Αγίος Αθανάσιος.Το άθλημα των ατάκτων

Του Θανάση Ν. Κούτου 


Στον Άγιο Αθανάσιο, Δεκαετία ’50 - «Το απόλυτο κόκκινο» 


Χαμένος χρόνος να προσπαθήσεις ν’ αντλήσεις πληροφορίες και να συγκεντρώσεις στοιχεία για το Ποδόσφαιρο κατά την περίοδο της Κατοχής και προγενέστερα για τα χρόνια του μεσοπολέμου, πολύ περισσότερο δε αν θα έπρεπε ν’ ανατρέξεις στις αρχές του αιώνα που μόλις προσπεράσαμε. Αέναος και σκληρός ο αγώνας της επιβίωσης και βέβαια γι’ αυτή την συφοριασμένη περίοδο που αναφέρεται στην Κατοχή και την Χιτλερική χολέρα... Το πέρασμα στην μετεμφυλιακή Ελλάδα βρίσκει και τον Άγιο Αθανάσιο, κοινότητα που μόλις έχει αποδεσμευτεί απ’ την κηδεμονία αυτής του Πάλιουρα. Οι νεολαίοι εκείνης της εποχής, περίπου στις αρχές της 10ετίας του ’50 όπως μου εξιστορεί ο φίλος μου Θανάσης Χασάνδρας ισχυρός «κρίκος» στην ποδοσφαιρική ομάδα των «ατάκτων», δημιουργούν «αυτοσχέδιους» ποδοσφαιρικούς χώρους μικρών διαστάσεων και «χειροποίητες» μπάλες αξιοποιώντας και αναψύχοντας τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους. «Το κοπάδι, το καρόκι και το Σχολείο» για τους μικρότερους δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια για «εκδηλώσεις παιδιάς». Αρχικά τα «κάτω αλώνια», απ’ την πριονοκορδέλα του Τσεντρέ (Θανάσης και Βαγγέλης Τρίκκας) μέχρι την οικοπεδική ιδιοκτησία Νίκου Σμπρίνη και κατά διαστήματα τα «πάνω αλώνια» απ’ τα σημερινά νεόδμητα «Κουτέϊκα» μέχρι τα περαιωμένα όρια των «Τσαμαρέϊκων» μια «τραγόμπαλλα» δέχεται τις ανελέητες κλωτσιές μικρών και μεγαλύτερων με στόχο να περάσει την νοητή γραμμή των «γκολ πόστ» που οριοθετούνται από δύο «κοτρόνες» πέτρες. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των ποδοσφαιρικών συναντήσεων οι «φωνασκίες, οι συχνοί καυγάδες και ο πετροπόλεμος». Αργότερα οι γηπεδικές εγκαταστάσεις μεταφέρονται και φιλοξενούνται στο χώρο πίσω απ’ το σημερινό κοινοτικό γραφείο μέχρι τα όρια της αυλής του Κωνσταντίνου Σμπρίνη (Κιακός), όμως εγώ θυμάμαι εντονότερα τα μονοτέρματα των μεγάλων που σε ημικυκλική διάταξη επιχειρούσαν «σουτ» κατά των τερματοφυλάκων στην αυτοσχέδια εστία μπρος απ’ την πριονοκορδέλα, όμως για τα διαδραματιζόμενα θα είμαι περιεκτικότερος και περιγραφικότερος όταν θα αναφερθώ στην 10ετία του ’60. Βασικό λοιπόν εξάρτημα, όπως και σήμερα, για ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου η μπάλα, «το αντικείμενο του πόθου» για κάθε επίδοξο εκπορθητή της αντίπαλης εστίας.

 «Μαζεύαμε» μου λεει ο Θανάσης «τρίχες από γελάδια 

που άλλαζαν τρίχωμα την Άνοιξη, τις βρέχαμε και έσφιγγαν. Έτσι γινόταν ένα βαρύ και ανθεκτικό τόπι. Άλλες φορές συγκεντρώναμε κουρέλια, τα πιέζαμε σε μια μάζα και τα δέναμε καλά με σπάγκο σε μια έκδοση «μπάλας - κοκορέτσι». Εξελιγμένη μορφή στο τέλος της 10ετίας του ’50 που προωθείται από οργανωμένες βιοτεχνίες η εμφάνιση της μπάλας με «κορδόνι και το βυζί». Φούσκωνες,
φούσκωνες και στο τέλος έδενες το κορδόνι...! Επιτέλους μια μπάλα που έκανε «γκελάκια», όμως αν την «έτρωγες στην μάπα» (συνήθης έκφραση) έβλεπες... «αγγελάκια». Ο πρώτος ποδοσφαιρικός εξοπλισμός έρχεται στον Άγιο Αθανάσιο εκεί στα μέσα της 10ετίας του ’50. Πρωτοστατεί ο Δημήτρης Κόνιαρης, ο οποίος τότε είχε εργατικό μεροκάματο, απασχολούμενος σε μαρμαροστρώσεις στην Αθήνα. Η πρώτη στολή ερυθρόλευκη και μεταχειρισμένη! Άσπρα σώβρακα και ποδοσφαιρικά παπούτσια και ακόμη κόκκινες μακρύκαλτσες ως το γόνατο. Ο Μήτσος ο «Τσιμούχας» που ήταν και σπουδαίος αμυντικός για την εποχή διευκόλυνε αρχικά και χρέωσε για την συνέχεια τα μέλη της ποδοσφαιρικής ομάδας, που όποτε «εδύναντο» έδιναν καμιά δραχμή για εξόφληση του χρέους. Ερυθρόλευκα ήταν τα χρώματα, καθ’ ότι οι πάντες Ολυμπιακών αισθημάτων με τους Πειραιώτες και φέρω στην μνήμη μου από ακούσματα της εποχής τους «εξάκις» Πρωταθλητές (‘53-‘59), τον Σάββα Θεοδωρίδη, τον Ηλία Υφαντή, τον Μπάμπη Κοτρίδη, τον Ηλία Ρωσσίδη, τον Θανάση Μπέμπη και τον Ανδρέα Μουράτη. Αυτά ως προς την 10ετία του ’50 γιατί αργότερα ήρθε και η επέλαση της «πράσινης γενιάς» που κορυφώθηκε με την «εποποιία του Γουέμπλεϋ» και την προσάρτηση νέων οπαδών. Η άτυπη ονομασία αυτής της ομάδας «Ολυμπιακός Αγίου Αθανασίου» ήταν αναμενόμενη. Τρείς φίλοι την δεκαετία του 1950 (φωτο 1955) από αριστερά, Γιώργος Κούκουρας, Ανέστης Τσάμαρης (μετέπειτα Παππα-Γρηγόρης Αλλόνησος) και ο Δημήτριος Κόνιαρης (Τσιμούχας), βασικά στελέχη της ομάδας των «ατάκτων» του Αγίου Αθανασίου.

«Η φθορά του υλικού» θα μου πει ο Δημήτρης Κόνιαρης «θα έρθει αργότερα γιατί οι αθεόφοβοι φορούσαν φανέλες και παπούτσια στα πεύκα, αφού οι περισσότεροι ήταν πευκάδες και ασχολούνταν με το μάζεμα του ρετσινιού». Οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις με τα γύρο χωριά δεν ήταν ιδιαίτερα τακτικές και παιχνίδια πραγματοποιούνταν την παραμονή μεγάλων γιορτών, στα πανηγύρια και τους καλοκαιρινούς μήνες. Στα παιχνίδια αυτά εξέλιπε το στοιχείο της τεχνικής, αφού η δύναμη στα όρια της τραχύτητας ήταν η επικρατούσα παράμετρος κάθε αγωνιστικής αναμέτρησης. Παραδοσιακές ήταν οι ποδοσφαιρικές μάχες που συνεχίστηκαν και στις επόμενες δεκαετίες με την Λούτσα. Οριακή η επικράτηση των φιλοξενούμενων τις περισσότερες φορές που δέχονταν και τα «πετροβαλλιστικά πυρά» διασχίζοντας τα «Μπελιτσέϊκα» και περνώντας στην τοποθεσία «Χατζίρη» με κατεύθυνση το χωριό τους. Πιο αραιές συναντήσεις ποδοσφαιρικές διεξάγονταν με την Αμφιθέα (Γίδες)- Μακρυκάπα- Καθενοί- Άτταλη και ακόμη σπανιότερα με τις «προηγμένες» ποδοσφαιρικές δυνάμεις της εποχής Πάλιουρα και Τριάδα. Κάποιοι δεν θέλουν ακόμη να αποδεχτούν ένα ντροπιαστικό 9-1, όπως θρυλείται απ΄ τους Τριαδίτες. Αυτή την περίοδο επιβλητική φαντάζει η φυσιογνωμία του Δημήτρη Κόνιαρη (Τσιμούχας) καθ΄ότι όπως προείπα ταξιδεμένος και «εύπορος» με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, μετέφερε πληροφορίες και γνώση στους «ημεδαπούς» που συγκροτούσαν κατά κυριότητα την ποδοσφαιρική ομάδα εκείνης της εποχής και αξίζει ν΄αναφέρουμε: Ο Κώστας Ζώγας κεντρικός επιθετικός απ΄ότι λέγεται και εγώ τον πρόφθασα «τριανταπεντάρη» στα μέσα της επόμενης δεκαετίας (60-70) ήταν απλησίαστος για τα τοπικά ποδοσφαιρικά δεδομένα, σε ικανότητες και ταλέντο. Ευέλικτος, γρήγορος, με απίθανα κολπάκια που απαγκιστρωνόταν και απ΄το πλέον ασφυκτικό μαρκάρισμα σε «χρόνο - μηδέν». Επαιζε συνήθως ξυπόλητος στους αγώνες. Στα κτυπήματα προέτασσε το δεξιό μεγάλο δάκτυλο του ποδιού. Μπορούσε λένε οι «παλιοί» να σημαδέψει δεκάρικο σε απόσταση δέκα μέτρων. Ευθύβολο, δυνατό και με ακρίβεια «σουτ» και ακόμη καλό άλμα και έξυπνες κεφαλιές. Στα μέσα αυτής της δεκαετίας τον ζήτησε ο Ολυμπιακός Χαλκίδας που ετοιμαζόταν για την Μεγάλη Κατηγορία, όμως ο συγχωρεμένος ο μπαρμπα-Γρηγόρης του «έκοψε» κάθε περιθώριο να διαπραγματευθεί το ποδοσφαιρικό του μέλλον. Ο Παναγιώτης ο Σμπρίνης (Τσιτσώνης), οι φίλοι του οποίου τον αποκαλούσαν και Μπούκοβι (προπονητής επί σειράν ετών στον Ολυμπιακό Πειραιώς) ήταν μια άλλη ξεχωριστή και πάντως εξαιρετική περίπτωση ποδοσφαιριστή της 10ετίας του ’50. Υπηρετώντας την στρατιωτική του θητεία στο Ναύπλιο, είχε υπογράψει παράλληλα δελτίο στον Παναυπλιακό (Β Εθνική) και για δύο χρονιές αγωνίσθηκε ως βασικός. Εκεί γνώρισε και την Διαμάντω, συνάπτοντας δεσμό και μένοντας μαζί μέχρι και τον αιφνίδιο θάνατό της (γύρω στο 85). 

Ο Παναγιώτης Σμπρίνης: Ένας ωραίος τύπος, που δίδαξε ήθος και ποδόσφαιρο τις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970 στον Άγιο Αθανάσιο.

 Αριστος τεχνίτης, είχε την στόφα μπαλλαδόρου της εποχής των μεγάλων άσσων. Επαιζε συνήθως στα πλάγια, πραγματοποιούσε προσποιήσεις και φαρμακερές σέντρες στην αντίπαλη περιοχή. Πέθανε το Σεπτέμβριο του 1999 σε ηλικία 64 ετών. Ακόμη ο Κώστας Τρίκκας (Λάος) επιθετικός ταχύτατος, αλλά άτεχνος, ο Ανέστης Τσάμαρης αμυντικός (ο Παπα-Γρηγόρης μετέπειτα), ο Μήτσος Σμπρίνης (Παραχάμης) αρκετά σταθερός τερματοφύλακας, ο Μπάμπης Τσάμαρης (ο γνωστός καφετζής μετέπειτα της πλατείας Αγίας Βαρβάρας), ο Θανάσης ο Χασάνδρας αξιόλογος μεσοεπιθετικός και ο Αποστόλης Κορόζης (Πούσκας). Οι δύο τελευταίοι μάλιστα μαζί με τον Παναγιώτη Σμπρίνη, θ΄αποτελέσουν «ηγετική ομάδα» και θα οδηγήσουν στις αρχές της 10ετίας του ΄60 το ποδόσφαιρο του Αγίου Αθανασίου. Αξιόλογος αμυντικός με δυνατό άλμα, αλλά ευάλωτος χαμηλά ήταν και ο Μήτσος ο Χασάνδρας (Ντράτσκας), ο οποίος ήταν ίσως και ο μακροβιότερος για την εποχή ποδοσφαιριστής. Εγώ τον θυμάμαι ν’ αγωνίζεται μέχρι τις αρχές της 10ετίας του ΄70. Θυμάμαι το πυκνό και ίσιο τρίχωμα του κεφαλιού, να υπερίπταται προς την μπάλα κερδίζοντας πολλές μάχες στον αέρα, όμως χαμηλά ήταν προβληματικός χρησιμοποιώντας τους βραχίονες των χεριών του, σαν «μπάρες» απαγόρευσης προσπέλασης κάθε επιτιθέμενου. Για τον Δημήτρη Κόνιαρη μίλησα πάρα - πάνω, ήταν εντός και εκτός γηπέδου, «η ψυχή» και ο ιθύνων νους του ποδοσφαίρου εκείνης της εποχής. Αυτή ήταν η ομάδα με μια φιλική σύνδεση των μελών που την αποτελούσαν, διατηρώντας μια κοινωνική συνοχή και εκτός γηπέδων. Σ΄αυτή την ομάδα έκαναν και τα πρώτα ποδοσφαιρικά τους βήματα οι νεαροί τότε και μετέπειτα «ραχοκοκαλιά» της ποδοσφαιρικής ομάδας της επόμενης δεκαετίας, Γιάννης Σμπρίνης (Μπορμπολόγος), Βασίλης Κούκουρας, Δημήτρης Μπελίτσος (Τσιλιβάνης) και Γιώργος Τρίκκας (Μουγγός). Στο ξεκίνημα της νέας δεκαετίας ακολούθησαν και οι Θανάσης Τρίκκας (Καραβέλας) και Χρήστος Μπελίτσος (Παπατζέλας), που ηλικιακά πάντως «χρεώνονται», στην προηγούμενη γεννιά. Δεκαετία ’60 - Η νέα «Πράσινη» γενιά. Βέβαια για τους νέους εκείνης της περιόδου δεν μπορούσε να υπάρχει κάποια «αόρατη δύναμη» που να ωθούσε τους «γαλαζοβράκηδες» συνομίληκους στα πετρόσπαρτα γήπεδα εκείνης της εποχής, ούτε το ξέχειλο ταλέντο ήταν αυτό που τους οδηγούσε προς τα εκεί. Η επιβολή και η κατίσχυση των «Κόκκινων έναντι των Πράσινων» σε Πανελλαδικό επίπεδο και έχουμε περάσει πλέον στην εποχή του Γιώργου Σιδέρη, του Νίκου Γιούτσου, του Κώστα Πολυχρονίου και των λιγώτερο γνωστών αν θέλετε του τερματοφύλακα Στάθη Τσανακτσή και μετέπειτα του «Καλαμαριώτη» Παράσχου Αυγητίδη, του Γιάγκου Σημαντήρη, του Ανάργυρου Ψύχου απ’ την μια μεριά και απ’ την άλλη του Μιχάλη Βουτσαρά, του Μίμη Δομάζου, του Τάκη Λουκανίδη, του Γιώργου Ανδρέου και των λιγότερο γνωστών, του Κώστα Τζουνάκου, του Ζαχαριά Πιτυχούτη και του Ανδρέα Κομιανίδη, ήταν αυτό που σε οδηγούσε στην αναπόφευκτη αντιπαράθεση, μέσα από αισθήματα φιλοχρωμίας και μόνον. Στην δεκαετία του ΄60 έχουμε και τις πρώτες σκληρές αναμετρήσεις μεταξύ της ποδοσφαιρικής ενδοχώρας. Η παλιά φρουρά των «Κόκκινων» ενάντια στην «νέα book.indd 319 1/3/2007 9:47:03 ðì 320 γεννιά» των «Πρασίνων». Αν ο Μήτσος Κόνιαρης ήταν ο κινητήριος μοχλός της προηγούμενης δεκαετίας, ο Βασίλης Κούκουρας, ήταν ο εμψυχωτής αυτής της ποδοσφαιρικής γεννιάς. Ναυτικός τότε, επέστρεφε τις μέρες των εορτών. Πάντα γενναιόδωρος εντός και εκτός γηπέδων, «φύλακας Αγγελος» των πιτσιρικάδων και «χρηματοδότης» ενίσχυσης της ποδοσφαιρικής ομάδος, πρωτοστάτης σε λαχειοφόρους και εράνους. Στο γήπεδο ένας πληθωρικός ποδοσφαιριστής, που έπαιζε όλο τον «άξονα» μόνος του. «Λίμπερο» κατά βάση με κάθετες εφορμήσεις που συνήθως εκτόνωνε αποτελεσματικά στην αντίπαλη εστία. Σπουδαίος ποδοσφαιριστής και εξαιρετικός χαρακτήρας. Μέχρι το 1965 το ποδόσφαιρο στηρίζεται κατά κυριότητα στους εκπροσώπους της προηγούμενης ποδοσφαιρικής γεννιάς. Απ’ το ’65 και μετά έχουν λόγο πλέον οι σπουδαστές του «Δημόκριτου» και οι γυμνασιόπαιδες που «γαλοχούνται» ποδοσφαιρικά, παρακολουθώντας τους μεγάλους Χαλκιδέους άσσους του Ολυμπιακού και του Ευρίπου που η «Χούντα» προχώρησε σε μια αιμομεικτική συνένωση το ’68. Αναφέρω μερικούς, όπως τον Μήτσο Τσάκαλο, τον Κουτσουδάκη, τον Σιμιτζή, τον Ρόγκα και τους αδελφούς Κώστα, Βασίλη, Ανδρέα και Κυριάκο Τοκπασίδη. Ποδοσφαιριστής με αξιόλογη τεχνική κατάρτιση, αλλά κυρίως με ευθύβολα μακρυνά και δυνατά σουτ ήταν ο ξάδελφός μου Νίκος Κούτος. Ευχερείς οι μεταβιβάσεις του στους ακραίους επιθετικούς με μακρυνές μπαλλιές. Πολύ δυνατός στα μαρκαρίσματα που όταν ήθελε έπαιζε ομαδικά κερδίζοντας την ουσία, αλλά και τις εντυπώσεις συμπαικτών και αντιπάλων. Στα χρόνια μας επικρατούσε η δύναμη, η σκληρότητα, η σωματική επιβολή. Οι περισσότεροι έτρεφαν «φονικά ένστικτα» για την «στρόγγυλη γκόμενα» που τώρα πλέον διέθετε βαλβίδα και «ασπρόμαυρες βούλες». Τέτοιοι ποδοσφαιριστές που επιστράτευαν δυναμισμό αλλά και αγωνιστικό φιλότιμο ήταν τ’ αδέλφια Βασίλης και Κώστας Σμπρίνης Κεντρικός και πλάγιος (αμυντικός) αντίστοιχα και ο άτεχνος πλην όμως αποτελεσματικός επιθετικός (κεντρικός) Γιάννης Τρίκκας (Λάος). Τότε η ομάδα είχε δύο πολύ γρήγορους πλάγιους επιθετικούς (εξτρέμ) που πραγματοποιούσαν δεκάδες σέντρες στην μικρή περιοχή. Τον Γιάννη Τρίκκα (Ντάκας) από δεξιά και τον Θανάση Κούτο (Κλαρίνος) απ’ αριστερά. Ο αντίπαλος τερματοφύλακας μόνο ενστικτωδώς θα μπορούσε ν΄αντιδράσει. Ο Γιάννης «ο Λάος» μπορούσε να επιτύχει τέρμα μ’ όλα τα σημεία του σώματός του, «εκτός από τα πόδια» αφού έπεφτε

1969. Νίκος Κούτος, Γιάννης Τρίκκας, Θανάσης Ν. Κούτος (πάνω), Βασίλης Σμπρίνης, Κώστας Κούκουρας, Θανάσης Κ. Κούτος (κάτω). Στο πρώτο γήπεδο (σημερινό πάρκο). Βασικός «κορμός» (οι πρώτοι πέντε) της τότε ποδοσφαιρικής ομάδας μετά το 1965 

σαν «καμικάζι» στην μπάλλα, εξακοντίζοντας μαζί μια «ομοβροντία» από πέτρες στον αντίπαλο «κίπερ». Το γκολ πάντως μπορούσε να έρθει ανά πάσα στιγμή απ’ τα μακρινά σουτ του Νίκου Κούτου αλλά και του Κώστα Κούκουρα που διακρινόταν απ’ τα ευθύβολα αριστερά κτυπήματα της μπάλλας, αλλά και τις προωθήσεις του Βασίλη Κούκουρα. Στο κέντρο έπαιζαν ακόμη ο Αρίστος Τρίκκας (Μούσος ή Τραμπούκος), ο Κώστας Αλαφάκης (Κουφούτας) και ο Δημήτρης Τρίκκας (Κωλοτούμπας). Τερματοφύλακας, έπαιζε αναλόγως ο Τρίκκας Γιώργος (Μουγγός) ή ο Θανάσης Κούτος (Κλαρίνος) μέχρι το ΄69 και από ένα παιχνίδι με το Κοντοδεσπότι και μετά ο Αντώνης Τρίκκας, ένα εξαιρετικό ταλέντο που αμέσως κάλεσε στους ερασιτέχνες ο προπονητής της Χαλκίδας τότε Πέτροβιτς. Η ελπιδοφόρος παρουσία του νεαρού τότε Αντώνη Τρίκκα (Τσάγκας) μετατράπηκε σε πλήρη απογοήτευση. Οι οικονομικές συγκυρίες εκείνης της εποχής, η ιδιορρυθμία του χαρακτήρα του και η έλλειψη συμβουλευτικής στήριξης δεν ευνόησαν την εξέλιξή του και γρήγορα έφυγε «στα βαπόρια». Χρώμα φανέλλας μετά από «ηρωϊκή έφοδο» στους καταστηματάρχες και τους συγχωριανούς το «μπλε» με άσπρα σωβρακάκια και μπλε κάλτσες. Και το όνομα αυτής «Αστέρας Αγίου Αθανασίου». Νονός «η αφεντιά μου» και «συνήθης ύποπτος» για δεκάδες παρατσούκλια,υπαρχηγός και «διαφωτιστής» της «ομάδας Κώστα Κούκουρα». Ακόμη διατηρώ σε καλή κατάσταση την μπλε φανέλα με το Νο 11. Είχα θυμάμαι τότε μια «ερωτική σχέση» με τους αριστεροπόδαρους ακραίους επιθετικούς (11). Οι φίλοι με αποκαλούσαν «Ντράγκαν Τζάιτς» απ’ τον έξω αριστερά του Ερυθρού Αστέρα, τον οποίο... ο άμυαλος τότε προσπαθούσα ν’ αντιγράψω. Δεν έμεινα θυμάμαι πιστός σ΄αυτή την «σχέση» και ακολούθησαν ο Εντυ Γκρέϊ (Λήντς), ο Αλαν Χίντον (Ντέρμπυ), ο Ιαν Χάντσισον (Τσέλσυ), ο Στηβ Χεϊγουέϊ (Λίβερπουλ) και τελευταία ο Τζόνυ Ρόμπερτσον (Νότιγχαμ) ακραίοι επιθετικοί της αριστερής πτέρυγας. Ηταν τότε που η τηλεόραση στην εκπνοή της 10ετίας πρόβαλλε στα Ελληνικά σπίτια, το Βρετανικό Ποδόσφαιρο, τηλεοπτικό θέαμα μοναδικό και πρωτόγνωρο. Το ντόπιο ρεπερτόριο στα Ελληνικά ποδοσφαιρικά δρώμενα από πλευράς ποδοσφαιρικών ονομάτων του Πανελλήνιου Ποδοσφαιρικού Πρωταθλήματος «συντηρείται» απ’ τις χαρτονένιες φιγούρες των άσσων της εποχής μέσα απ΄τα μπισκότα αρχικά «ΡΟΔΟΣ» στην συνέχεια «ΑΣΤΕΡΩΣ» και τελευταία των «ΝΙΚΜΑ» και «NEGRO» που οδηγήθηκαν κατά χιλιάδες σε αφανισμό με τον «διά της πυράς

Ο Γιώργος Τρίκκας (μουγκός) αποκρούει... μάλλον προ του Γιάννη Τρίκκα (Λάος).

θάνατον» κατόπιν εντολής του τότε δασκάλου Ευάγγελου Κούκουρα τον Μάϊο του 1964. Τα Παναθηναϊκά αισθήματα φουντώνουν, όλη η νέα γενιά παραδίδεται στην «γοητεία» των άσσων του Στέφαν Μπόμπεκ και αργότερα στο τέλος της 10ετίας του Φέρεντς Πούσκας με κάποιες μικρές εξαιρέσεις. Οι ποδοσφαιρικές μάχες «Κόκκινων και Πράσινων» φουντώνουν και γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο των νεολαίων, στο νέο πλέον γήπεδο, όπου σήμερα και το πάρκο του χωριού. Οι «κοτρώνες» για γκολ - πόστ έχουν αντικατασταθεί από κάποια πεύκινα ή κέδρινα δοκάρια, με οριζόντια μια τριχιά να συνδέει τα κάθετα. Παιχνίδια γίνονται και μεταξύ γειτονιών. Η Βόρεια αποκαλείται «Κολωνάκι» και η Νότια «Αβυσηνία». Η Λούτσα, η Μακρυκάπα, η Αμφιθέα, η Τριάδα, κυρίως σε επίπεδο «σχολικών» και «εξωσχολικών» εναλλάσσονται ως αντίπαλοι της ποδοσφαιρικής ομάδας του Αγίου Αθανασίου με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί τις αναμετρήσεις, με «δίσκο» που συντηρεί και βελτιώνει την υποδομή του ποδοσφαιρικού υλικού. Ο Πάλιουρας ήδη απ’ το 1964 έχει προσχωρήσει και τυπικά (αναγνώριση) πλέον στο Πρωτάθλημα Γ΄ Κατηγορίας Εύβοιας - Βοιωτίας (ΕΠΣΕΒ). Δεκαετία ’70. Η Παρακμή, η Αναγέννηση και ο Α.Ο.Α.Α. Ο «Πυρήνας» αυτής της γενιάς που στήριξε τον «ποδοσφαιρικό ιστό» της προ-αγωνιστικής επίσημης περιόδου (1978) διασπάται πλέον. Κάποιοι και είναι οι περισσότεροι φεύγουν για Πανεπιστημιακές ή άλλες σπουδές στην Αθήνα και αρκετοί ξενητεύονται με το πρώτο «μπάρκο». Συνθήκες διάλυσης επικρατούν, με την ομάδα καλά συγκροτημένη μέχρι τα τέλη της 10ετίας του ΄60, απ΄την αθρόα φυγή της παρέας εκείνης να υποδηλώνει την παρουσία της παροδικά και κατά περίσταση. Ο Νίκος Κούτος αρχικά (75) υπογράφει στην Α.Ε. Πάλιουρα και λίγο αργότερα οι Γιάννης Μπουροδήμος (75) και Δημήτρης Φραντζής (76). Εγώ την ίδια περίοδο βρίσκομαι και για επαγγελματικούς λόγους στο Προκόπι της Κεντρικής Εύβοιας και βγάζω ποδοσφαιρικό δελτίο . 

 στην Δόξα (77-79) που είχε τότε τρομερή ομάδα (Χάρης Αλεξανδρής, Λάκης Νικολάου, Χρήστος Κλακουμάνος, Κώστας Καραδήμος, Γιάννης Ρίνης κ.α.). Επιστρέφω στα «πάτρια εδάφη» το 1979. Ηδη οι παλιοί «σύντροφοι» στα «ποδοσφαιροχώραφα» έχουν ιδρύσει τον Α.Ο. Αγίου Αθανασίου. Μερικοί εξ αυτών ο Κώστας Κούκουρας, ο Νίκος Κούτος, ο Γιάννης Σμπρίνης (Λαλάκης). Η ομάδα μετέχει στο πρώτο πρωτάθλημα 78- 79 με προπονητή τον Παναγιώτη Σμπρίνη, και πρώτο Πρόεδρο τον Θανάση Τρίκκα (Καραβέλας). Η επόμενη αγωνιστική περίοδος θα με βρει να έχω την αγωνιστική καθοδήγηση της ομάδας σε ηλικία μόλις 26 χρόνων με αντιπάλους, τον Πισσώνα, την Καμαρίτσα και την Νεροτριβιά, απ΄ότι θυμάμαι. Ηδη η ομάδα ανασυντάσσεται μετά το 1975 και εμπλουτίζεται με νεαρούς και ιδιαίτερα ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, όπως ο Γιάννης Τζαφέρος (Τερματοφύλακας και κεντρικός επιθετικός), ο Γιαννούλης Τρίκκας (τερματοφύλακας), ο Αντώνης Σμπρίνης (ακραίος, δεξιός επιθετικός) και ακόμη οι κεντρικοί αμυντικοί Γιώργος Μπελίτσος και Στάθης Τρίκκας. Ο αμυντικός Χάφ Δημήτρης Τρίκκας (Τσεντρές) και οι πλάγιοι αμυντικοί Μπάμπης Σμπρίνης και Χρήστος Χασάνδρας. Κορυφαίοι αυτής της διετίας 78-80: Ο Γρηγόρης Ζώγας ένας χαρισματικός μέσος με έφεση στο σκοράρισμα. Εκπληκτικός πασαδόρος και καθοδηγητής στον αγωνιστικό χώρο που αξιοποιούσε στο  Τρίκκας σε μια δύσκολη απ

Από αριστερά : Σταύρος Τρίκκας (Μπατζούρας), Δημήτρης Τρίκκας (Κωλοτούμπας), Σταύρος Τρίκκας (Χόρδας) και όρθιος ο «έξω δεξιά» Γιάννης Τρίκκας (Ντάκας ο γρήγορος) στο παλιό γήπεδο του Αγίου Αθανασίου. Γιάννης Κορώζης, Θανάσης Κούτος. Μαθήματα «άμυνας-επίθεσης» στο παλιό γήπεδο (1970).

 έπακρο τους γρήγορους Αντώνη Σμπρίνη και Γιώργο Ντελέκο. «Γύρισε μάλλον την πλάτη» σε μια σπουδαία καριέρα, σε μεγαλύτερη κατηγορία. Ο Γιώργος Μπελίτσος, σκληρός και τεχνίτης συγχρόνως αμυντικός πανέξυπνος στις προσωπικές αναμετρήσεις του. Ο Αντώνης Σμπρίνης, ταχύτατος, πραγματικό «βέλος» που διεμβόλιζε απ’ την δεξιά πλευρά, τις αντίπαλες άμυνες. Ο Δημήτρης Τρίκκας σκληροτράχηλος αμυντικός μέσος με αναπτυγμένες ανασταλτικές ικανότητες. Οι Γιάννης Τζαφέρος και Γιώργος Ντελέκος θ’ αναδειχθούν κατακόρυφα την επόμενη δεκαετία, με πολυσήμαντη παρουσία και στα σημερινά ποδοσφαιρικά ζητήματα για τον Αγιο Αθανάσιο. Η πρώτη αγωνιστική χρονιά (78-79) άρχιζε ουσιαστικά την Ανοιξη του ’79 μ’ έναν ολιγομελή όμιλο τεσσάρων ομάδων, Αγιος Αθανάσιος Πισσώνας, Λιμνιακός και Ερμής Πηλίου, Πρωταθλήτρια ομάδα αυτή του Πηλίου. Την επόμενη αγωνιστική περίοδο η ομάδα πραγματοποιεί καλές εμφανίσεις και δίνει το καθοριστικό παιχνίδι για την άνοδο με την ομάδα της Νεροτριβιάς στο γήπεδο Πάλιουρα. Οι γηπεδούχοι θα προηγηθούν μόλις με την σέντρα (1-0). Ο Τζαφέρος αποβάλλεται «για άσεμνη χειρονομία προς τους αντιπάλους» και ο ανεκδιήγητος διαιτητής Γιώργος Ρουσόδημος, γίνεται ο πρωταγωνιστής της συνάντησης. Ακολουθεί δεύτερη αποβολή (Κορόζης Γιάννης ΄65), ακύρωση πεντακάθαρου τέρματος των γηπεδούχων και προκλητικά σφυρίγματα σε βάρος των Αγιαθανασιωτών. Ηρωϊκή προσπάθεια και τελικό 2-2. Ο διαιτητής θα υποστεί τις συνέπειες ενός «μπλόκου» και ο Α.Ο. Αγίου Αθανασίου θα οδηγηθεί αποδεκατισμένος σε αγώνα μπαράζ στο γήπεδο  Ν. Αρτάκης με την Νεροτριβιά. Θυμάμαι ένα ισορροπημένο παιχνίδι που οδηγείτο στο 0-0. Στο 75΄ περίπου εκδηλώνω πρόθεση ν΄αντικαταστήσω τον Γιώργο Ντελέκο. Ο Χρυσόστομος Τζάθας (Τόμης), παράγοντας της εποχής «επιτίθεται» στον Πάγκο και εγώ αποχωρώ εκνευρισμένος απ΄το γήπεδο. Στο 80΄ περίπου η ομάδα της Νεροτριβιάς σκοράρει και κερδίζει την κατηγορία. Ένα άλλο ποδοσφαιρικό παιχνίδι της

προηγούμενης μάλλον περιόδου που παραμένει βαθειά χαραγμένο στην μνήμη μου, ήταν η συνάντηση με τον ισχυρό τότε Ερμή Πηλίου. Και εδώ η διαιτησία του Γιάννη Φώτογλου ήταν σφαγιαστική για τους φιλοξενούμενους, που τελείωσαν τον αγώνα με «καθιστική διαμαρτυρία» και εικονικό σκορ 5- 1. Επόπτες σε αυτό το παιχνίδι ήταν ο Αντώνης Πατρίκας και ο Κώστας Πικραμένος.


Δεκαετία ’80. 

- Το όραμα των «αστέγων», το γήπεδο και η άνοδος «Πέτρινα Χρόνια» στον αγωνιστικό τομέα. Μια δεκάχρονη προσπάθεια απεγκλωβισμού της ομάδας από το «τέλμα» της ποδοσφαιρικής ανυποληψίας που συντηρούσε η κατώτατη τοπική κατηγορία. Χωρίς ποδοσφαιρική «στέγη». Πότε στο γήπεδο Πάλιουρα, άλλοτε στο γήπεδο Καθενών και ενίοτε σ΄αυτό της Μακρυκάπας. «Υδρώτας και αίμα» σε ιδιαίτερα σκληρές έως «βάρβαρες» έδρες. Περίεργες διαιτησίες, κανένας αρμόδιος δεν «έσκυβε» με ενδιαφέρον σ΄αυτή την κατηγορία όπου η ποδοσφαιρική ένδεια και τα αρχέτυπα πρωτογενή ένστικτα κατίσχυσης του αντιπάλου κυριαρχούσαν. Η ομάδα αγωνιστικά προόδευε και φαινόταν καθαρά ότι ήταν θέμα χρόνου η άνοδος στην ανώτερη κατηγορία. Το θέμα του γηπέδου αποτελούσε διακαή πόθο για ποδοσφαιριστές και παράγοντες, πρώτιστη προτεραιότητα και όραμα που θα άνοιγε τους ποδοσφαιρικούς ορίζοντες για τον Αγιο Αθανάσιο. Αγωνιστικά έχει επιστρέψει ο Δημήτρης Φραντζής μετά από μια ευδόκιμη ποδοσφαιρική θητεία (76 - 78) στον Πάλιουρα. «Η Τριπλέτα» Ζώγας Γρηγόρης, Αντώνης Σμπρίνης, Γιώργος Ντελέκος πραγματικά «κεντάει» και η επιθετική γραμμή της ομάδας πραγματικό «φλογοβόλο» που «καίει» τις αντίπαλες άμυνες. Η επιθετική υπεροπλία της ομάδας αποδίδει και ο Α.Ο. Αγίου Αθανασίου δικαιωματικά απ’ την περίοδο 89-90 βρίσκεται στην μεσαία Β΄ κατηγορία. Ποδοσφαιριστές και παράγοντες με εράνους ήδη απ’ τα μέσα της δεκαετίας και λαχειοφόρους καταφέρνουν να συγκεντρώσουν τα χρήματα για την αγορά χώρου και την κατασκευή του γηπέδου. Αυτό γίνεται κατορθωτό χάρις στην ευαισθησία των συγχωριανών και την «γενναιοδωρία» κάποιων ιδιαίτερων ανθρώπων και το ποδοσφαιρικό γήπεδο, στην θέση Κώστας Αλαφάκης, Αντώνης Τρίκκας. Στο παλιό γήπεδο. Βασικά στελέχη της προαγωνιστικής ομάδας. Ο δεύτερος ανήκε στους ερασιτέχνες του Α.Ο. Χαλκίς.  που βρίσκεται σήμερα είναι γεγονός απ’ την περίοδο 89-90. Η πρώτη αγωνιστική περίοδος και χρήση του γηπέδου βρίσκει την ομάδα πρωταθλήτρια, χάρις και στην παρουσία των Γιάννη Τζαφέρου, Γιώργου Ντελέκου και ένα χρόνο αργότερα (90) του Αντώνη Σμπρίνη, που έμπειροι πλέον και «λαξευμένοι» σε κατάλληλο ποδοσφαιρικό περιβάλλον επιστρέφουν και συμβάλλουν σε μέγιστο βαθμό στην καλή παρουσία της ομάδος στην νέα δεκαετία που ανατέλει. Αυτά τα χρόνια αισθητή γίνεται η παρουσία του Γιάννη Μπουροδήμου που έχει επιστρέψει κι αυτός μετά από πολύχρονη καταπληκτική παρουσία στην ομάδα του Πάλιουρα και βοηθάει σημαντικά την ομάδα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80 αλλά και τα δύο πρώτα χρόνια της επόμενης χάρις την εμπειρία, το ταλέντο και την αγωνιστική του φιλοτιμία πότε ως μέσος και πότε ως αμυντικός κεντρικός ή πλάγιος. Θα ήταν όμως ατυχής παράλειψη να μην αναφερθώ στην πολλές φορές ηρωϊκή παρουσία δύο ιδιαίτερων ποδοσφαιριστών, που μπορεί να μην διακρίνονταν για το εξαιρετικό ταλέντο τους, όμως η αγωνιστική τους φιλοτιμία και το πάθος τους ήταν αξεπέραστα χαρακτηριστικά που ωφέλησαν συνολικά την ομάδα. Πρόκειται για τον Κώστα Χασάνδρα (Κατσός) και τον Γιάννη Κορόζη (κρανίο) δύο ποδοσφαιριστές που είναι σχεδόν απίθανο να βρουν μιμητές στις μέρες μας. Στην ομάδα αυτής της δεκαετίας συμμετείχαν ακόμη ο Τάσος Τρίκκας (Κιαφούλας), ο Τάσος Τσάμαρης (Μουτζούρης), ο Βασίλης Σμαρίνης (Γρούνης) (μέχρι το ΄86) και ο συγχωρεμένος και πρόωρα «αναχωρήσας» Δήμος Στούμπος την ίδια σχεδόν περίοδο. Επαινετή ήταν και η προσπάθεια και το ενδιαφέρον των παραγόντων που διετέλεσαν και στο αξίωμα του Προέδρου, όπως ο Χρυσόστομος Τζάθας, ο Κώστας Αλαφάκης, ο Κώστας Τρίκκας (Ζούγκωφ) και ο Νίκος Τρίκκας (Τσάγκας). 

. Η πρώτη αγωνιστική ομάδα σε πλήρη σύνθεση με προπονητή τον αξέχαστο Παναγιώτη Σμπρίνη (Τσιτσώνης-Μπούκοβι). Διακρίνονται όρθιοι από αριστερά: Στάθης Τρίκκας (ποδοσφαιριστής τιμωρημένος, Κώστας Κούκουρας, Κώστας Χασάνδρας, Γιώργος Μυλωνάς (φοιτητής απο Αθήνα), Χρήστος Χασάνδρας, Γρηγόρης Ζιώγας, Γιώργος Ντελέκος, Δημήτρης Τζαφέρος, Παναγιώτης Σμπρίνης (προπονητής), και Γιάννης Κορώζης (ποδοσφαιριστής τιμωρημένος). Καθήμενοι: Μπάμπης Σμπρίνης, Τάσος Τσάμαρης, Αντώνης Σμπρίνης, Γιάννης Τζαφέρος, Γιώργος Τσάμαρης

 

Στο γήπεδο του Πάλιουρα διακρίνονται όρθιοι από αριστερά: Γιώργος Μπελίτσος, Κώστας Χασάνδρας, Γιάννης Τζαφέρος, Γιώργος Ντελέκος, Ντανιέλ Τρίκκας, Βασίλης Τρίκκας, Δημήτρης Ρέτσας, Νίκος Τζαφέρος, Τάσος Τρίκκας, Αντώνης Τρίκκας (προπονητής), Βαγγέλης Κούκουρας (παράγοντας). Καθήμενοι: Βασίλης Σμπρίνης, Γιάννης Μπουροδήμος, Δημήτρης Φραντζής, Τάσος Τσάμαρης, Σταύρος Μπελίτσος, Σπύρος Τζάθας, Κώστας Χασάνδρας, (Αθ), Κώστας Αλαφάκης και Γιώργος Σμπρίνης. Θανάσης Κούτος: Το πέμπτο κατά σειρά δελτίο (Αρ.Δ. ΕΠΟ-175956) και επιστολή προς τον τότε νεοιδρυθέντα ποδοσφαιρικό σύλλογο Α.Ο. Αγ. Αθανασίου

. ταίος μάλιστα το ’85 συναίνεσε και στις μεταγραφές των Ντελέκου - Τζαφέρου και Σμπρίνη και με την διαμεσολάβηση την δική μου, μια κίνηση που ωφέλησε και τους ίδιους αλλά και την ομάδα του Αγίου Αθανασίου να διαγράψει εκπληκτική πορεία για τα χρόνια που ακολούθησαν την επιστροφή των στα «πάτρια» (’89 -’90). Τέλος μεταξύ αυτών που πέρασαν από τον «πάγκο» της ομάδας ήταν και ο Γιάννης Καμαριώτης (Ταχυδρόμος) και βέβαια προς το τέλος της δεκαετίας ο Παύλος Σταύρου (Κράνας) ως παίχτης-προπονητής, που είχε αγωνιστεί και στην Τριάδα-Α.Ο. Χαλκίς και Α.Ε. Πάλιουρα. Δεκαετία ’90 «Σταύρου Ανάβαση - Ρουμπή αποπομπή» και πάλι Γ΄ Τοπική Η στενή φιλική σχέση που ανέπτυξε ο προπονητής της ομάδος Παύλος Σταύρου με το ποδοσφαιρικό «δίδυμο» Τζαφέρου - Ντελέκου και γενικά το «παρεΐστικο στυλ» του Τριαδίτη τεχνικού φαίνεται ότι ωφέλησε την ομάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, συσπείρωσε τα μέλη της και την ώθησε στο «εγχείρημα» της υπέρβασης. Λίγο πριν το ξεκίνημα της νέας δεκαετίας ο Γιώργος Ζώγας έχει ήδη ξεχωρίσει για τα ποδοσφαιρικά του προσόντα σαν κεντρικός αμυντικός, αποτελώντας «χρυσή ελπίδα» για το Τοπικό Ποδόσφαιρο. Το ταλέντο του νεαρού (Ζίνο) δεν μπορεί να «φυλακισθεί» στα στενά ποδοσφαιρικά όρια του Αγίου Αθανασίου και πλήθος ποδοσφαιρικών συλλόγων προσεγγίζουν τους ιθύνοντες του Α.Ο. Αγίου Αθανασίου. Διαβλέπω την εξέλιξη του νεαρού τότε Ζώγα και με δική μου μεσολάβηση οι παράγοντες του ισχυρού τότε Λήλα Βασιλικού (1992) Τάσος Μάρκου - Βαγγέλης Κούκουζας «κλείνουν» την μεταγραφή. Πρόεδρος τότε του συλλόγου πρέπει να ήταν ο Στάθης Τρίκκας. Την αγωνιστική περίοδο ΄91 - ΄92 η ομάδα του Αγίου Αθανασίου με την καθοδήγηση του πλέον επιτυχημένου προπονητή για τα τοπικά δεδομένα Παύλου Σταύρου 

1990-1991 Φιλικός αγών Μακρυκάπα-Α.Ο. Αγίου Αθανασίου 0-4 (καλοκαίρι 91) Διακρίνονται όρθιοι: Δημήτρης Ρέτσας, Ηλίας Κοκορίκος, Κώστας Χασάνδρας, Ντανιέλ Τρίκκας, Νίκος Τζαφέρος, Γιώργος Ντελέκος,Στάθης Τρίκκας (παράγοντας). Καθήμενοι: Παύλος Σταύρου (παίκτης –προπονητής), Κώστας Τρίκκας, Αντώνης Σμπρίνης (Πινέζας), Σπύρος Φαλιάς, Βασίλης Μάλλιαρης, Δημήτριος Φραντζής.

 «παίρνει κεφάλι» στην βαθμολογία, όμως η ένσταση αρχικά και στην συνέχεια η προσφυγή στο ΑΣΕΑΔ, για μηδενισμό της ανταγωνίστριας ομάδας της Αμφιθέας «που δεν κατέβηκε σε αγώνα με τον Πισσώνα στο γήπεδό της εξ αιτίας του χιονιού» απορρίπτεται και οι Αγιοθανασιώτες θεωρούν υπαίτιο τον Θανάση Ρουμπή, (Αθλητικός δικαστής), που όπως υποστήριξαν στην συνέχεια είχε λόγους (πολιτικούς) να συμπαραταχθεί με «τα δίκαια» της Αμφιθέας. Η απόφαση απετέλεσε παραδοξότητα και έκπληξη πρώτου μεγέθους για τα δεδομένα εκείνης της εποχής και στέρησε την δυνατότητα στον Αγιο Αθανάσιο να επιτύχει μια ιστορική και ανεπανάληπτη άνοδο στην Α΄ Τοπική Κατηγορία. Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι για το συγκεκριμένο παιχνίδι κατάφεραν να φθάσουν οι διαιτητές, οι φιλοξενούμενοι (Πισσώνας) και να μείνουν... «καθηλωμένοι» οι «Γιδιώτες», προβάλλοντας αστήρικτους λόγους αδυναμίας προσπέλασης της ποδοσφαιρικής ομάδας στο γήπεδο που απείχε μόλις πεντακόσια μέτρα απ΄την πλατεία του χωριού. Το 1997 ο Α.Ο. Αγίου Αθανασίου υποχωρεί στην Γ΄ Κατηγορία και παραμένει δύο αγωνιστικές περιόδους (΄97 - ΄98 και ΄98 - ΄99) για να επιστρέψει την περίοδο 99-2000. Η κόπωση και ο κορεσμός των ποδοσφαιριστών, χωρίς εναλλακτικές και ανανεώσιμες του υλικού «πηγές» έφεραν την παρακμή και την υποχώρηση στην κατώτερη κατηγορία. Το 1999 αναδείχνεται ο Κώστας Τρίκκας ως εξαιρετικό ταλέντο αρχικά ως κεντρικός επιθετικός και ακολούθως κεντρικός αμυντικός «κινεί» το ενδιαφέρον και αποκτάται απ΄την γειτονική Α.Ε. Πάλιουρα, χωρίς να καταφέρει να καθιερωθεί και επιστρέφει το 2003 στην ποδοσφαιρική «γενέτειρα». Την ίδια νομίζω περίοδο στον γειτονικό ποδοσφαιρικό σύλλογο μεταγράφεται και ο Γιώργος Μητράκος. Σε Διοικητικό επίπεδο ο Στάθης Τρίκκας μέχρι το 1994 κάνει αισθητή την παρουσία του. Ενας ιδιαίτερα μαχητικός και έξυπνος ποδοσφαιρικός παράγοντας που συνέδεσε το όνομά του με την πλέον επιτυχή περίοδο για την Τοπική ομάδα. Τον διαδέχθηκε ο Βασίλης Μητράκος στο αξίωμα του Προέδρου και πάλι ο Νίκος Τρίκκας απ’ το 96 - 97. Ανελειπώς μέχρι το 2003 ο Βαγγέλης Κούκουρας, που πραγματικά «νοικοκύρεψε» τα διοικητικά και οικονομικά του συλλόγου. Η συγκροτημένη παρουσία του ωφέλησε τον σύλλογο από διάφορα πόστα και μέχρι σήμερα αποδεδειγμένα υπήρξε ο μακροβιότερος ποδοσφαιρικός παράγοντας. Σημαντική είναι η συμβολή και των Δήμου Στούμπου - Γιάννη Κορώζη στα Διοικητικά. Πέραν των στενών τοπικών ορίων ο Νίκος Φρίγγης, ο Δημήτρης Μιχαήλ, και κυ

1990. Γιώργος Ζώγας. Από του σημαντικότερους ποδοσφαιριστές που ανέδειξε το τοπικό ποδόσφαιρο, που όμως δεν συνδέθηκε από ανάλογη καριέρα.

ρίως ο Ηλίας Κοκορίκος, τα πρώτα χρόνια της νέας δεκαετίας αύξησαν σημαντικά την ανταγωνιστικότητα αυτής της ομάδας και μαζί με τον Βασίλη Μάλλιαρη, ήταν οι ποδοσφαιριστές που ώθησαν το τοπικό ποδόσφαιρο σε σπουδαία επίπεδα ακμής την περίοδο 89-93. Βοήθησαν ακόμα οι Λουτσαίτες Σταματίου, Τουλούμης. Επώνυμοι ήταν και οι προπονητές για αυτή την δεκαετία που πέρασαν από τον «πάγκο» του Α.Ο.Αγίου Αθανασίου. Μετά τον Σταύρου (Κράνας), ο Κώστας Βουτσάς, ο Τάσος Καμαριώτης, ο Γιάννης Ντεγιάννης, ο Γιώργος Οικονόμου, πάλι ο Παύλος Σταύρου και με την εκπνοή της δεκαετίας ο Βασίλης Στρατής. Ιδιαίτερα «ανακαινισμένη δείχνει η ομάδα του Α.Ο. Αγίου Αθανασίου για την περίοδο 93-94, όπου καταγράφεται μέσα απ΄το σχόλιο της ΕΥΒΟΙΑ - ΣΠΟΡ η παρουσία σπουδαίων ποδοσφαιριστών και βέβαια του προπονητή Κώστα Βουτσά: 4 Οκτωβρίου 1993 / Α.Ο. ΑΓ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ «Με το βλέμμα στο μέλλον ξεκινά ο Άγιος Αθανάσιος τις υποχρεώσεις του στο πρωτάθλημα της Β΄κατηγορίας. Δημιούργησε μια ομάδα ιδιαίτερα νεανική με μ. ο. 22 χρονών και φιλοδοξεί φέτος «να βάλει τα θεμέλια» για δημιουργία ενός αξιόλογου και πανίσχυρου συγκροτήματος στα επόμενα χρόνια. Η περσινή του χρονιά δεν ήταν και η καλύτερη, αφού τερμάτισε 8ος και γι αυτό το λόγο φέτος έδωσε βαρύτητα στην ανανέωση του έμψυχου υλικού, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να επανέλθει στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Έτσι η διοίκηση της ομάδος στις μεταγρα

1993-1994: 0 «κορμός» της σπουδαίας ομάδας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με την προσθήκη 5-6 ταλαντούχων «ξένων» ποδοσφαιριστών. Διακρίνονται όρθιοι από αριστερά: Γιώργος Ντελέκος, Γιάννης Τζαφέρος, Ντανιέλ Τρίκκας, Νίκος Φρίγγης, Δημήτρης Μιχαήλ, Κώστας Τρίκκας. Καθήμενοι: Νίκος Τζαφέρος, Χρόνης Σπυρόπουλος, Αντώνης Κουρτόγλου, Αλέξης Λύκος, Γρηγόρης Ζιώγας, Γιώργος Μητράκος, Νίκος Σφουγγάρας.

φές έκανε σημαντικές ανακατατάξεις. Αποκτήθηκαν οι Σπυρόπουλος, Σφουγγάρας, Κούρτογλου, Λύκος Θ. από Κύζικο, ο Βουτσάς από Α.Ο.Ν.Α., ο Μιχαήλ από Θεολόγο, ο Μάλλιαρης από Καστέλλα και ο Θωμάς (ελεύθερος). Παραχωρήθηκαν οι Μάλλιαρης, Β.Σταματίου, Τουλούμης στην Λούτσα. Στην Τριάδα ο Σταύρου και έμεινε ελεύθερος ο Κουκουρίκος Η. Προπονητής για φέτος ο Κώστας Βουτσάς». Δεκαετία 2000 - «Μεταξύ φθοράς και... αφασίας» Πολυπληθές και αξιόλογο το έμψυχο δυναμικό της ομάδας του Αγίου Αθανασίου στο ξεκίνημα της δεκαετίας που σήμερα διανύουμε. Υλικό με άριστες προδιαγραφές, ικανό να εγγυηθεί στους αγωνιστικούς χώρους την πρόοδο του ποδοσφαιρικού συλλόγου με στόχους απλησίαστους για άλλες εποχές. Ο Κώστας Λειβαδίτης αρχικά (2001-2002) και στη συνέχεια ο Γρηγόρης Ζώγας και ο Γιώργος Ντελέκος ως προπονητές οδηγούν με σταθερά βήματα την ομάδα που διαγράφει εντυπωσιακή πορεία τα τελευταία χρόνια καταλαμβάνοντας υψηλές θέσεις στον τελικό βαθμολογικό πίνακα την περίοδο 2000, 2001, 2002, 2003, 2004 και 2005. Φέτος ήταν η χρονιά που απ΄την αρχή «καλλιεργούσε» το προσδόκιμο εκτίναξης στην μεγαλη κατηγορία, για τους παράγοντες, ποδοσφαιριστές και φίλαθλο κόσμο. Ο μέτριος βαθμός προπονητικής ετοιμότητας, το χαλαρό επίπεδο συνοχής και επικοινωνίας στον αγωνιστικό χώρο, τα κρούσματα απειθαρχίας, έβλαψαν την προβολική εικόνα του συλλόγου και «έθαψαν» το πνεύμα συναντίληψης κοινού προβληματισμού. Οι μεταγραφές δεν βοήθησαν τα αναμενόμενα μέσα απ΄την παρουσία των έμπειρων Γιώργου Ζώγα, Θανάση Τζάθα και Κώστα Μπίρμπα (απομακρύνθηκε μετά από επεισόδιο με τον Σταμούλο) και γρήγορα ήρθε η απογοήτευση. Σπουδαία ταλέντα αυτής της κατηγορίας απείχαν για διαφόρους λόγους (Μπάμπης Ρουμπής, Χρήστος Ηλίας, Βασίλης Τζαφέρος, κ.ά.) που αποδυνάμωσαν ακόμη περισσότερο την δυναμικότητα του τοπικού συλλόγου που μόλις στις τελευταίες αγωνιστικές απέφυγε την «καταβύθιση». Μεγάλη η συμβολη του έμπειρου τερματοφύλακα Θωμά Λούκα στην υπόθεση της παραμονής. Με τους νεολαίους σχεδόν στα όρια της αδιαφορίας, αβέβαιο δείχνει το μέλλον για το τοπικό ποδόσφαιρο, που αποτελεί τρίτη και τέταρτη επιλογή διοχέτευσης της ενεργητικότητας των νέων. Οι χώροι άθλησης αποτελούν μια βαρετή πραγματικότητα, που δεν δίνουν πλέον διέξοδο στα ενδιαφέροντα των νεαρών που δείχνουν «προσδεδεμένοι» στο «άρμα μιας ξενοκίνητης αποχαυνωτικής νοοτροπίας» που οδηγεί στην χαλάρωση... στην φθορά...στην αφασία. Καταλήγοντας αυτή η δεκαετία «έδωσε» ένα σπουδαίο ταλέντο τον Γιώργο Τζαφέρο, που απ΄τα «μητρικά σπλάχνα» της γενέτειρας ομάδας έφθασε μέχρι τον Ηρακλή Ψαχνών, του οποίου υπήρξε βασικότατο στέλεχος. Ένας σοβαρός τραυματισμός, τον απομάκρυνε προσωρινά απ΄τον οικείο χώρο. Ο Βαγγέλης Ντελέκος πρωταθλητής Ελάδος με την Μικτή Παίδων για το 2005, με ποδοσφαιρική παιδεία στην σχολή «Ανδρέα Γκιουλμπαξιώτη - Χαράλαμπου Σαχίνη» κοσμεί σήμερα τις επαγγελματικές λίστες της ΠΑΕ ΧΑΛΚΙΔΑΣ-ΛΗΛΑΣ. Οι προοπτικές ανέλιξης είναι μεγάλες για τον 16χρονο επιθετικό μέσο, που ήδη πείθει για την ποδοσφαιρική του αξία, συμμετέχοντας στο μέτρο που του αναλογεί στις αγωνιστικές εκδηλώσεις της ομάδος του Γιώργου Λάμπρου και Αντώνη Αγραφιώτη. Πρόσφατα (18 Μαίου) κλήθηκε και στην Εθνική Νέων (προεπιλογή) αφήνοντας άριστες εντυπώσεις στον Νίκο Νόμπλια και τους συνεργάτες του. Η διάλυση του Α.Ο. Χαλκίς βρίσκει σήμερα αγωνιζόμενο τον φέρελπι νεαρό στην ομάδα της Προποντίδας. Επανερχόμενος στην ποδοσφαιρική ομάδα για την περίοδο 2005-2006 θα πρέπει να καταγραφεί μια μέτρια αγωνιστική πορεία, δυσανάλογη του ποδοσφαιρικού της ταλέντου που δεν δικαιολογεί την ασθμαίνουσα προσπάθειά της προς την σωτηρία. Η παρουσία των έμπειρων Γιώργου Ζώγα, Θανάση Τζάθα, Γιώργου Μητράκου, Κώστα Τρίκκα, Ντάνιελ Τρίκκα και των λιγότερο έμπειρων αλλά ιδιαίτερα ταλαντούχων Τζαφέρου Θεόφιλου, Μπελίτσου Γιώργου, Μυλωνά Κώστα και Μπελίτσου Κώστα δεν βοήθησε σημαντικά σε καθοριστικές φάσεις αυτού του πρωταθλήματος. Μέτρια ήταν και η απόδοση των «ξένων» Μαρκάκη Δημήτρη και Σταμούλου Στάθη που δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα. Το πρπονητικό δίδυμο Θωμά Λούκα - Γιώργου Ζώγα που διαδέχθηκε τον Γιώργο Ντελέκο στο μέσον του Πρωταθλήματος, διακρίθηκε περισσότερο στον αγωνιστικό χώρο (τερματοφύλακας και μέσος αντίστοιχα) παρά στον πάγκο που είχε περιστασιακή αναπλήρωση με την συμμετοχή των δύο στους αγώνες της ομάδος. Στην Διοίκηση στο αξίωμα του Προέδρου ο Τάσος Μπελίτσος. Από την παρούσα περίοδο «επανακάμπτει» ο Βαγγέλης Κούκουρας, ενώ συγκινητική είναι η παρουσία του Δημήτρη Φραντζή που για μια ακόμη ποδοσφαιρική περίοδο προσφέρει τις έως ενός σημείου καθοριστικές για το μέλλον του συλλόγου υπηρεσίες του. Στις αρχές της νέας δεκαετίας Πρόεδρος είχε διατελέσει και ο Δημήτρης Ρέτσας. «Το κερασάκι» σ΄αυτό το αφιέρωμα αποτελεί η επιλογή- παρουσίαση της καλύτερης 11άδας της παντηκονταετίας 55-2005 που γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή με βάση την προσφορά, την διάρκεια και βέβαια το ταλέντο όσων υπηρέτησαν το χώρο και το Τοπικό Ποδόσφαιρο. 1. Τερματοφύλακς: Τζαφέρος Γιάννης 2. Δεξιός μπακ: Σμπρίνης Αντώνης 3. Αριστερός μπακ: Τζαφέρος Γιώργος 4. Λίμπερο: Κούκουρας Βασίλης 5. Σέντερ -μπακ: Ζώγας Γιώργος 

10/6/2006. Βαγγέλης Ντελέκος. Από τα μεγαλύτερα ταλέντα του Ευβοϊκού ποδοσφαίρου, με την φανέλα της Εθνικής Νέων (προεπιλογή) στις Εγκαταστάσεις των Εθνικών ομάδων του Αγίου Κοσμά.

 Αμυντικός χαφ: Μπουροδήμος Γιάννης 7. Δεξιός εξτρέμ: Σμπρίνης Παναγιώτης 8. Δεξιός χαφ: Κούτος Νικόλαος 9. Σεντερ- φορ: Ντελέκος Γιώργος 10. Αριστερός χαφ: Ζώγας Γρηγόρης 11. Αριστ. Εξτρέμ: Ζώγας Κώστας Τούτο το ΑΦΙΕΡΩΜΑ εις μνήμην του μπάρμπα μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΜΠΡΙΝΗ (ΤΣΙΤΣΩΝΗΣ) ενός χαριτωμένου ανθρώπου εντός και εκτός γηπέδων που έφυγε από κοντά μας στις 3 Σεπτεμβρίου 1999.