδρυση, ενώ εγώ που δεν μπορούσα να παρευρίσκομαι τις εργάσιμες ημέρες κινήθηκα προς την κατεύθυνση των ιδρυτικών διαδικασιών και της εξασφάλισης και νομιμοποίησης του γηπέδου. Οι συγχωριανοί ιδιοκτήτες, παρεχώρησαν «ο ένας μετά τον άλλο» τις μικροϊδιοκτησίες που είχαν στ΄ αλώνια αφού πείσθηκαν για την αναγκαότητα της νέας αθλητικής πραγματικότητας με ενθουσιασμό, όμως τότε θυμάμαι είχε αντιδράσει ο Μπάρμπα-Βασίλης Μπαρσάκης (Μαγλάτος) που ήθελε δρόμο παράλληλο για πρόσβαση στις ιδιοκτησίες των γιων του. Η φιλότιμη κίνηση των ιδιοκτητών πήγε «να τιναχθεί στον αέρα» όμως τα «προσωρινά» που έφερε η οικογένεια Βασίλη Μπαρσάκη «κερδήθηκαν» απ΄ τους προσωρινούς διαχειριστές της ποδοσφαιρικής κίνησης και το γήπεδο αρτιμελές πλέον ήταν γεγονός για ένα ολόκληρο χωριό. Θυμάμαι η υπέρ της «κίνησης» απόφαση έγειρε προς το μέρος μας χάρις και την σταθερή στάση που έδειξε ο κ. Ευστάθιος Πάλλης, καθηγητής Φυσικής Αγωγής του Α΄Γυμνασίου Αρρένων Χαλκίδος και Διευθυντής τότε του Εθνικού Γυμναστηρίου Χαλκίδος. Με ομιλία που πραγματοποίησε και έγγραφα προς την τότε Γ.Γ. Αθλητισμού κατάφερε να κερδηθούν οι εντυπώσεις και η ουσία και ο αγώνας μας να δικαιωθεί. Άλλωστε ο κ. Πάλλης ήταν μια σημαίνουσα προσωπικότητα για την εποχή. Στο ιδρυτικό και τις νομικές διαδικασίες είχαμε την αμέριστη συμπαράσταση του σπουδαίου δικηγόρου αείμνηστου πλέον Τάσου Καμπούρη. Ανέλαβα το κύριο οικονομικό βάρος, όσον αφορά το ποδοσφαιρικό υλικό και τα έξοδα ίδρυσης και εδώ πρέπει να συμπεριλάβουμε και τα συνεχή «τραπεζώματα» παραγόντων, αθλητών και διαιτητών όμως και σύσωμο το χωριό βοηθούσε μέσα από εράνους και λαχειοφόρους. Η ίδρυση του συλλόγου με την επωνυμία Α.Ε. Πάλιουρα ήταν γεγονός για το έτος 1964 και απ΄ την περίοδο 66-67 μετέχει κανονικά στο πρωτάθλημα Γ΄ τοπικής κατηγορίας ΕΠΣΕΒ.

          Εγώ πλέονως παραγωγός αυτού του αφιερώματος θα συνεχίσω με τα «αγωνιστικά» όπως καταμαρτυρούν οι τότε πρωταγωνιστές των γηπέδων αλλά και οι συντελεστές αυτής της προσπάθειας που γέμισε περηφάνεια τους; Παλιουρώτες, που τα πρώτα χρόνια κατέκλυζαν ασφυκτικά τον περίγυρο του γηπέδου.

          Οι ποδοσφαιριστές που επέστρεψαν απ΄ την ΑΕΚ Χαλκίδας (Τρίκκας Β., Τσάκος Τ., Μάλλιαρης Χ. και Γ.) απετέλεσαν αρχικά τον «σκλιρό πυρήνα» αυτής της νεοσύστατης και νεοφώτιστης για την περίοδο 66-67 ομάδος. Αποτέλεσαν την «ραχοκοκαλιά» πάνω στην οποία στηρίχθηκε ο συνδεσμολογικός ιστός απ΄ τους «εντός και επί ταυτά» και αναφέρω τους κυριώτερους, τον Δημήτρη Τσαρούχα (Τσαλάκος) έναν πολυσύνθετο ποδοσφαιριστή, δυνατό, γρήγορο και σπουδαίο τεχνίτη, που έπαιζε όλες τις θέσεις απ΄ το «κέντρο και πίσω» και για τον οποίο ενδιαφέρθηκε σοβαρά και άμεσα η ΑΕΚ Αθηνών τότε του Στανκοβιτς και του Τσάκναντυ αλλά και των Κώστα Νεστορίδη, Στέλιου Σεραφείδη, Ανδρέα Σταματιάδη, Στέλιου Σκευοφύλακα και Μίμη Παπαϊωάννου. Ένας ακόμη «πατέρας-αφέντης» έκοψε τον δρόμο του Τάκη για μια ένδοξη ποδοσφαιρική καριέρα.

          Μέχρι το τέλος της δεκαετίας στην ομάδα συμμετείχαν ακόμη οι τερματοφύλακες Γιώργος Τζαφέρος (Ναύαρχος ή Μπαμπούνας), ο Ταξιάρχης Λούκας, οι αμυντικοί Κήριλος, Δημήτρης Λούκας, τα΄ αδέλφια Γιάννης και Νίκος Κούρνης (Πετσάλης) και ο Κώστας Τσάκος. Ακόμη ο Γιάννης Τζιφής (Ξυλαράς ή Ζαντέρογλου). Στην μεσαία γραμμή ο Κώστας Μάλλιαρης (Σαραβάκος), Νίκος Μάλλιαρης (Μανιάτης) και βέβαια οι Βαγγέλης Τρίκκας και Τάσος Τσάκος όπως προαναφέραμε. Στην επίθεση πραγματικά «φλογοβόλο», από δεξιά ο ταχύτατος, πραγματικά «καθαρόαιμο άτι» Γιάννης Τρίκκας, ο δεινός σκόρερ, παίχτης περιοχής Μπάμπης Κατσικαντάμης και αριστερά ο βραχύσωμος με το «δολοφονικό» αριστερό Γιώργος Νταλιάνης.

          Επιλογή των «αρίστων» απ΄ τα γειτονικά χωριά με την παρουσία στην ομάδα των Μακρυκαπιωτών Γιώργου Πύθουλα (μαυρομάτης) μέσου και του Μανώλη Ρουμπή που αγωνιζόταν με ιδιαίτερη επιτυχία ως σκόπερ ή αριστερός μπακ. Ακόμη απ΄ την Λούτσα ο εξαιρετικός μπαλλαδόρος αριστεροπόδαρος ακραίος ή μεσοεπιθετικός αναλόγως Νίκος Κορώνης, ο σπουδαίος επίσης κεντρικός απ΄τους Καθενούς Νίκος Τσαρούχας και προς το τέλος της δεκαετίας ο καλλίτερος όπως καθομολογούν οι ντόπιοι τερματοφύλακες Μήτσος Τσουτσέος απ΄ την Στενή και ο εκπληκτικός χαφ για τα δεδομένα της εποχής Γιώργος Δεσποτόπουλος που είχε θητεύσει επιτυχώς και στον Εδεσσαϊκό που αγωνιζόταν τότε στην Β΄ Εθνική.

          «Κιτρινόμαυρη» η πρώτη ποδοσφαιρική στολή. Ο ίδιος ο Γιώργος ο Πατερίτσας, το αποδίδει στο γεγονός του ενδιαφέροντος της ΑΕΚ για τον «Τσαλάκα» αλλά και γιατί πολλοί «ξένοι» με προσφυγικές ρίζες (Πειραιάς-Νίκαια-Κερατσίνι) που δούλευαν στην «Εταιρεία» είχαν ΑΕΚτζίδικα συναισθήματα. Ο Γιώργος Νταλιάνης μέλος της τότε ποδοσφαιρικής ομάδος αντικρούσει την «άποψη» του τότε Προέδρου δίνοντας μια πειστικότερη απάντηση:

          «Ήμασταν τότε χωρισμένοι σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς. Τα κιτρινόμαυρα προέκυψαν ύστερα από ατελέσφορες συζητήσεις μεταξύ κόκκινου και πράσινου. Τα κίτρινα ήταν ένα ουδέτερο χρώμα που τελικά επικράτησασε και διατηρείται μέχρι σήμερα».   

          Για τους «φιλοξενούμενους» όπως υποστηρίζει ο Γιώργος Πατερίτσας «ο Πάλιουρας ήταν μια τρύπα στην τοπική γεωγραφία… Όλοι ρωτούσαν να μάθουν που βρίσκεται και βέβαια οι Βοιωτοί ανταγωνιστές μας στο πρωτάθλημα αρχικά της Γ΄ και μετέπειτα της Β΄ κατηγορίας. Σκληροτράχηλες έδρες και άγριες συνθήκες στην Βοιωτία. Στα Βάγια, στον Αη Γιώργη, στον Ορχομενό… παντού ο περίγυρος θύμιζε έναν «πύρινο κλοιό», έτοιμο να κατακαύσει κάθε αντίδραση των φιλοξενουμένων. Ο Χρήστος Μάλλιαρης «άπλωνε την προστατευτική σκιά του σ΄ όλο το γήπεδο». Ένας ποδοσφαιριστής με ψυχικές αρετές, που «φλόγιζε» τις καρδιές των συμπαιχτών του μέσα στο γήπεδο. Σ΄ αυτό συμφωνούν οι συμπαίκτες του εκείνη την εποχή αλλά και νεώτεροι που τον γνώρισαν τις επόμενες δεκαετίες. Ήταν ο ποδοσφαιριστής που ένωσε με την παρουσία και την καταλυτική του προσωπικότητα τρεις ποδοσφαιρικές δεκαετίες (60-70-80).

«Θυμάμαι» μου λέει ο Γιώργος ο Πατερίτσας «σ΄ ένα παιχνίδι με τον Ορχομενό, αγωνιζόταν όπως και πολλοί άλλοι ενώ είχαν δελτίο σ΄ άλλες ομάδες. Κάποιοι τον εντόπισαν και ζητούσαν την σύλληψή του για το τεστ ταυτοπροσωπίας. Ο Χρήστος πήδηξε την μάντρα και εξαφανίστηκε. Αργότερα τον πήραμε απ΄ το δρόμο… Ο Νταλιάνης ήταν πολύ ντροπαλός και δεν γδυνόταν μπροστά στους άλλους. Πήγαινε πίσω απ΄ το σπίτι της γρια-Κορδώνενας και ερχόταν έτοιμος στο γήπεδο…»

          Βέβαια ο Γιώργος Νταλιάνης αντικρούει τους ισχυρισμούς Πατερίτσα, υποστηρίζοντας ότι αυτό συνέβαινε με τον συμπαίκτη τον Γιάννη Κούρνη…»

«Εκεί στις αρχές της 10ετίας του ΄60» με πληροφορεί ο ίδιος «γίνεται «μια ποδοσφαιρική έκρηξη» στους κόλπους της νεολαίας. Υπάρχουν τρεις ποδοσφαιρικές ομάδες και γίνεται πραγματική «σφαγή» για μια θέση στην πρώτη ομάδα. Μετά καλούσαμε σπουδαίες ομάδες από Αθήνα και Πειραιά και υπήρχαν φορές που παίζαμε την Κυριακή δύο παιχνίδια. «συμφωνώ» θα συνεχίσει ο Γιώργος Νταλιάνης» με τις περιγραφές του τότε Προέδρου Γιώργου Πατερίτσα, αλλά πρέπει να προσθέσω ότι Διοικητικά βοηθούσε σημαντικά τότε ως Γενικός Γραμματέας ο Λάκης ο Καβαθάς, αγωνιστικά σημαντική ήταν η παρουσία και του Αργύρη του Αγουρίδα, όσο του επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του από την στρατιωτική σχολή. Τα΄ αδέλφια Γιάννης και Μιχάλης Πατερίτσας ήταν απ΄ τους πιο «φωνακλάδες» στην εξέδρα εμψυχώνοντας τους ποδοσφαιριστές. Ο Χρήστος ο Μάλλιαρης ήταν αλύγιστος και ανυποχώρητος σε κάθε αγωνιστική αναμέτρηση εντός ή εκτός έδρας, δε «κιότευε» σε καμμία περίπτωση. Ο τότε Πρόεδρος Γεώργιος Πατερίτσας διέμενε όπως αναφέρουμε και πιο πάνω στην Χαλκίδα, όπου και δραστηριοποιείτο επιχειρηματικά αφήνοντας τον έλεγχο της ομάδος σε έμπιστους και φιλότιμους συνεργάτες. Ο ίδιος είχε αναπτύξει ένα εξαιρετικό επίπεδο δημοσίων σχέσεων, με παράγοντες της Ένψσης, παράγοντες άλλων ομάδων και διαιτητές. Ο Στράτος Καλυβίτης εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ΄^0 έχοντας πρόσφατα εγκαταλείψει την ενεργό δράση, ήταν μια σημαντική ρποσωπικότητα για την εποχή, που τίμησε με την φιλία του, τον τότε Πρόεδρο της Α.ε. Πάλιουρα. Αργότερα οι δύο τους «συμπεθεριάσανε». Οι καλές συστάσεις «μέτρησαν» και η κόρη του Αμαλία «ήρθε εις γάμου κοινωνίαν» με τον υψηλόσωμο σέντερ-μπακ Γιάννη Κούρνη. Ο ίδιος αναφέρει πέραν του «ευτυχούς γεγονότος» η ομάδα δεν είχε υποστηριχθεί σε ποδοσφαιρικό υλικό απ΄ τις τεράστιες τότε όπως και σήμερα Ευρωπαϊκές Ποδοσφαιρικές δυνάμαιε ΜΠΑΓΕΡΝ Μονάχου και ΙΝΤΕΡ Μιλάνου, κάτι τέτοιο όμως δεν επιβεβαιώνεται και παραμένουμε στην αναφορά του τότε Προέδρου.

Στον Πάλιουρα εκείνης της εποχής (60-70) δεν υπήρχε έμμισθος προπονητής. Βοηθούσαν σ΄ αυτόν τον τομέα, στις αρχές της δεκαετίας του ΄6) «ο Νικολάκης ο Ηλεκτρολόγος», αργότερα ο Γιάννης Πατερίτσας (μια φορά τουλάχιστον την εβδομάδα) που ερχόταν από Χαλκίδα, ενώ κατά διαστήματα πέρασαν απ΄ την ομάδα ο Μήτσος Τσάκαλος (όντας ποδοσφαιριστής ακόμη) και οι Κούκουρας-Χατζητσοπάνης που προσπάθησαν για μια εμπεριστατωμένη μύηση στα «μυστικά της μπάλας».

Την περίοδο 68-69 η Α.Ε. Πάλιουρα «κέρδισε» κατηγορία (Β΄ ΕΠΣΕΒ) και για μια δεκαετία (μέχρι 78) έμεινε σ΄ αυτή.   

Ανεξίτηλες θα μείνουν οι συναντήσεις με τους Βοιωτούς εκπροσώπους στην μνήμη των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου. Χαρακτηριστικότερες όλων ήταν οι ποδοσφαιρικές μάχες με την Προποντίδα και τον Αμβρυσέα Διστόμου. «Εμείς στους αγώνες μπαράζ για την άνοδο» θα μου πει ο Γιώργος Νταλιάνης υπερισχύαμε συνήθως της Προποντίδας αλλά πέφταμε πάνω στον ισχυρό τότε Αμβρυσέα. Κάποια στιγμή όμως και αυτό συνέβη την περίοδο 68-69 καταφέραμε ν΄ ανέβουμε κατηγορία. Μάλιστα σε αγώνες μπαράζ το ΄70 προσεγγίσαμε την Α΄ τοπική. Τότε είχαμε ισοβαθμήσει στην πρώτη θέση με Προποντίδα και Αμβρυσέα. Με «περίεργες διαδικασίες» η Προποντίδα πέρασε απ΄ ευθείας στον τελικό. Εμείς μέσα στην Θήβα χάσαμε 4-3 απ΄ τον Αμβρυσέα (είχαμε κερδίσει στην έδρα μας). Στον τελικό ο Αμβρυσέας είχε επικρατήσει με 5-1 της Προποντίδας και ανέβηκε κατηγορία (Α΄ τοπική).

Σκληρές αναμετρήσεις στ’ «Αρβανητοχώρια» τα γήπεδα των οποίων θύμιζαν «ξέφραγο αμπέλι». Χρειαζόταν ένδεκα ψυχωμένοι και ένας διαιτητής «που να τόλεγε η καρδιά του». Η επικράτηση σ΄ αυτές τις έδρες ήταν μια «αιματοβαμένη υπόθεση». Όμως και η έδρα του Πάλιουρα τρόμαξε τους αντιπάλους. Μερικοί εξ  αυτών, ο Παμβαγιακός ο Άρης Αγίας Τριάδος, ο Θεσπιακός και ο Ιωνικός Θηβών.

Ακόμη αποτελεί θέμα συζητήσεων μια αναμέτρηση με τον Ιωνικό Θηβών.

Ο Γιώργος Νταλιάνης θυμάται σχετικά:

«Παίζαμε στην έδρα των αντιπάλων μας στο πρωτάθλημα της Γ΄τοπικής την περίοδο 66-67. Εδώ τους είχαμε ισοπεδώσει με σκορ 7-1, παίζοντας την ρεβάνς, αυτοί ήδη είχαν βγάλει «εκτός μάχης διεκδίκησης» τον Θεσπιακό και έπρεπε με κάθε θυσία να πάρουν τον αγώνα. Το παιχνίδι διαιτήτευε κάποιος δικός τους, που δεν μας άφηνε ν΄ αναπτυχθούμε με τίποτε. Έγιναν επεισόδια με πρωταγωνιστή και πρωταίτιο τον τερματοφύλακά μας Γιώργο Τζαφέρο (Μπαμπούνας) που χειροδίκησε στον διαιτητή. Αστυνομικός ήταν κάποιος γνωστός ο Γιώργος Βούζης που είχε υπηρερήσει στο Σταθμό Χωροφυλακής Καθενών και είχε πάρει μετάθεση στην περιοχή. Ο κίνδυνος να περάσει αυτόφωρο ο Μπαμπούνας άμεσος. Κάποια στιγμή υποχωρεί προς τους τουαλέτες και με μια πέτρα σπάζει το κεφάλι του… Αίματα, φασαρία, κακό, μπέρδεμα…. Δηλώνει ότι τον κοπάνησε ο διαιτητής. Ο Αστυνομικός αντιλαμβάνεται το γεγονός και διώχνει «κακήν κακώς» την αποστολή των φιλοξενουμένων για ν΄ αποφευχθούν τα χειρότερα…

Ένα άλλο περιστατικό στα Βάγια. Πήγε ν΄ αρχίσει ο αγώνας με τον Χρήστο Μάλλιαρη στην σύνθεση που έπαιζε τότε με άλλο δελτίο. Οι αντίπαλοι τον πήραν είδηση και έσπευσαν να τον βγάλουν φωτογραφία για να προχωρήσει η διαδικασία της ταυτοπροσωπίας. Ο Χρήστος όμως πήδηξε «τα σύρματα» και εξαφανίσθηκε, για να τον προλάβει το λεωφορείο απ΄ την Εθνική Οδό τέσσερα - πέντε χιλιόμετρα μακριά απ΄ ότι γινόταν στον αγωνιστικό χώρο…

Μια άλλη φορά σ΄ ένα παχνίδι της ομάδας μας με αντίπαλο στην έδρα μας τον Άρη Αγίας Τριάδας, ο Χρηστάρας παίζει με τα΄ όνομα «Οικονόμου». Εκείνη την χρονιά υπηρετεί την θητεία του στην Προεδρική φρουρά και τον αγώνα παρακολουθούν φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας και ένας συνάδελφός του που υπηρετούν μαζί στο Σύνταγμα…

Οι Βοιωτοί εκφράζονται με έκπληξη και θαυμασμό για τον εντυπωσιακό «Οικονόμου»…παικτάρα αυτός ο Οικονόμου… δεν παίζεται… «Ο συνάδελφος»…τρελαίνεται… «ποιος Οικονόμου ρε παιδιά… ο Χρήστος ο Μάλλιαρης είναι … μαζί υπηρετούμε…! Οι γηπεδούχοι υποχρεούνται παρά τις προσπάθεις να πείσουν και να μεταπείσουν για το αντίθετο να φωτογραφηθεί «ο ύποπτος» στο κέντρο του γηπέδου μαζί με τον διαιτητή. Η ισορία κατέγραψε τον πρώτο μηδενισμό του Πάλιουρα για το συμβάν.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΄70              

 Η ακμή, η παρακμή και ο θρίαμβος των νέων (78-Α΄Τοποκή)

Η ποδοσφαιρική ομάδα του Πάλιουρα έχει «ωριμάσει» σε επίπεδο απικτών και αγωνιστικές εμπειρίες και η φήμη της απλώνεται παντού, στο κέντρο, στην περιφέρεια αλλά και εκτός Ευβοίας. Για τους Βοιωτούς είναι ένας αντίπαλος με «πύρινη έδρα» και τσαγανό στις εκτός έδρας αναμετρήσεις. Το 1970 πλησίασε την άνοδο στην Α΄ Τοπική. Θάταν κάτι εκπληκτικό για μια ομάδα με μόλις τέσσερα χρόνια διαγωνιστική εμπειρί. Μέχρι το 1973 διατηρεί την ισχύ της και κάνει αισθητική την παρουσία της στα τοπικά (μικτά) Πρωταθλήματα.

Ενδεικτική είναι η αναφορά του Κώστα Καραμουσουλάκη ανταποκριτή της «ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΗΧΟΥΣ» του 1971 την οποία παρουσιάζω αυτούσια με την γλωσσική αισθητική εκείνης της εποχής:

          «Η Α.Ε. Πάλιουρα παρ΄ όλον ότι αγωνίζετο εκτός έδρας, εδάμασε τον Λήλα Βασιλικού με το ευρύ σκορ 3-0. Στο παιχνίδι τούτο η Α.Ε. Πάλιουρα ανέλαβεν εξ αρχής την πρωτοβουλίαν των κινήσεων και επίεσεν την αντίπαλον εστίαν. Στο 26΄ άνοιξε το σκορ δια του Νταλιάνη. Ο ίδιος δε παίχτης, ολίγον προ της λήξεως του α΄ ημιχρόνου έγραψε (40΄) το 2-0 υπέρ της ομάδος του. Στην επανάληψιν ο Μάλλιαρης ΙΙΙ επέτυχεν και το 3^ον τέρμα της ομάδος του κλείσας συγχρόνως και το σκορ. Η σύνθεσις της νικήτριας: Τσουτσέος – Κήριλος-Λούκας _ Κούρνης – Μάλλιαρης Ι – Μάλλιαρης ΙΙ, - Νταλιάνης – Τσάκος – Μάλλιαρης ΙΙΙ –Κατσικαντάμης και Τρίκκας.  

Μετά την τέλεσιν των αγώνων και της 2^α; αγωνιστικής ημερομηνίας η βαθμολογία επί 2 αγώνων έχει ως εξής:

1.     Α.Ε. Πάλιουρα    6-1     6β.

2.     Σχηματάρι          7-3     5β.

3.     Προποντίς          3-3     4β.

4.     Αγία Τριάς                   2-2     4β.

5.     Παμβαγιακός      3-4     4β.

6.     Έρκυνα Λεβ.      3-5     4β.

7.     Αυλωνάρι           3-4     3β.

8.     Λήλας Βασιλ.     0-5     1β.

ΣΗΜ: Ο Λήλας έχει έναν μηδενισμόν.

Στις αρχές της νέας δεκαετίας «ελαφρώς ανακαινισμένο», το ποδοσφαιρικό αγωνιστικό σχήμα, με τον Δημήτρη Τσουτσέο, που όπως με πληροφορούν συμπαίκτες του εκείνη την εποχή, επρόκειτο για έναν τερματοφύλακα χωρίς ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, αλλά πανέξυπνο, ψύχραιμο και με σωστές τοποθετήσεις, που δικαίως παίρνει τον τίτλο του κορυφαίου «κίπερ» όλων των εποχών. Στην ομάδα όπως διαφαίνεται απ΄ την σύνθεση που πιο πάνω παρουσιάσαμε εμφανίζονται πλέον οι 17χρονοι ακραίοιμπακ Μπάμπης Κήριλος και Δημήτρης Λούκας. Με την αποχώρηση του Μανώλη Ρουμπή, εδραιώνεται στο κέντρο της άμυνας ο Γιάννης Κούρνης. Είναι η χρονιά που έχει ξεχωρίσει «για τα καλά» το απλησίαστο για τα τοπικά δεδομένα ποδοσφαιρικό ταλέντο του Γιάννη Τρίκκα (Τσεντρές). ΤΡΕΙς «Μαλλιαρέοι» στην ομάδα Ι-ΙΙ-ΙΙΙ. Εκείνη την περίοδο πρέπει να μετείχαν στις αγωνιστικές εκδηλώσεις της ομάδας, ο Χρήστος, ο Γιώργος (Καμάρας), ο Κώστας (Σαραβάκος) και ο Νίκος (Μανιάτης). Στις αρχές της δεκαετίας έρχονται στην ομάδα οι Μακρυκαπιώτες Κώστας Πύθουλας (κορυφαίος εξτρέμ) και ο Γιάννης Συλιβάκος.

Τα χρόνια που ακολουθούν, απ΄ το ΄71 και έως το ΄75 σε τίποτε δεν θυμίζει την ομάδα που ξεκίνησε στο μικτό πρωτάθλημα την περίοδο ΄66-΄67. Ο Χρήστος Μάλλιαρης έχει φύγει για τον Α.Ο.  Ν. Αρτάκης (71) και δύο χρόνια αργότερα ο Γιάννης Τρίκκας υπογράφει στον Α.Ο. «Χαλκίς» που μόλις έχει επιστρέψει απ΄ την μεγάλη Εθνική κατηγορία. Σταδιακή είναι η αποχώρηση και μέχρι το ΄75 όλων των «ιστορικών» στελεχών της ποδοσφαιρικής ομάδας του Βαγγέλη Τρίκκα, του Γιάννη Τζιφή, του Τάσου Τσάκου, του Γιώργου Μάλλιαρη και των άλλων που δεν είχαν Παλιουριώτικη καταγωγή (Ν. Τσαρούχας – Γ. Πύθουλας – Μ.Ρουμπής – Γ.Δεσποτόπουλος – Κ.Πύθουλας κ.α) Σχεδόν ταυτόχρονη είναι και η αποχώρηση των «Διόσκουρων» Γιώργου Νταλιάνη και Μπάμπη Κατσικαντάμη (75). Απ΄ την «παλιά φρουρά» συνεχίζουν ο τερματοφύλακας Δημήτρης Τσουτσέος που ήρθε απ΄ την Στενή (69), ο Γιάννης Κούρνης την ίδια σχεδόν περίοδο και ο Κώστας Μάλλιαρης που μάλιστα συνεχίζει «απτόητος» και την επόμενη (80) δεκαετία και μέχρι το 1983.

Στο μεσοδιάστημα αυτής της δεκαετίας και μέχρι το 78-79 που ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια και μετέχει πλέον στο μεγάλο πρφωγτάθλημα, που απ΄ την περίοδο 75-76 έχοντας «αποσχισθεί» απ΄ το Μικτό εμφανίζεται αμιγώς Ευβοϊκό με την αύξηση του αριθμητικού δυναμικού των ομάδων που ακολούθησαν τον Πάλιουρα με καθυστέρηση μιας περίπου δεκαετίας, έχουμε μια ελεγχόμενη «ανθοφορία» νέων ποδοσφαιριστών που παρά το ταλέντο τους, δείχνουν νάχουν χάσει τον προσανατολισμό τους κυρίως εξ αιτίας της «ομαδικής φυγής» των «μεγάλων». Η εικόνα της ομάδας απ΄ το 73-77 δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική. Ο κορεσμός σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο έχει επιβάλλει τους όρους μιας πρώτης παρακμιακής κατάστασης, εκφυλιστικό φαινόμενο μιας «γερασμένης» ομάδος που ανανεώνεται με χαμηλούς τόνους και αργούς ρυθμούς.

Ο Νίκος Κούρνης (Πετσάλης), ο Γιώργος Τρίκκας (Φάβας), ο Μπάμπης Κηρίλος, ο Κώστας Τσάκος, ο Δημήτρης Λούκας, ο Θανάσης Μάλλιαρης και ο συγχωρεμένος Νικόδημος Οικονόμου (τροχαίο το 74), εμφανίζονται στο τοπικό ποδοσφαιρικό στερέωμα, χωείς να καταφέρουν να «σηκώσουν στις πλάτες του» το βαρύ όνομα μιας ομάδος που ταλαιπωρείται πλέον στις έδρες της Στροφυλιάς της Σκυλόγιαννης και του Ν.Πύργου. Η αμυντική γραμμή «μπάζει» και εδώ διακρίνεις την φυσιογνωμία του Γιάννη Κούρνη να «παλεύει» σχεδόν μόνος στην άμυνα και τον Γιάννη Μπουροδήμο χωρίς συμπαραστάτες στην επίθεση.

Το 1977 το ποδοσφαιρικό συγκρότημα του Γιάννη Καμαριώτη (ταχυδρόμος) μοιάζει απρόσωπο και κάτω απ΄ την επήρεια ενός παρατεταμένου ψυχολογικού σοκ, παραπαίει και δείχνει έτοιμο να καταρρεύσει. Τα γεγονότα στο επεισοδιακό εντός έδρας παιχνίδι με την Αιδηψό και οι τιμωρίες που ακολούθησαν αφύπνισαν τους παίκτες. Πρόεδρος τότε ο γιώργος Στεφανής (Καζάκας) ο Κώστας Οικονόμου, που θα τον βρούμε «παρόντα» «εντός και εκτός Διοίκησης» σ’  όλες τις δεκαετίες απ΄ το 70 και μέχρι σήμερα. Αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και παίρνουν γενναίες αποφάσεις. Ο Πάλιουρας έχει στην συγκεκριμένη φάση της ποδοσφαιρικής του διαπόρευσης την ανάγκη της παρουσίας στην ομάδα, του Χρήστου Μάλλιαρη, ο άνθρωπος που με τον πηγαίο δυναμισμό του και το ψυχικό του σθένος θα μπορούσε να ενεργοποιήσει το ηθικό δυναμικό και τον «πατριωτισμό» των νεαρών συμπαικτών του. «Επανακάμπτει» μετά από έξι χρόνια σπουδαίας παρουσίας στον Α.Ο.  Ν.Αρτάκης το 1978 φέρνοντας μαζίτου τους «κολλητούς του «Μανώλη Πεταλά και Κώστα Πύθουλα (Μπουλάκιας), οδηγώντας ως ποδοσφαιριστής και προπονητής την ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α΄ Τοπική Κατηγορία.

Επιχειρείται η πρώτη μαζική και ουσιαστική ανανέωση. Έμψυχο ποδοσφαιρικό υλικό εφάμιλλο της πρώτης γενιάς, με πλούσιο ταλέντο που πρέπει να «σφυρηλατηθεί» κατάλληλα ψυχικά και αγωνιστικά. Ο Χρηστάρας αποδείχνεται ιδανικός γι΄ αυτή την δουλειά. Στην Δύση της δεκαετίας…»ανατέλλει» μια ελπιδοφόρα γενιά που θα δώσει την «σκυτάλη» στην επόμενη εκεί στις αρχές του 90. «Αστραφτερά» ταλέντα, όπως ο Βαγγέλης Ρουμπής, ο Γιώργος Οικονόμου, ο Κώστας Φαλιάς, ο Γιώργος Μπουροδήμος, ο Δημήτρης Βούζης, ο Μπάμης Κατσικαντάμης (Σκαντάλης), λίγο νωρίτερα ο Βασίλης Μπαρσάκης (76) και λίγο αργότερα ο Νίκος Τρίκκας (79). Τερματοφύλακας ο Κώστας Χαραμόπουλος, ένας έμπειρος, οξυδερκής και «νευρικός» πορτιέρο. Ο Πύθουλας και κυρίως ο Πετταλάς αυτή την αγωνιστική περίοδο σκοράρουν «κατά βούληση». Η πρώτη επαφή με την μεγάλη τοπική κατηγορία είναι γεγονός (78-79).

Στην άμυνα κάνει την εμφάνισή του λίγο πριν εκπνεύσει η δεκαετία ένας βραχύσωμος, δυνατός και ψυχωμένος κεντρικός αμυντικός, ο Γιάννης Ντεγιάννης που θα μεταπηδήσει (80-83) στον Ολυμπιακό Χαλκίδος και θα επιστρέψει σαν ηγετική φυσιογνωμία στην άμυνα και την ομάδα, διακριθείς για το ασίγαστο πάθος του, την σταθερή του απόδοση και τα πολύ δυνατά μακρυνά του σουτ. Απ΄ τα μέσα της δεκαετίας του 70 στην ομάδα αγωνίζεται και ο Θανάσης Σουλτάνος, ένας προικισμένος πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής απ΄την Αμφιθέα που μαζί με τον Γιάννη Μπουροδήμο απ΄ τον Άγιο Αθανάσιο, ήταν ότι πολυτιμότερο είχε να επιδείξει η Α.Ε. Πάλιουρα τα «χρόνια της παρακμής» (73-78) μέχρι την «ενηλικίωση» της χαρρισματικής γεννιάς του ΄78 που «άπλωσε» το ασύνορο για τα τοπικά ποδοσφαιρικά δεδομένα ταλέντο της, το εξέλιξε και το καθιέρωσε απ΄ την «ανατολή μέχρι την Δύση» της δεκαετίας του ΄80 που στην συνέχεια θα περιγράψω.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 80

«Δεύτερη νεότητα» για Α.Ε. Πάλιουρα και το νέο γήπεδο

Μόνιμος «πάρεδρος» της αμφικτιονίας των ισχυρών ο ποδοσφαιρικός Πάλιουρας μέχρι τα μέσα της δεκαετία του ΄80. Εντυπωσιάζει μέσα από θυελλώδεις εμφανίσεις εντός και εκτός έδρας και αποτελεί απροσπέλαστο «οχυρό» για τους παραδοσιακά μεγάλους της κατηγορίας.

Το τοπικό ποδόσφαιρο γνωρίζει στο ξεκίνημα της δεκαετίας μια νέα άνθιση και θυμίζει ποδοσφαιρικό «μελίσσι». Οι νεαροί που προβάλλουν δειλά στο δεύτερο ήμυσι της προηγούμενης δεκαετίας (70) στην σκιά των όσων έχουν απομείνει απ΄ την προηγούμενη ποδοσφαιρική γεννιά, έχουν πλέον ανδρωθεί και κάτω απ΄ την καθοδηγητική παρουσία του Χρήστου Μάλλιαρη που μετά από απουσία δύο χρόνων (Αστέρας Βατώντα) έχει επιστρέψει πραγματοποιούν εξαιρετικές εμφανίσεις και καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις στο βαθμολογικό πίνακα.

Την περίοδο λοιπόν 80-81 η Α.Ε. Πάλιουρα παρά τις προσδοκίες παραγόντων και φιλάθλων τους που συμμετέχουν στις αθλητικές εκδηλώσεις της ομάδος με αθρόες προσελεύσεις και τις εκτιμήσεις ουδέτερων παρατηρητών, ξεκινάει «μουδιασμένα» τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις και καταγράφει στο παθητικό της δύο ανέλπιστες και βαρειές ήττες, 5-2 απ΄ τον Εθνικό Χαλκίδος και 4-1 απ΄ την γειτονική ομάδα των Καθενών. Ο δεύτερος γύρος μέσα από μια σταδιακή βελτίωση και αγωνιστική σταθερότητα «αποζημιώνει» τους πάντες και η Α.Ε. Πάλιουρα αισίως καταλαμβάνει την 4^η θέση στον βαθμολογικό πίνακα, πίσω απ΄ τα Ψαχνά, τον Κάνηθο και την Βατώντα.

Χαρακτηριστικά είναι το σχόλιο του συνάδελφου Νίκου Παπανταζή μέσα απ΄ τις σελίδες του «ΕΥΒΟΪΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ» που προβλέπει και αναγράφει σχετικά:

«Τέταρτος πέρσι με 22 β και τέρματα 45-46 θάναι και φέτος (80-81) μια υπολογίσιμη δύναμη. Δικαιούται σίγουρα μια θέση απ΄την 4^η – 8^η και στο φετινό πρωτάθλημα.

Ο Πάλιουρας αγωνιζόταν στον Κεντρικό Όμιλο και με τα δεδομένα εκείνης της εποχής η ΕΠΣΕ είχε κατανείμει τις ομάδες με βάση τα γεωγραφικά κριτήρια σε τρεις ομίλους. Η τοπική ομάδα πάντως κάποιες περιόδους βρέθηκε και στον Βόρειο Όμιλο, «αποδυναμωμένη» από δημόσιες σχέσεις που εκείνο το διάστημα έπαιζαν σημαντικό ρόλο:

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΟΣ

(ΤΕΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ)

1.Ψαχνά       100-8          43 β.

2.Κάνηθος     51-21         28

3.Βατώντας   27-24         27

4.Πάλιουρας  50-53        23

5.Εθνικός Χ.  40-45         23

6.Στενή          33-45        19 β.

7.Πολιτικά     36-43        18

8.Λούτσα        26-43        18

9.Δροσιά         32-40        17

10.Πούρνος     23-40        17

11.Καθενοί      30-45        16

12.Μακρυκάπα     34-75    15

Εντυπωσιάζει η αδιαμφισβήτητη υπεροχή του Ηρακλή Ψαχνών με την επιθετική υπεροπλία των 100 τερμάτων και την γρανιτένια οχυρωματικά αμυντική γραμμή που δέχθηκε μόλις 8 τέρματα. Υποβιβάστηκαν στην Β΄ Τοπική οι γειτονικές ομάδες των Καθενών και της Μακρυκάπας. Η τελευταία μάλιστα ιδιαίτερα αποδυναμωμένη, με τους κορυφαίους στην σύνθεσή της τα τελευταία χρόνια Πύθουλα Κώστα (Σώχο) Σμπρίνη Θανάση (Ζαΐρ) νάχουν «μετακομίσει» ποδοσφαιρικά στον Πάλιουρα πραγματοποιεί άθλιες εμφανίσεις και διασύρεται αυτή την περίοδο με δύο ήττες-μαμούθ 10-0 και 1-8 απ΄ τα Ψαχνά και 9-0 απ΄ τον Κάνηθο.

Την ίδια περίοδο μαζί με τους Σμπρίνη-Πύθουλα, η ομάδα του Πάλιουρα ενισχύεται αφάνταστα με τον «επαναπατρισμό» του Γιάννη Τρίκκα ένα πραγματικά «υπερηχητικό» που δεν είχε αντίπαλο να τον αντιμετωπίσει τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του στο Τοπικό Πρωτάθλημα και τον Παύλο Σταύρου, ένα «λίμπερο» με τεχνικά προσόντα, πραγματική ιδιοφυία στις άμυνες με βάθος, που έρχεται να καλύψει το κενό που θ΄αφήσει ο Γιάννης Ντεγιάννης που απ΄ την προηγούμενη περίοδο έχει μεταγραφεί στον Ολυμπιακό Χαλκίδας. Ο Κώστας Πύθουλας και ο Δημήτρης Βούζης στην επίθεση ένα «δίδυμο – φωτιά» πραγματικό φόβητρο για κάθε αντίπαλη άμυνα, που εναλλάσσοντας τις πρωτιές στο σκοράρισμα από αγωνιστική σε αγωνιστική. Προπονητής και παίχτης την περίοδο 81-82 ο Θανάσης Παπαϊωάννου. Στην ομάδα, βρέθηκαν για την περίοδο 81-83 και οι εκ Χαλκίδος Φώτης Σακελλάρης – Γιάννης Μαρμαρινός. Όλοι αυτοί μαζί με τους ντόπιους Βασίλη Μπαρσάκη, Κώστα Φαλιά, Γιώργο Μπουροδήμο, Γιώργο Οικονόμου, Μπάμπη Κατσικαντάμη, Βαγγέλη Ρουμπή και Νίκο Τρίκκα συγκροτούν ένα πανίσχυρο ποδοσφαιρικό συγκρότημα, που αποδίδει σπουδαίο ποδόσφαιρο μέσα από συναρπαστικές μάχες και θεαματικά σκορ. Ήταν μια γενιά με πληρωρικό ταλέντο που σίγουρα άφησε εποχή.

Ο Μπαρσάκης σε ρόλους επιτελικού χαφ, οργανωτής και πασαδόρος κατηύθυνε την ομάδα, κύριος ενορχηστρωτής των επιθετικών προσπαθειών. Ήταν πάντως αργός και εκνευριζόταν εύκολα με μεταπτώσεις αγωνιστικές και ψυχολογικές σ΄ έναν αγώνα.

Τον Κ.ωστα Φαλιά και τον Νίκο Τρίκκα (Ζίκο) οι ντόπιοι τους ανατάσσουν σε κορυφαίους γι΄ αυτή την δεκαετία, αλλά και όλων των εποχών. Στον πρώτο αναγνωρίζουν ένα πληθωρικό κεντρικό αμυντικό αλλά και πλάγιο αριστερό, ανίκητο στον αέρα, πραγματικό «εξολοθρευτή» των αντιπάλων φορ, ενώ στον δεύτερο ένα τεχνίτη, δυνατό και ταχύτατο αμυντικό χαφ, που προωθούσε το παιχνίδι, σκόραρε και έκανε όλα τα «μερεμέτια» σε άμυνα και επίθεση. Δύο πολύτιμοι ποδοσφαιριστές σε μια περίοδο όπου «η αγχόνη του μαν-του-μαν» ήταν μια απ΄τις προσφιλέστερες επιλογές – τακτικές των προπονητών. Όμως και οι δύο στερήθηκαν την συνέχεια μιας προδιαγεγραμμένης σπουδαίας ποδοσφαιρικής καριέρας. Σαφώς όμως θ΄ αδικήσω τους άλλους της «παρέας». Τον ταχύτατο με τις καταπληκτικές πλαγιοκοπήσεις που σχεδόν πάντα εκτόνωνε αποτελεσματικά Βαγγέλης Ρουμπής που με τις εμφανίσεις του εκείνη την περίοδο…περιόρισε, καθήλωσε και υποχρέωσε σε αμυντικό ρόλο (δεξιός μπακ), τον κορυφαίο ίσως Πανελλαδικά εξτρέμ της Β΄ Εθνικής Γιάννη Τρίκκα εκεί στο μεσοδιάστημα της δεκαετίας του 70. Τον Γιώργο οικονόμου, με θητεία στους νέους του Παναθηναϊκού, γρήγορο, ευέλικτο και αεικίνητο μέσο που μαζί με τους Βασίλη Μπαρσάκη, Νίκο Τρίκκα και τους Κώστα Κουτσαύτη, Θανάση Ξύγκη (Δίας) και Θανάση Σμπρίνη που προσχώρησαν στην ομάδα οι δύο πρώτοι το 82-83 και ο τελευταίος την περίοδο 81-82 συγκροτούσαν ένα «πολυδύναμο» αγωνιστικό κέντρο. Ο Γιώργος Μπουροδήμος ήταν σοβαρός και σταθερός σε απόδοση αμυντικός, που με τα «καλύτερα λόγια» αναφέρθηκε σ΄ αυτόν ο τερματοφύλακας που ξεκίνησε την δεκαετία Κώστας Χαραμόπουλος. Ο Μπάμπης Κατσικαντάμης κάλυπτε αναλόγως το δεξί άκρο της άμυνας και είχε την φήμη του «σκληροτράχηλου» και κάθε επιθετικός πραγματικά δεινοπαθούσε απ΄ την πλευρά του.

Διαβαίνοντας την δεκαετία, απ΄ την ομάδα πέρασαν ακόμη, ο φιλότιμος και πραγματικός μαχητής Δημήτρης Ντούμας (Ψαχνά) που ήρθε στην ομάδα το ΄82 και έμενε μέχρι και το 85, ο Δημήτρης Λεοντής, παλιά δόξα του Ηρακλή Ψαχνών σε «προχωρημένη» όμως ποδοσφαιρική ηλικία και έμεινε ένα χρόνο (83-84) και βέβαια ο Γιάννης Ταυρής, τερματοφύλακας με «περγαμηνές» στον Ηρακλή που διαδέχθηκε το ΄82 τον Χαραμόπουλο και αντικαταστάθηκε το ΄85 απ΄ τον γιάννη Τζαφέρο, που μαζί με τον Γιώργο Ντελέκο και αργότερα (86) τον Αντώνη Σμπρίνη ήρθαν απ΄ τον Α.Ο. Αγίου Αθανασίου. Είναι πάντως η εποχή που οι «Ψαχνιώτες» αμήχανοι απ΄ την πανσπερμία ταλέντων του Ηρακλή «διαφεύγουν» προς τον Πάλιουρα που έχει την φήμη ενός σοβαρού και νοικοκυρεμένου ποδοσφαιρικού σωματείου. Μέχρι το ΄83 τις αγωνιστικές εκδηλώσεις ακολουθούσε και ο Γιώργος Τρίκκας (Φάβας), μεγάλο ταλέντο εκεί γύρω στο ΄75 που όμως δεν είχε ανάλογη εξέλιξη. Στην σκιά των τριών «ξενόφερτων» τερματοφυλάκων, ο Αποστόλης Δομέτιος που όμως όταν χρειάσθηκε να παίξει βασικός έκανε καταπληκτικά παιχνίδια, βοηθώντας σημαντικά την ομάδα αυτής της δεκαετίας. Πολύτιμη εφεδρεία τέλος αποτελούσε ο συγχωρεμένος Νίκος Στεφανής. Θανατηφόρο θύμα τροχαίου τον Γενάρη του 91. Την περίοδο 86-87 επέστρεψε στην ομάδα για ένα χρόνο και ο Γιάννης Ντεγιάννης (Ολυμπιακός, Αρτάκη-Μακρυκάπα). Προπονητής αυτής της δεκαετίας ήταν κατά σειρά, ο Χρήστος Μάλλιαρης, ο Βαγγέλης Κοκοκύρης, ο Δαβίδ Ρήγος, ο Ανδρέας Γκιουλμπαξιώτης και ο Λευτέρης Χουρπουριάδης (Θεσσαλονικιός) που ήρθε στην ομάδα το 87 και έμεινε μέχρι το 89. Ένας προπονητής που άφησε άριστες εντυπώσεις για την γνωσιολογική του πληρότητα και τον έξοχο χαρακτήρα του. «Λατρεύτηκε» από ποδοσφαιριστές παράγοντες και φιλάθλους, πήρε όμως την ομάδα σε μια δύσκολη περίοδο, όταν είχε επέλθει ο κορεσμός και κάποιες τάσεις φυγής στον σύλλογο, που την περίοδο 88-89 δεν απέφυγε και τον υποβιβασμό στην καλύτερη κατηγορία.

Η παρουσία του τελευταίου προπονητή συνετέλεσε στο ν΄αναπτυχθεί ισόρροπα το ταλέντο του Βαγγέλη Τρίκκα, που προς το τέλος της δεκαετίας έχει «ανδρωθεί» ποδοσφαιρικά για ν΄αποτελέσει τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της επόμενης δεκαετίας (90). Εκεί στην εκπνοή της δεκαετίας του ΄80 κάνουν την εμφάνισή τους στην ομάδα ο Θανάσης Φραντζής και ο Δημήτρης Μάλλιαρης σε προεφηβική ηλικία, που ενθαρρύνονται απ΄τον Λευτέρη Χουρπουριάδη για ν΄αποτελέσουν μαζί με τον Βαγγέλη Τρίκκα την «ραχοκοκαλιά» της Α.Ε. Πάλιουρα για τις δύο επόμενες δεκαετίες. Ακόμη ο Χρήστος Μπαλιάτσας ένας πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν με την ίδια επιτυχία σε άμυνα και κέντρο.

Τα πράγματα έχουν «σφίξει» από πλευράς Ένωσης και το «γηπεδικό» ζητάει την επίλυσή του. Το γήπεδο που φιλοξένησε για δυο δεκαετίες την τοπική ομάδα, θεωρείται «πεπερασμένο» για την νέα εποχή και κρίνεται ακατάλληλο. Το γεγονός αποτελεί πρώτιστη επιλογή για τον φίλαθλο και επί σειράν ετών διοικητικό παράγοντα Κοινοτάρχη εκείνης της περιόδου Κώστα Οικονόμου, επιλέγεται η σημερινή του θέση και ολοκληρώνεται σε διάρκεια λίγων μηνών. Απ΄την περίοδο 88-89 ο ποδοσφαιρικός Πάλιουρας αφήνει την προσωρινή έδρα των Καθενών και μεταστεγάζεται στον νέο, άνετο και με υποδομές σύγχρονες, γήπεδο, στο οποίο στην συνέχεια θα προστεθεί και χλοοτάπητας (2000).

Κλείνοντας την αναφορά μου σ΄αυτή την δεκαετία, παρουσιάζω ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της καλής πορείας της Α.Ε. Πάλιουρα, σε μια απ΄τις ωραιότερες εμφανίσεις της, στις αρχές της δεκαετίας με σκορ το ευρύ 5-1 επί της ΑΠΚΟ Δροσιάς και μάλιστα εκτός έδρας:

ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥΡΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΠΕΔΟΥΧΟΥ ΔΡΟΣΙΑΣ (του Θανάση Κούτου – Εφ. «ΕΥΒΟΪΚΟΣ-ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ» - 20/12/82)

          Σπουδαία εμφάνιση πραγματοποίησε η Α.Ε. Πάλιουρα κατανικώντας την τοπική ομάδα της Δροσιάς με το ευρύ σκορ των 5-1 τερμάτων. Ήταν ένας επιθετικός μονόλογος των φιλοξενουμένων, ενώ οι γηπεδούχοι μόνον στο α΄ 20λεπτο στάθηκαν με αξιώσεις στο γήπεδο. Οι φιλοξενούμενοι υπερκαλύπτοντας το «χάντικαπ» του εντός έδρας και «κόντρα σε αντίξοες συνθήκες» κατάφεραν να πιάσουν έναν εκπληκτικό ρυθμό στο παιχνίδι τους σημειώνοντας πέντε έξοχα τέρματα και χάνοντας παράλληλα σημαντικές ευκαιρίες για να επαυξήσουν το σκορ.

Με δυνατή άμυνα, πληθωρικό κέντρο και παραγωγική επίθεση η Α.Ε. Πάλιουρα παρουσίασε ένα θαυμάσιο σύνολο ιακνό να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση «τίτλος» της Α΄ΕΠΣΕ του Κεντρικού Ομίλου.

          Τα τέρματα της Α.Ε. Πάλιουρα σημείωσαν οι Βούζης (2), Μπαρσάκης, Πύθουλας και Τρίκκας ΙΙΙ (Φάβας), ενώ κορυφαία απόδοση είχαν οι Τρίκκας ΙΙ (Ζίκο), Μπουροδήμος και Πύθουλας από πλευράς νικητών.

Με «άγριες διαθέσεις» ο κ. Κούρνης δυσκόλεψε την εξέλιξη ενός παιχνιδιού εκ των πραγμάτων εύκολου. Απέβαλε τον τρίκκα Ι (Τσεντρές) στο 86΄ γιατί διεπληκτίσθη με αντίπαλο.

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ: Χαραμόπουλος-Τρίκκας Ι-Μπουροδήμος-Σταύρου-Φαλιάς-Τρίκκας ΙΙ-Μπαρσάκης-Σμπρίνης-Τρίκκας ΙΙΙ-Βούζης-Πύθουλας.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 90

-«Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΤΟΥ Ασώτου» το 93

-Το Τοπικο ποδόσφαιρο ξαναβρίσκει την θέση του

          Εκεί στο τέλος της δεκαετίας του ΄80 με τον υποβιβασμό της ομάδος, οι περισσότεροι της ποδοσφαιρικής γενιάς του 80, βρίσκουν μια εύσχημη δικαιολογία να τα «παρατήσουν» σε μια καμπή δύσκολη για την πορεία και την συνέχεια της ιστορίας του ποδοσφαιρικού σωματείου.

          Ο Βασίλης Μπαρσάκης, ο Βαγγέλης Ρουμπής, ο Γιώργος Οικονόμου είναι οι ποδοσφαιριστές που θα παραμείνουν συντροφεύοντας την γεννιά του ΄90 στην προσπάθεια επανάκαμψης και μέχρι την επάνοδο στην Α΄τοπική κατηγορία (92-93). Η «φουρνιά» που πρέπει να αντιπαλέψει την «ζοφερότητα» που εκπέμπει η Β΄Τοπική μέσα από συνθήκες μεταξύ τραχύτητας και αγριότητας απαρτίζεται απ΄τους Τζιφή Ανδρέα, Κηρύκου Βασίλη, Κακαβά Νίκο, Φραντζή Απόστολο, Φραντζή Σταμάτη (Ατύχημα – πνιγμός εν πλω – 95), Τρίκκα Μιχάλη, Χρηστο Μάλλιαρη, Νίκο Στεφανή (θύμα τροχαίου το 91). Ακόμη τέσσερα πολύ μεγάλα ταλέντα, ο Βαγγέλης Τρίκκας, ο Θανάσης Φραντζής που έρχονται σε επαφή με το ποδοσφαιρικό περιβάλλον της Α.Ε. Πάλιουρα στα «μέσα και κάτι» της προηγούμενης δεκαετίας και οι Χρήστος Μπαλιάτσας, Δημήτριος Μάλλιαρης λίγο αργότερα. Ο τελέυταίος εξαιρετικός νεαρός επιθετικός για την εποχή στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 θα «μετακομίσει» για την Ν.Αρτάκη και μετά από σπουδαία καριέρα με τον Α.Ο.Ν.Α. στην Α΄ Τοπική και στο Περιφερειακό θα επιστρέψει στα «πάτρια ποδοσφαιρικά εδάφη» την περίοδο 94-95. Μια ποδοσφαιρική χρονιά πάντως «ξόδεψε» και στον Αστέρα Βατώντα πριν επιστρέψει στην Α.Ε. Πάλιουρα. Σ΄αυτή την ομάδα «παρών» και ο Δομέτιος Απόστολος στην «σκιά» πάντως του φερέλπιδα τερματοφύλακα Χρήστου Μάλλιαρη που πάντως δεν επεδίωξε μια ανάλογη καριέρα. Ν΄αναφέρουμε ακόμη την καλή παρουσία και «παρεξηγημένου» για την προηγούμενη δεκαετία Κυριάκου Πατερίτσα τ΄ όνομα του οποίου «αποκαθίσταται» ποδοσφαιρικά και πραγματοποιεί σαν βασικό στέλεχος σπουδαίες εμφανίσει.

          Όλα αυτά μέχρι το Μάιο του 93 όταν η Α.Ε. Πάλιουθρα, με Πρόεδρο τον Γιώργο Νταλιάνη και προπονητή τον «επανακάμψαντα» από Ολυμπιακό και Α.Ο. Ν.Αρτάκης Γιάννη Ντεγιάννη επανέρχεται θριαμβευτικά στην Μεγάλη Τοπική Κατηγορία. Να, πως «υποδέχθηκε» ο Αθλητικός Τύπος της εποχής μέσα απ΄τις σελίδες της «ΕΥΒΟΙΑ – ΣΠΟΡ» και την ποιητική γραφίδα του συντάκτη Θανάση Κούτου το γεγονός της ανόδου του Πάλιουρα:

17 Μαΐου 1993 – ΕΥΒΟΙΑ-ΣΠΟΡ

Η Α.Ε. Πάλιουρα στην Α΄κατηγορία

Και η «επιστροφή του ασώτου»

1^η Μαΐου 1993

«Άλωση» του Καλοχωρίου και είσοδος των θριαμβευτών στην Α΄Τοπική.

Η μεγάλη τοπική κατηγορία υποδέχεται ένα επίλεκτο μέλος της Ευβοϊκής Ποδοσφαιρικής Οικογένειας.

Ολοσέλιδο αφιέρωμα, αποσπάσματα του οποίου παρουσιάζω στην συνέχεια:

«Βλοσυρή και αφιλόξενη φαντάζει η Α΄Τοπική Κατηγορία και ο Ποδοσφαιρικός Πάλιουρας κατάκοπος» μετά από μια κοπιαστική και περιπετειώδη περιπλάνηση, δείχνει «διστακτικός επισκέπτης», με το «κλειδί» στο χέρι όμως έτοιμος ν΄ανοίξει την μεγάλη αυλόπορτα που οδηγεί στο εσωτερικό του «Αρχοντικού». Στο μεγάλο σαλόνι…τραγούδια και φωνές…γέλια και αστεία…Κάποιοι ξαφαντώνουν! Μεγάλο φαγοπότι γίνεται…! («η επιστροφή του Ασώτου»).

Το αφιέρωμα συνεχίζεται μέσα από μια αναδρομή στην τριαντάχρονη μέχρι τότε (93( ιστορία της Α.Ε. Πάλιουρα:

                     «Απ΄τις γαλαρίες….

                       στ΄αλώνια…

                       και απ΄εκεί…

                       στον «τάφο του Ινδού» - (παλιό γήπεδο)

Αξίζει στην συνέχεια να επαναφέρουμε στις μνήμες προπονητού, ποδοσφαιριστών και παραγόντων τις «κριτικές γραμμές» του παραγωγού του αφιερώματος:

1^η Μαΐου 1993 και η «Επιστροφή του Ασώτου»

«Όταν η Α.Ε. Πάλιουρα υποβιβάστηκε στην Β΄Τοπική κατηγορία, αυτό θεωρήθηκε πελώρια έκπληξη αρχικά, όμως η ηθική κατάπτωση, η έλλειψη ενδιαφέροντος από πλευράς παραγόντων και η αργή αναπαραγωγή σε ποδοσφαιρικά ταλέντα, οδήγησε τον ποδοσφαιρικό Πάλιουρα σε μια άστατη διαγωνιστική συμπεριφορά με υποτονικές αντιδράσεις, όπου σ΄ένα κλίμα γενικής ολιγωρίας περιόρισαν την ομάδα που έπαιρνε πλέον τα χαρακτηριστικά «οκνηρού γίγαντα» απρόθυμου ν΄ανιχνεύσει τις ένδοξες ποδοσφαιρικές του ρίζες.

          Το εγωλατρικό ταπεραμέντο αυτής της πραγματικά ιδιαίτερης αθλητικής κοινωνίας «ξύπνησε» ξαφνικά κι άρχισε η ανασύνταξη. Ένα νέο «πλεούμενο» δημιουργείται με προορισμό «ήρεμα λιμάνια». Ο Γιώργος Νταλιάνης Πρόεδρος του Δ.Σ. της ομάδας ελέγχει την «ναυτική πυξίδα» και χαράσει την πορεία. Ο Γιάννης Ντεγιάννης στο «πηδάλιο» παίρνει την εντολή να οδηγήσει τους «συντρόφους» του σε μακρινές θάλασσες. Αγωνιστικά τώρα η ποδοσφαιρική ομάδα του Πάλιουρα την περίοδο που μόλις έληξε είχε ένα και μοναδικό στόχο. Την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Το γεγονός ότι επιτεύχθηκε ο στόχος οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πίεση των ποδοσφαιριστών του. Παρά τις αγωνιστικές κακοτοπιές και την αγχωτική συμπόρευση με τον ΑΠΚΟ Δροσιάς κατάφερε να στεφθεί νικητής, γιατί έδειξε αυτοκυριαρχία σαν ομάδα, αγωνιστική συνέπεια και κυρίως γιατί επικράτησε στις κρισιμότερες στιγμές αυτού του πρωταθλήματος. Η νίκη μέσα στην ΑΕΚ Χαλκίδας κράτησε ανέπαφο το ηθικό δυναμικό των ποδοσφαιριστών του.

Ο Φάρος και η Στενή δεν μπόρεσαν ν’ ανακόψουν  την «πορεία τίτλου». Οδυνηρές στιγμές στον «βούρκο» με την Αρέθουσα και «λύτρωση» στο 88’ ύστερα από ένα έξοχο τέρμα του Βαγγέλη Τρίκκα. Ήταν μια καθοριστική στιγμή του Πρωταθλήματος. Η τύχη είχε χαμογελάσει στους μετέπειτα πρωταθλητές. Ο Πάλιουρας  κατάφερε να διατηρήσει μέχρι το τέλος το πλεονέκτημα του ενός βαθμού. Ήταν αστείο βέβαια για κάποιους που πίστεψαν ότι το Καλοχώρι θα μπορούσε να στερήσει τον τίτλο στην ομάδα του Πάλιουρα.

…………………………………………………………………………………………

‘Ένας αμυντικογενής προπονητής, ο Γιάννης Ντεγιάννης έβαλε την «σφραγίδα» του και η άμυνα του Πάλιουρα αναδείχθηκε η ΚΟΡΥΦΑΙΑ του Ομίλου. Αποφασιστική σ’ αυτό το επίτευγμα η συμβολή και των άλλων αμυντικών , του τερματοφύλακα Χρήστου Μάλλιαρη, του στόπερ Βασίλη Κηρύκου και των ακραίων αναλόγκο του Ανδρέα Τζιφή και του Χρήστου Μπαλιάτσα, όπως και του Αποστόλη Φραντζή. Πολύ δυνατή «μέση» για τον ποδοσφαιρικό Πάλιουρα, γραμμή στήριξης των επιθετικών προσπαθειών, αλλά και υποστήριξης σε επικουρικές βοήθειες στην άμυνα. Παρόντες σε πολλαπλούς ρόλους οι Βασίλης Μπαρσάκης, Ρουμπής Δημήτρης (από Α.Ο. Μακρυκάπα), Κυριάκος Πατερίτσας, Γεώργιος Οικονόμου και Θανάσης Φραντζής. Μόχθησε η επιθετική γραμμή και ανταποκρίθηκε στην απαίτηση των περιστάσεων όταν χρειάσθηκε. Το ταλέντο και η ικανότητα του Βαγγέλη Τρίκκα να δημιουργεί και να εκτελεί συγχρόνως οδήγησαν τον Πάλιουρα σε είκοσι τρεις (23) νίκες, στις οποίες συμμετοχή είχαν και οι φιλότιμες προσπάθειες του Μπίτσιου – Ρουμπή Βαγγέλη. Ο Πάλιουρας είχε ακόμη έξι (6) ισοπαλίες στο πρωτάθλημα και μόνον μια ήττα απ΄ τον Αστέρα Βατώντα με 1-0 εκτός έδρας. «Κάποιοι» αμφισβήτησαν μια αυτοδύναμη επιβολή με έντονο και παραστατικό τρόπο. Η ιστορία όμως έγραψε: «Ο ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΗΣ Β’ ΤΟΠΙΚΗΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ‘92-‘93»

                            ________________ .________________     

Την ολική επαναφορά στην  Α’ τοπική για την περίοδο ‘93-’94 «υποδέχθηκαν» για την Α.Ε. Πάλιουρα. Οδυνηρές εκπλήξεις, στον πρώτο κυρίως γύρο με «εύκολες» ήττες και βαριά σκορ. Ενδεικτικό αυτού του γεγονότος το ρεπορτάζ της «ΕΥΒΟΙΑ – ΣΠΟΡ»:

*Ο ΟΛΥΜΠΟΣ ΑΣΥΓΚΡΑΤΗΤΟΣ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ  ΣΤΟΝ ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟ ΠΑΛΙΟΥΡΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΙΚΗΣΕ ΜΕ 5-0

Απ’ το αγωνιστικό «ναυάγιο» των φιλοξενούμενων διασώθηκαν οι Τρίκκας Β., Ντεγιάννης, Μάλλιαρης Η. και Οικονόμου Γ.

Η Α.Ε. Πάλιουρα θα «ανακάμψει» στον δεύτερο γύρο και θ’ αποφύγει «τα δυσάρεστα» καταλαμβάνοντας την 11^η θέση στην βαθμολογία με 38 βαθμούς. Πρώτος σκόρερ της ομάδος με 7 τέρματα ο Χρ. Μπαλιάτσας από μια βελτιωτική πορεία και έχοντας πραγματοποιήσει σπουδαίες μεταγραφές όπως ο έμπειρος εκ Καθενών τερματοφύλακας Κούκουρας, ο κεντρικός αμυντικός Κώστας Μαμουλαίος, ο Μάριος Παπασιδέρης επιθετικός χαφ απ’ τον Σταυρό, ο Αργύρης Βουρδάνος είναι ιδιαίτερα φιλότιμος και εργατικός πλάγιος μπακ, γερός μαχητής απ’ την γειτονική Μακρυκάπα και ο Γιάννης Γκίκας, αριστερός ακραίος επιθετικός απ’ τα Πολιτικά. Παράλληλα έχουν «ανδρωθεί» ποδοσφαιρικά και αποδίδουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους οι Χρήστος Μπαλιάτσας, ο Θανάσης Φραντζής και ο εξαιρετικός γι’ αυτή την περίοδο επιτελικός χαφ Βαγγέλης Τρίκκας. Ο Χρήστος Κηρύκος ένας «θηριώδης» δυναμικός και ταχύτατος κεντρικός κυνηγός είναι βασική επιλογή του Γιώργου Μεθενίτη απ’ την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο. Πραγματικό «τανκ» – «ισοπεδώνει» τις αντίπαλες άμυνες και αναδείχνεται απ’ τους κορυφαίους σκόρερ της κατηγορίας με 13 τέρματα (‘95).

Περισσότερες ευκαιρίες πλέον παίρνουν (‘94-’95) οι Ηλίας Μάλλιαρης – Δημήτρης Οικονόμου – Μιχάλης Τρίκκας, που τα επόμενα χρόνια αναδείχνονται κορυφαίες φυσιογνωμίες για την ομάδα τους και γνώριμες φιγούρες σ’ όλα τα γήπεδα της Α’ Τοπικής Κατηγορίας. Πρέπει να αναφέρω τέλος ότι ο Μιχάλης Κολάκας αριστερός μπακ προερχόμενος απ’ την Προποντίδα ολοκληρώνει τη θητεία του μετά από ευδόκιμη παρουσία δύο χρόνων (‘93-’95) ενώ στην ομάδα έρχεται και ο Θανάσης Μεθενίτης, γιος του προπονητή Γιώργου Μεθενίτη που πρόσφερε για πολλά χρόνια σημαντικό έργο στην τοπική ομάδα, στην οποία τον ακολούθησε και άλλος του γιος Σταμάτης. Προς το τέλος της δεκαετίας ο Βαγγέλης Γκίκας (από Κοντοδεσπότι) κορυφαίος όλων έπαιξε δύο περιόδους και στη συνέχεια μεταγράφηκε στον Λήλα Β.

          Την αγωνιστική περίοδο ‘94-’95 η Α.Ε. Πάλιουρα καταλαμβάνει την 7^η  θέση στον βαθμολογικό πίνακα. Σπουδαίες εκτός έδρας εμφανίσεις και περιφανή νίκη με 1-3 επί της Ένωσης 90 την 28^η αγωνιστική του πρωταθλήματος.

          Η αξιόλογη ποδοσφαιρική «φουρνιά» του ’90, όσο παραμένει ενδιψής  για διακρίσεις και σε προσωπικό επίπεδο, διατηρεί το «πρεστίζ» της τοπικής ομάδας σε υψηλά επίπεδα και μέχρι την εκπνοή της δεκαετίας καταλαμβάνει υψηλές βαθμολογικές θέσεις και αναγνωρίζεται σαν μια απ’ τις πλέον ανταγωνιστικές ομάδες της κατηγορίας.

          Ο μεταγραφικός εμπλουτισμός γίνεται με μέτρο, όμως τα «πρώτα σύννεφα» ανησυχίας για την έλλειψη ανανεώσιμων πηγών από ντόπιους ποδοσφαιριστές σκιάζουν τον ποδοσφαιρικό ουρανό της Α.Ε. Πάλιουρα.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2000

Οι συναυλίες και τα Τ.Ε.Ι. «σχέδια σωτηρίας» για Α.Ε. Πάλιουρα.

          Η εκπνοή της προηγούμενης δεκαετίας θα φέρει και το σύθαμπο της νέας του 2000. Πραγματική σκοτοδίνη για τους ντόπιους παράγοντες, που όμως ελίσσονται και ευρηματικοί όπως πάντα καταφέρνουν να διατηρούν την ομάδα σε αξιοπρεπή αγωνιστικά και βαθμολογικά επίπεδα. Ήδη απ’ το 1984 διοργανώνουν συναυλίες (Αύγουστο) καλώντας κορυφαία ονόματα της μουσικής σκηνής , όπως η Γλυκερία, ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος, ο Βαγγέλης Περπινιάδης, η Έφη Θώδη και άλλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες, που διασκεδάζουν το συνήθως ολόγεμο ακροατήριο του κοινοτικού πάρκου και γεμίζουν το ταμείο του συλλόγου. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε την «συστράτευση» όλων, παραγόντων και γενικώς συγχωριανών για την επιτυχία των εκδηλώσεων.

          Στην ομάδα έχουν παραμείνει πλέον οι αδερφοί Δημήτρης και Ηλίας Μάλλιαρης, ο Θανάσης Φραντζής, ο Μιχάλης Τρίκκας, που γι’ αυτή την περίοδο (2005-2006) έχουν ξεπεράσει την ηλικία των 30 (εκτός του Η. Μάλλιαρη) και ο νεαρός Δημήτρης Παπακυριακού.

          Μια σημαντική πηγή «άρδευσης» νέων ποδοσφαιριστών τα Τ.Ε.Ι. Ψαχνών. Ο προπονητής στις αρχές της δεκαετίας Αντώνης Πριόνας, είχε μυήσει τους ντόπιους σ΄ αυτή την μεταγραφική πρακτική. Αρχικά ο επιθετικός μέσος Κώστας Ξυλαρδιστός και ο αμυντικός μέσος Σωτήρης Καράμπελας και σήμερα ο Τέλης Μακρής υπήρξαν οι αξιολογότεροι όλων. Ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην ομάδα βρίσκεται ο Ανδρέας Κουλοχέρης, ένας κεντρικός κυνηγός (Πολιτικά – Ψαχνά) με ποδοσφαιρική ποιότητα που μαζί με τον Δ. Μάλλιαρη συγκρότησαν ένα απ΄ τα καλύτερα επιθετικά δίδυμα όλων των εποχών (2001-2005). Απ’ την ομάδα τέλος πέρασαν ο τερματοφύλακας Κώστας Τριανταφύλλου (Λήλας Β) για μια αγωνιστική περίοδο ο Γιώργος Ζώγας (2002-2003) και ο Θανάσης Τζάθας (2003-2005). Την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο (2005-2006) «εμφανής»  είναι η απουσία του Πέτρου Στρατή ενός ικανότατου επιθετικού  απ’ τα Ψαχνά και εκρηξιγενή χαρακτήρα που τον υποχρέωσε σε μακρά κατά διαστήματα απόχή απ’ τους αγωνιστικούς χώρους. Μπισμπικόπουλος, Τσώκος, Ρόγκας, Θεολόγος, Λώλης και ο γκολκίπερ Σαλεμής σύνηθες αγωνιστικό σχήμα του Κώστα Σταματίου και ακόμη δύο «έγχρωμοι» Νιγηριανοί ο Μπραϊτ Μπόνου και ο Μπόμπυ Οτκάτα. Ήδη απ’ την προηγούμενη αγωνιστική σεζόν για επαγγελματικούς κυρίως λόγους έχουν «εγκαταλείψει», ο στόπερ Δημήτρης Οικονόμου και ο μέσος Χρήστος Μπαλιάτσας.

          Τέσσερις σπουδαίοι προπονητές διατήρησαν την ποδοσφαιρική ομάδα  σε υψηλά ανταγωνιστικά επίπεδα γι’ αυτή την δεκαετία  και που σήμερα βρισκόμαστε στο μέσον της, ο Γιώργος Μεθενίτης, ο Αντώνης Πριόνας, ο Τάκης Ακριτίδης και ο τωρινός Κώστας Σταματίου.

Η Α.Ε. Πάλιουρα παρά τα πολλά προβλήματα (τιμωρίες, τραυματισμοί, κλπ) προσεγγίζει δυο –τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος της περιόδου την 3^η θέση στον βαθμολογικό πίνακα.

Όμως το μέλλον θολερό και αβέβαιο…..

Απ’ τον «Μαυρομάτα» έως τον Οτκάτα

          Αν πριν από σαράντα χρόνια «προέβλεπες» την σημερινή εξέλιξη της ομάδας με την συμμετοχή αλλοδαπών και μάλιστα «έγχρωμων» θα σε περνούσαν για ζουρλό και θα σε «μπαγλάρωναν» για το Δαφνί…

          «Τότε» μου λεει ο φίλος μου Γιώργος Νταλιάνης «πέρναγε απ’ το Γυμνάσιο στα Ψαχνά, ο Καμάρας με το τρίκυκλο και μ’ έφερνε στον Πάλιουρα για μπάλα…»

          Σήμερα, η Νιγηρία, η Αργεντινή, η Βραζιλία, το Μαλί, είναι «πολύ κοντά» και όσοι υπογράφουν συμβόλαιο με τα Ερασιτεχνικά ποδοσφαιρικά σωματεία δηλώνουν «Επαγγελματίες».

          Έχει παραταθεί και η ποδοσφαιρική ηλικία. Οι σύγχρονες μέθοδοι της προπονητικής, η διατροφή, η εξασφάλιση εργασίας είναι στοιχεία που συμπράττουν και καθιστούν τον «τριαντάρη» ώριμο ποδοσφαιρικά και ιδιαίτερα παραγωγικό.

          «Τότε» θα μου πει ο Γιώργος «στα είκοσι δύο – είκοσι τρία θεωρούμασταν βετεράνοι…Ήμουν 19-20 χρόνων και στ’  Αρβανοτοχώρια  με υποδέχονταν και με αναγνώριζαν… με έκπληξη! Καλά εσύ ακόμα παίζεις; Βέβαια είχα ξεκινήσει βασικός στην ομάδα απ’ τα δεκατρία…»

          Αξέχαστες εποχές για τους πρωταγωνιστές των γηπέδων. Αυθόρμητοι και αυθεντικοί άνθρωποι…

          Ένας απ’ αυτούς ο Τάσος Κηρύκος, έφορος της ομάδος την δεκαετία του ’70, αλλά παν’ απ’ όλα ένας φλογερός και ενθουσιώδης οπαδός της Α.Ε. Πάλιουρα, που η «παλιά φρουρά» τον θυμάται με νοσταλγία και αγάπη και αναγνωρίζει την προσφορά του.

          «Στο λεωφορείο η νταμιζάνα… και στο γήπεδο… απάνω τους παλικάρια μου…». Μέχρι τον αυτοδίδακτο μασέρ υποδυόταν … ενώ σ’ ένα παιχνίδι με τον Απολλώνιο Ιστιαίας «ντύθηκε επί τόπου» για να παίξει, σκοράροντας μάλιστα… για να μην απομείνει η ομάδα με δέκα παίχτες…

          Αμίλητα ήταν και τα ευτράπελα στον «σκυριανό γάμο» όταν η ομάδα είχε πάει ν’ αγωνιστεί με την τοπική ομάδα και είχε προσκληθεί σ’ ένα γάμο εκεί  στα 1978. Πρωταγωνιστής και εδώ ο Τάσος σε μια έκρηξη ευθυμίας, ο συμπαθέστατος τοπικός ποδοσφαιρικός παράγοντας όπως ενθυμούνται οι παλιοί…

          Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο παλιό γήπεδο και ο συχωρεμένος ο Μήτσος ο Αγουρίδας που ειρωνευόταν και γιουχάιζε… ασύστολα τον «Γιώργο τον φάβα και τον προπονητή που τον έβαζε στην ενδεκάδα..»

          Συγκινητική και η παρουσία στο γήπεδο του 92χρονου Γιαννούλη Τζιφή μέχρι σχεδόν τα μέσα της δεκαετίας του ’80… πάντα κάτω απ’ το πευκάκι του Κώστα Αγουρίδα να παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αγωνία τις αναμετρήσεις της αγαπημένης του ομάδας.

          Ένα άλλο ευτράπελο των αγωνιστικών χώρων αφηγούνται οι παλαιότεροι με πρωταγωνιστές τον «τρυποκάρυδο» Κώστα Μάλλιαρη (Σαραβάκος) και τον «Γιαγκούλα» (Παπαντωνίου στο επώνυμο) με οργιώδη σωματική διάπλαση (άνω των 2 μ.) ο οποίος σε μια φάση «καταπλάκωσε»τον πρώτο «αχρηστεύοντάς τον» για να βγει εκτός παιχνιδιού.

          Τότε ήταν που ο Γιώργος Τζαφέρος (Μπαμπούνας) αναφώνησε και το αμίλητο… «άτιμε Γιαγκούλα το έφαγες το παλικάρι…». Ντόπιοι και ξένοι έπεσαν «ξεροί» από τα γέλια…

          Στιγμές αλησμόνητες, μοναδικές και ανεπανάληπτες που θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στην μνήμη των πρωταγωνιστών εκεί-