ΤΑΣΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ… ο ‘Βοναπάρτης’ του Χαλκιδέικου ποδοσφαίρου

Γεννήθηκε το 1932 και καταγόταν απ’ τη Στενή του Δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων. Μια ολιστική προσωπικότητα, ένας ‘Βοναπάρτης’ της ποδοσφαιρικής ζωής της πόλης. Ήταν γνωστός δικηγόρος, που έμελλε να ‘καθυποτάξει’ την τοπική ποδοσφαιρική κοινωνία και παράλληλα να ‘προκαλεί’ κάθε τόσο με δηλώσεις και πράξεις το ποδοσφαιρικό κατεστημένο της εποχής, εκεί στα περαιωμένα όρια της δεκαετίας του ’60 και μέχρι αυτά της επόμενης.

Η παρουσία του στα ποδοσφαιρικά πράγματα, κυρίως απ’ το ’68 και μέχρι τέλους της επόμενης δεκαετίας υπήρξε σαρωτική. Ήταν ‘μέσα σ’ όλα’ προκαλώντας ‘αμηχανία’ ακόμη και στα υψηλά κλιμάκια διοικητικής διαχείρισης των ποδοσφαιρικών ζητημάτων της χώρας, τα οποία σίγουρα σε καμία των περιπτώσεων δεν επέδειξαν την ‘γενναιοδωρία’ τους, απέναντι στον ισχυρό ‘ποδοσφαιρικό άρχοντα’ της πόλης και στο Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο.

Είχε τεράστιες θεωρητικές, νομικές και ποδοσφαιρικές γνώσεις, που κυριολεκτικά ‘τρόμαζαν’ εχθρούς και φίλους. Είχε λίγους φίλους και πολλούς εχθρούς. Οι

‘επώνυμοι’ της εποχής γενικά δεν τον συμπαθούσαν ιδιαίτερα και τον χαρακτήριζαν εγωπαθή στα όρια της εγωλατρείας, υπέρμετρα φιλόδοξο και αλαζονικό. Επί των ημερών του ο Α.Ο. ‘Χαλκίς’, υπήρξε ο ορισμός του ‘προεδρικού μοντέλου’ διαχείρισης. Είχε την τάση υπερσυγκεντρωτισμού όλων των ‘εξουσιών’ στο πρόσωπο του.

Αμφιλεγόμενη η προσφορά του. Η ‘μεγάλη αντιπαλότητα’… ο Γιάννης Καλαμακίδης, μιλάει για ‘άσβεστο μίσος’ προς τον Ολυμπιακό. ‘Ήταν ένα ακραίο παρορμητικό συναίσθημα, που τον παρέσερνε και τον οδηγούσε σε μια σειρά λαθών, με απώτερες συνέπειες βλαβερές έως καταστροφικές επιλογές στη διαχείριση των ποδοσφαιρικών ζητημάτων’.

Ο Νίκος Σιμιτζής τον χαρακτηρίζει ‘φιλόδοξο, πονηρό και εμπαθή…’. Το όνομα ‘Ολυμπιακός’ το συνέδεε με ότι πιο επικίνδυνο για το μέλλον της ‘νέας ομάδας’!Πολλοί είναι αυτοί -μάρτυρες εκείνης της περιόδου- που συνδέουν το όνομα του με την ‘απεχθή πράξη της κατάδοσης’ σ’ ένα ‘περίεργο στήσιμο’ του παιχνιδιού του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ με τον Ατρόμητο του Πειραιά εκτός έδρας (’68). Κάποιοι άνθρωποι σύρθηκαν τότε σε αυτόφωρες διαδικασίες. Πρόσωπα διαπομπεύθηκαν και το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο διασύρθηκε. Τίποτε δεν αποδείχθηκε όμως, ούτε για την εμπλοκή Καμπούρη στην υπόθεση, ούτε των ανθρώπων της διοίκησης που απαρτιζόταν από αμιγώς ‘ερυθρόλευκους παράγοντες’… πλην του Αντώνη Μουστάκα, Γενικού Γραμματέα του συλλόγου και προσωπικού φίλου και συνεργάτη στις διοικήσεις του ‘Ευρίπου’ του Τάσου Καμπούρη, τον οποίο άλλωστε το περιβάλλον της ομάδος κατηγόρησε για ‘δούρεια’… συμπεριφορά στα ποδοσφαιρικά σπλάχνα της νέας ομάδος.

Θα ήταν μια ανόητη πράξη που θα έβαζε σε κίνδυνο την αγωνιστική και βαθμολογική υπεροχή του Α.Ο. ‘Χαλκίς’, που διατηρούσε τότε ένα σημαντικό βαθμολογικό προβάδισμα στο πρωτάθλημα. Συμφέρον να τιμωρηθεί η ομάδα είχαν ‘τρίτοι’ όπως ο ΟΦΗ, η είσοδος του οποίου στη μεγάλη κατηγορία, αποτελούσε διακαή πόθο, του Κρητικού αντιπροέδρου της δικτατορικής κυβέρνησης, Στυλιανού Παττακού, που πίεζε γι’ αυτό τον λόγο παντοιοτρόπως τις αθλητικές αρχές.

Ο Κώστας Ιωάννου που έζησε στο περιβάλλον του Τάσου Καμπούρη και Κώστα Αλεξάνδρου, υποστηρίζει ότι υπήρχε ‘αντιζηλία’ των δυο ανδρών πριν ακόμη αναδειχθούν με τα διοικητικά των συλλόγων. Το όλο εγχείρημα της ‘ύποπτης συναλλαγής’ που πρόβαλλε κατά κόρον ο αθλητικός τύπος, ήταν μάλλον ένα ‘παιχνίδι εντυπώσεων’..!

Παρά τα στρατοδικεία, την εισήγηση της ΕΣΑΠ για στέρηση της φιλάθλου ιδιότητος και την αλλαγή του διοικητικού καθεστώτος, ‘ουδέν απεδείχθη’. Αν κάτι τέτοιο αποδεικνυόταν η ‘Χαλκίδα’ δεν θα είχε καμία τύχη. Ο Κώστας Ασλανίδης Γ.Γ.Α τότε θα ήτο πολύ πρόθυμος, να εκτελέσει δικαίως την επιθυμία του αντιπροέδρου. Τελικώς ο ΟΦΗ επωφελήθηκε από μια προσχεδιασμένη αναδιάρθρωση. Η ‘Χαλκίδα’ δικαιώθηκε από το ΑΚΑΔ, το γόητρο όμως της διοίκησης είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα, η οποία ήδη και για λόγους ευθιξίας ‘υποχρεώθηκε’ σε παραίτηση ανοίγοντας τον δρόμο στον Τάσο Καμπούρη… που καιροφυλακτούσε!

Ο Βαγγέλης Μουρτοπάλλας λίγο τον έζησε, κυρίως στις συνεργασίες του ως πρόεδρος του Συνδέσμου Φίλων Α.Ο. ‘Χαλκίς, όμως εντυπωσιάσθηκε απ’ το εύρος και το εκτόπισμα αυτού του ‘τεράστιου’ ποδοσφαιρικού παράγοντα όπως υποστηρίζει:

‘Μεγάλου βεληνεκούς ποδοσφαιρικός παράγοντας, με γνωριμίες και γνώσεις που ξεπερνούσαν τα στενά τοπικά όρια της πόλης που αγαπούσε με πάθος. Δεν το επεδίωξε, όμως θα μπορούσε να υπάρξει κορυφαίο διοικητικό στέλεχος στις μεγάλες ομάδες της Α’ Εθνικής ή και πρόεδρος της ΕΠΟ για όσο διάστημα το επιθυμούσε. Πεισματάρης, εργατικός και αμετάπειστος. Ένας πανέξυπνος και πολυπράγμονας ποδοσφαιρικός παράγοντας, μέσω του οποίου η Χαλκίδα απέκτησε δυνατή φωνή σε όλα τα επίπεδα εκπροσώπησης. Ήξερε να διακρίνει την αλήθεια απ’ το ψέμα…’.

Η εμμονή του να ελέγχει τα πάντα δημιουργούσε εντάσεις και συγκρούσεις με συνεργάτες, προπονητές και ποδοσφαιριστές, γενόμενος αντιπαθής στον περίγυρο. Είχε όμως λαϊκή απήχηση στο φίλαθλο κόσμο που γοήτευε με ‘εντυπωσιακές ενέργειες’, μέσα από ανακοινώσεις, δηλώσεις και παραστάσεις. Οι εχθρόι του, καταμαρτυρούν και καταλογίζουν σ’ αυτόν μια σειρά καίριων ενεργειών που η ιστορία καταγράφει σαν λάθη που έβλαψαν το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο:

Στέρησε για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα το ‘υπεσχημένο πριμ’ ανόδου του ’68. ‘Ανταρσία’ παιχτών. Αγωνιστικός και βαθμολογικός κατήφορος.

Την ίδια περίοδο αλλά και την επόμενη (’68-’69-’70) δεν κινήθηκε για τη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδος. Η ομάδα έμεινε με ένα αξιόλογο υλικό 13-14 παικτών. Έτσι δεν επιτεύχθηκε ο στόχος της ‘παραμονής’ αλλά και της ‘επανόδου’ την επόμενη περίοδο (2η πίσω απ’ την Α.Ε. Λάρισας).

Άνοιξε την ‘πόρτα της εξόδου’ στους ‘στασιαστές’ (’68-’69), πρωτοκλασάτα ποδοσφαιρικά στελέχη, που έβγαλαν άλλους πρωταθλητές. Προωθήθηκαν νέοι ταλαντούχοι στην ομάδα του ’69, σήκωσαν μεγάλο αγωνιστικό βάρος, όμως και αυτοί δεν ‘προκόψανε’ με τη διοίκηση ‘Τάσου Καμπούρη’ και αποχώρησαν απογοητευμένοι.

Η απομάκρυνση του ‘σοφού δάσκαλου’ και ‘αυστηρού πατέρα’ Βαγγέλη Χέλμη και η αντικατάσταση του με τον αλαζόνα και εγωπαθή Πάνο Μάρκοβιτς ήταν επίσης έργο δικό του και μεγάλο λάθος του, που το πλήρωσε η ομάδα οδηγούμενη σε υποβιβασμό.

‘Έβαλε’ συνεχώς κατά της διαιτησίας και αυτό το ‘πλήρωνε’ κάθε φορά η ομάδα. ‘Κόκκινο πανί’ ο ίδιος και στις αθλητικές αρχές και ‘μαύρο πρόβατο’ η ομάδα του Α.Ο. ‘Χαλκίς’.

Έχει την ευθύνη στα γεγονότα με την Ξάνθη και τη Ρόδο εντός. ‘Τσάκισε’ τον κορμό της βασικής ενδεκάδας το ’78 και ισχυροποίησε αφάνταστα τον ‘μισητό’ Ολυμπιακό, που επωφελήθηκε απ’ το απροσδόκητο δώρο εντάσσοντας στις τάξεις του κορυφαίους ποδοσφαιριστές (Γιαννιώδης, Αναστασόπουλος, Λώλης κ.α.).

Υπήρξε ο ηθικός αυτουργός των ‘περίεργων γεγονότων’ του ’79 στο Ηράκλειο, που οδήγησαν στην αυταπόδεικτη ενοχή και καταδίκη αλλά και τον υποβιβασμό της ομάδος.

ΑΟ Χαλκίς 1974-75. Από αριστερά, όρθιοι: Πανταζής (γενικός αρχηγός), Λίγκος, Γκοτζαμάνης, Ζήσης, Κορόζης, Βλάχος, Γιαννακούρος, Καμπούρης (πρόεδρος), καθιστοί: Μπρατσιώτης, Ζερβουδάκης, Τζώρτζης, Καβάζης, Τρίπκοβιτς.

Ήταν αυτοί που συνέδεσαν την ‘άνοδο και πτώση’ του Τάσου Καμπούρη, με τον ποδοσφαιρικό ‘Βοναπαρτισμό’, την αλαζονεία και τον ρεβανσισμό! Έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους να επιχαίρουν και αδίκησε τον εαυτό του, εμπλεκόμενος το ’79 σε μια πράξη ποδοσφαιρικού αμοραλισμού. Άρχισε για τους κατηγόρους του με την ‘υπόθεση Αργουδέλη’ και τελείωσε με την ‘υπόθεση Πατηνιώτη’. Αποσύρθηκε μετά το ’79 και έκτοτε λειτουργούσε εξωδιοικητικά, βοηθώντας με τις νομικές του γνώσεις. Ο Γιάννης Καλαμακίδης τον ‘χρεώνει’ για το ’67-’68 και τη διάλυση του Ολυμπιακού.

Ο κόσμος τον οποίο πολλές φορές έκανε περήφανο, γοητευμένος απ’ τον αντιφατικό, εκρηξιγενή και μεταπτωτικό χαρακτήρα του, τον τίμησε με τη ψήφο του και τον ανέδειξε βουλευτή Ευβοίας στις εκλογές του ’81 και ’85. Η πολυκύμαντη και αμφιλεγόμενη ποδοσφαιρική, κοινωνική και πολιτική δράση του Τάσου Καμπούρη ‘διακόπηκε’ έξαφνα με τον αιφνίδιο θάνατο του εκεί στα 1989.

Ο Δήμος Χαλκιδέων σε ένδειξη τιμής και αναγνώρισης των υπηρεσιών που προσέφερε στον ποδοσφαιρικό αθλητισμό της πόλης, έδωσε το όνομα του στο Κλειστό Γυμναστήριο Κανήθου.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΥΤΟΣ

Πηγή: Η ΜΝΗΜΗΔΑΚΡΥΖΕΙ