ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΗΣ ΑΓΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΙΣΣΙ

Εύης Σαραντέα – Μίχα, Ερευνήτρια, Ζωγράφος  Μία προσπάθεια συλλογής θρύλων, μύθων, παραδοσιακών παιχνιδιών, συνταγών κ.α. από μαθητές Σχολείων της Ευβοιας, διενήργησε το Λύκειο Ελληνίδων της Χαλκίδας, μετά από πρόταση της γράφουσας, το 1999, στη μνήμη της Εφόρου του, Ερρικέτης Σωτηρίου. Από το υλικό που συγκεντρώθηκε, ένας θρύλος αναφέρει μία ιστορία που διαδραματίστηκε στο φαράγγι της Αγάλης. Ο μύθος αποτελεί ένα αιχμηρό σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη απληστία και συνάμα μια σοφή υπόδειξη για τη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας με τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Βεβαίως, ο θρύλος (που ανήκει στον γενικότερο κύκλο των θρύλων του μελιού) αναφέρεται στη βιβλιογραφία – με διάφορες παραλλαγές – και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Εν τούτοις αξίζει να καταγραφεί όπως τον παρέλαβε από τους δικούς της η Σεβαστή Τζαφέρου, τότε μαθήτρια του 11ου Δημοτικού Σχολείου Χαλκίδας, το έτος 1999 : «Στους πρόποδες της Δίρφης, κοντά στον Αγιο Θανάση, υπάρχει το όμορφο φαράγγι της Αγάλης. Σύμφωνα με ένα θρύλο, στον ψηλό κάθετο βράχο που βρίσκεται στην είσοδο του φαραγγιού, πήγε κάποτε ένα σμήνος από μέλισσες και έφτιαξε τη φωλιά του. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει τη φωλιά, γιατί ήταν στη μέση του πανύψηλου βράχου. Το μελίσσι παρήγαγε άφθονο μέλι. Ηταν τόσο πολύ το μέλι, που έρεε κάτω, στα ριζά του βράχου . . . . Οι κάτοικοι από γύρω δεν ήξεραν πώς να το εκμεταλλευτούν. Κάποια μέρα αποφάσισαν να κρεμάσουν από το πάνω μέρος του βράχου έναν συγχωριανό τους, με σκοινί. Ο άνθρωπος άρχισε να τρυγάει το μέλι προμηθεύοντας έτσι όλο το χωριό. Γέμιζε ασταμάτητα το καλάθι του με μέλι. Κάποτε όμως άκουσε μια φωνή : ‘’Φτάνει άνθρωπε, μην παίρνεις άλλο μέλι’’ Απληστος ο τρυγητής δεν έδωσε σημασία. Η φωνή ακούστηκε δεύτερη φορά. Και τρίτη. Ο άνθρωπος εξακολουθούσε να κλέβει το μέλι. Τότε το σκοινί που τον κρατούσε από ψηλά μεταμορφώθηκε σε φίδι. Τρομοκρατημένος ο τρυγητής το κτύπησε με το μαχαίρι του και το φίδι έπεσε κομματιασμένο, μαζί με τον άπληστο τρυγητή, στο βάθος του φαραγγιού. Από τότε, το μέλι λιγόστευε, λιγόστευε, ώσπου χάθηκε . . . » Ο δημοσιογράφος κ. Θανάσης Κούτος υπέδειξε πως στο βιβλίο του Στέφανου Γρανίτσα «Τα άγρια και τα ήμερα του Βουνού και του Λόγγου» (Εκδ. Γ. Ρίζου & Σια Ε.Ε., σελ. 106) αναγράφεται παραλλαγή του θρύλου, που αναφέρεται σε σπηλιά του ποταμού Αχελώου).