Η απόσταση από το Μονοπάτι είναι 1,5 χιλιόμετρο περίπου, με τα πόδια ή με ζώο. Υπάρχουν πολλές ανηφόρες και κατηφόρες. Βρίσκεται πλησίον του ασφαλτοδρόμου Στενής, Βούνων κι Αμφιθέας κατεβαίνοντας αριστερά περνώντας τους Βούνους στη στροφή. Μέχρι το Εξωκκλήσι υπάρχει ομαλή άσφαλτος για περίπου 500 μέτρα και η θέα είναι πανοραμική. Βρίσκεται πιο κάτω από το χωριό Βούνοι, στην περιοχή της ΑΜΦΙΘΕΑΣ, στην τοποθεσία Πετριάδες.
Υπάρχει ολόκληρη η λοφοσειρά από την Κάτω Στενή ως τους Βούνους. Από τον Άγιο Ιωάννη και μέχρι τα: Σταχτά, Φραγκαλίνα και Μύλο, έχει πολλές πέτρες, μέχρι και σε βάθος 50 εκατοστών έως 1 μέτρο. Προέρχονται από χαλάσματα – ερείπια Αρχαίων Οικισμών. Το Εξωκκλήσι ήταν παλαιότατο. Οι νεοέλληνες το κατεδάφισαν και το ανακαίνισαν. Ανατολικά του και 100 περίπου μέτρα κατήφορος, είναι τα ερείπια του νερόμυλου Καλαμπάκα (Μερίδια 2/4 Κ. Τζιγιάννη, ¼ Βασιλικής Ευαγγ. Αρβανίτη ή Αντωνίου και ¼ Αικατερίνης Χαρ. Μπασούκου (Πρεσβυτέρας) το γένος (θυγατέρες) αμφότερες Νικολάου Κουτσούκου Ιερέως, Α. Στενής). Βόρεια μισοϋψώνεται μισογκρεμισμένος ο Πύργος, σε απόσταση περίπου 30 μέτρων. Το παλαιό Εκκλησάκι ήταν αρχαιότερο του Πύργου, όπως έλεγαν οι γέροντες της εποχής του 1930-40. Στην αυλή του Αη Γιάννη είναι ένα ωραιότατο πουρνάρι ηλικίας πολλών εκατοντάδων ετών, στογγυλόσχημο που εξυπηρετούσε ως «σκίαστρο» για τους κουρασμένους διαβάτες ή τους παλιούς θεριστές του καλοκαιριού. Αν το παρατηρήσει κάποιος δίνει την εντύπωση ότι κλαδεύεται από έμπειρο χέρι Κλαδευτή. Το κλαδεύει ο Αη Γιάννης, λένε. Εφ’ όσον εκεί ψηλά, νερό δεν υπήρχε, ο Σύλλογος Αμφιθεατών Ευβοίας αγόρασε, το 1983, υδροσιδηροσωλήνες μήκους 1200 μέτρων, κι έφερε νερό από τη Στενή. ‘Εκτοτε, εκτός από τη σκιά του πουναριού, ο προσκυνητής απολαμβάνει και το τρεχούμενο νερό της Βρύσης του Αγίου.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΑΝΝΗ
Η Εικόνα ήτο έργο του Μπαλάκα από Στρώπονες, γύρω στο 1890, καμωμένη με ξύλο πάχους 3 εκατοστών κατά προσέγγιση, ατόφιο και σκισμένο περίπου στη μέση από επάνω έως κάτω και μαυρισμένο από το χρόνο. Αυτό ήταν γνωστό σε όλους από πολλά χρόνια πριν και φαινόταν από μακριά και από την μπροστινή όψη της εικόνας. Όλοι γνώριζαν πώς είχε σκιστεί η Εικόνα. Κάποιος κυνηγούσε έναν να τον σκοτώσει. Ο κυνηγημένος εισήλθε στο Ναό, μπήκε στο Ιερό πίσω από την εικόνα του Τέμπλου του Αγίου Ιωάννου. Ο διώκτης του τον πυροβόλησε απ΄ έξω και η σφαίρα χτύπησε τον Άγιο Θεολόγο, άφησε σημάδι, έπεσε η Εικόνα στο δάπεδο και σκίστηκε σχεδόν στα δύο. Ο κυνηγημένος γλίτωσε κι ο άλλος συνελήφθη. Το γεγονός αυτό είχε συμβεί πολλά χρόνια προ του 1940, και ο κόσμος πίστευε ότι ο Άγιος έσωσε τον κυνηγημένο. Εκείνη την εποχή συνέβη κάτι άλλο. Το έτος 1940, ήμουν μαθητής του Γυμνασίου. Είχα πάει ν’ ανάψω τα καντήλια του Αη Γιάννη κι εκεί είδα τον Άγιο στην εικόνα να χύνει χονδρά δάκρυα από τα μάτια Του. Κάθε λίγο, ξεκινούσαν δύο χονδρά δάκρυα από τα μάτια και έφθαναν ως την άκρη του σαγονιού του Αγίου και εκεί σε λίγο στέγνωναν. Αμέσως άρχιζαν άλλα δύο κυλώντας αργά στο πρόσωπο και κατέληγαν στο ίδιο σημείο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Όταν το ανέφερα στον πατέρα μου, έβγαλε το πόρισμα ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί, γιατί ο Άγιος κλαίει. Τα δάκρυα συνέχισαν να κυλούν, μέχρι και αρχές Αυγούστου 1940. Έγιναν λιτανείες και παρακλήσεις απ΄ όλο το χωριό. Από της Παναγίας, 15 Αυγούστου και μετά, σταμάτησε. Κι έπειτα ακούσθηκε η βύθιση του επίλεκτου πλοίου του Ελληνικού Στόλου Καταδρομικού ΕΛΛΗ, στη Τήνο.
Η ΠΑΝΗΓΥΡΗ
Η γιορτή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις 8 Μαΐου ήτο το μεγάλο πανηγύρι του χωριού. Συγκέντρωνε όλο το χωριό, αλλά και πολύ κόσμο από τα γύρω χωριά: Βούνους, Στενή, Καμπιά, Λούτσα, Καθενούς και Πούρνο. Επίσης, έρχονταν και από Χαλκίδα συγγενείς και φίλοι. Μετά τη Θεία Λειτουργία, άρχιζε στο Εξωκλήσι ο χορός με τα κλασσικά όργανα ως το μεσημέρι. Από το απόγευμα το γλέντι φούντωνε στην πλατεία του χωριού. Μερικές χρονιές δύο τρία μαγαζιά, καφενεία και παντοπωλεία όπως του Νικ. Πνευματικού, του Κωστή Μιχελή (Χαρτζέλη) του Ιωάννη Σαλή και του Κώστα Αντωνίου παραμπερίζονταν (συναγωνίζονταν) πιο θα είχε τα καλύτερα όργανα – κι όταν λέμε όργανα, εννοούμε και τους ανθρώπους που τα παίζουν. Μερικά απ΄ αυτά ήταν: Ο Αραπάκης κι ο Αθαν. Λάππας που έπαιζαν κλαρίνο, ο αδελφός του δεύτερου, Χρήστος (Χριστόδουλος) που έπαιζε λαούτο, ο Γιώργος Μιχελής κλαρίνο, ο αδελφός του Θανάσης λαούτο, ο Ηλίας Κατσαρής ο Γύφτος βιολί και διάφοροι άλλοι. Αυτό το πανηγύρι είχε τριήμερη διάρκεια μερικές χρονιές. Οι κοπέλες φορούσαν τα πιο καλά φουστάνια και τα φανταχτερά στολίδια τους, γιατί έρχονταν παλικάρια και από άλλα μέρη. Στις μέρες μας το 2006, εξακολουθεί το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ΑΜΦΙΘΕΑΣ και ο Σύλλογος ΑΜΦΙΘΕΑΤΩΝ, να προσφέρουν φαγητό νοστιμότατο δωρεάν. Επίσης, κρασί παρατίθεται στην τράπεζα σε όλο γενικώς το Εκκλησίασμα.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Υπάρχει ολόκληρη η λοφοσειρά από την Κάτω Στενή ως τους Βούνους. Από τον Άγιο Ιωάννη και μέχρι τα: Σταχτά, Φραγκαλίνα και Μύλο, έχει πολλές πέτρες, μέχρι και σε βάθος 50 εκατοστών έως 1 μέτρο. Προέρχονται από χαλάσματα – ερείπια Αρχαίων Οικισμών. Το Εξωκκλήσι ήταν παλαιότατο. Οι νεοέλληνες το κατεδάφισαν και το ανακαίνισαν. Ανατολικά του και 100 περίπου μέτρα κατήφορος, είναι τα ερείπια του νερόμυλου Καλαμπάκα (Μερίδια 2/4 Κ. Τζιγιάννη, ¼ Βασιλικής Ευαγγ. Αρβανίτη ή Αντωνίου και ¼ Αικατερίνης Χαρ. Μπασούκου (Πρεσβυτέρας) το γένος (θυγατέρες) αμφότερες Νικολάου Κουτσούκου Ιερέως, Α. Στενής). Βόρεια μισοϋψώνεται μισογκρεμισμένος ο Πύργος, σε απόσταση περίπου 30 μέτρων. Το παλαιό Εκκλησάκι ήταν αρχαιότερο του Πύργου, όπως έλεγαν οι γέροντες της εποχής του 1930-40. Στην αυλή του Αη Γιάννη είναι ένα ωραιότατο πουρνάρι ηλικίας πολλών εκατοντάδων ετών, στογγυλόσχημο που εξυπηρετούσε ως «σκίαστρο» για τους κουρασμένους διαβάτες ή τους παλιούς θεριστές του καλοκαιριού. Αν το παρατηρήσει κάποιος δίνει την εντύπωση ότι κλαδεύεται από έμπειρο χέρι Κλαδευτή. Το κλαδεύει ο Αη Γιάννης, λένε. Εφ’ όσον εκεί ψηλά, νερό δεν υπήρχε, ο Σύλλογος Αμφιθεατών Ευβοίας αγόρασε, το 1983, υδροσιδηροσωλήνες μήκους 1200 μέτρων, κι έφερε νερό από τη Στενή. ‘Εκτοτε, εκτός από τη σκιά του πουναριού, ο προσκυνητής απολαμβάνει και το τρεχούμενο νερό της Βρύσης του Αγίου.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΑΝΝΗ
Η Εικόνα ήτο έργο του Μπαλάκα από Στρώπονες, γύρω στο 1890, καμωμένη με ξύλο πάχους 3 εκατοστών κατά προσέγγιση, ατόφιο και σκισμένο περίπου στη μέση από επάνω έως κάτω και μαυρισμένο από το χρόνο. Αυτό ήταν γνωστό σε όλους από πολλά χρόνια πριν και φαινόταν από μακριά και από την μπροστινή όψη της εικόνας. Όλοι γνώριζαν πώς είχε σκιστεί η Εικόνα. Κάποιος κυνηγούσε έναν να τον σκοτώσει. Ο κυνηγημένος εισήλθε στο Ναό, μπήκε στο Ιερό πίσω από την εικόνα του Τέμπλου του Αγίου Ιωάννου. Ο διώκτης του τον πυροβόλησε απ΄ έξω και η σφαίρα χτύπησε τον Άγιο Θεολόγο, άφησε σημάδι, έπεσε η Εικόνα στο δάπεδο και σκίστηκε σχεδόν στα δύο. Ο κυνηγημένος γλίτωσε κι ο άλλος συνελήφθη. Το γεγονός αυτό είχε συμβεί πολλά χρόνια προ του 1940, και ο κόσμος πίστευε ότι ο Άγιος έσωσε τον κυνηγημένο. Εκείνη την εποχή συνέβη κάτι άλλο. Το έτος 1940, ήμουν μαθητής του Γυμνασίου. Είχα πάει ν’ ανάψω τα καντήλια του Αη Γιάννη κι εκεί είδα τον Άγιο στην εικόνα να χύνει χονδρά δάκρυα από τα μάτια Του. Κάθε λίγο, ξεκινούσαν δύο χονδρά δάκρυα από τα μάτια και έφθαναν ως την άκρη του σαγονιού του Αγίου και εκεί σε λίγο στέγνωναν. Αμέσως άρχιζαν άλλα δύο κυλώντας αργά στο πρόσωπο και κατέληγαν στο ίδιο σημείο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Όταν το ανέφερα στον πατέρα μου, έβγαλε το πόρισμα ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί, γιατί ο Άγιος κλαίει. Τα δάκρυα συνέχισαν να κυλούν, μέχρι και αρχές Αυγούστου 1940. Έγιναν λιτανείες και παρακλήσεις απ΄ όλο το χωριό. Από της Παναγίας, 15 Αυγούστου και μετά, σταμάτησε. Κι έπειτα ακούσθηκε η βύθιση του επίλεκτου πλοίου του Ελληνικού Στόλου Καταδρομικού ΕΛΛΗ, στη Τήνο.
Η ΠΑΝΗΓΥΡΗ
Η γιορτή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις 8 Μαΐου ήτο το μεγάλο πανηγύρι του χωριού. Συγκέντρωνε όλο το χωριό, αλλά και πολύ κόσμο από τα γύρω χωριά: Βούνους, Στενή, Καμπιά, Λούτσα, Καθενούς και Πούρνο. Επίσης, έρχονταν και από Χαλκίδα συγγενείς και φίλοι. Μετά τη Θεία Λειτουργία, άρχιζε στο Εξωκλήσι ο χορός με τα κλασσικά όργανα ως το μεσημέρι. Από το απόγευμα το γλέντι φούντωνε στην πλατεία του χωριού. Μερικές χρονιές δύο τρία μαγαζιά, καφενεία και παντοπωλεία όπως του Νικ. Πνευματικού, του Κωστή Μιχελή (Χαρτζέλη) του Ιωάννη Σαλή και του Κώστα Αντωνίου παραμπερίζονταν (συναγωνίζονταν) πιο θα είχε τα καλύτερα όργανα – κι όταν λέμε όργανα, εννοούμε και τους ανθρώπους που τα παίζουν. Μερικά απ΄ αυτά ήταν: Ο Αραπάκης κι ο Αθαν. Λάππας που έπαιζαν κλαρίνο, ο αδελφός του δεύτερου, Χρήστος (Χριστόδουλος) που έπαιζε λαούτο, ο Γιώργος Μιχελής κλαρίνο, ο αδελφός του Θανάσης λαούτο, ο Ηλίας Κατσαρής ο Γύφτος βιολί και διάφοροι άλλοι. Αυτό το πανηγύρι είχε τριήμερη διάρκεια μερικές χρονιές. Οι κοπέλες φορούσαν τα πιο καλά φουστάνια και τα φανταχτερά στολίδια τους, γιατί έρχονταν παλικάρια και από άλλα μέρη. Στις μέρες μας το 2006, εξακολουθεί το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ΑΜΦΙΘΕΑΣ και ο Σύλλογος ΑΜΦΙΘΕΑΤΩΝ, να προσφέρουν φαγητό νοστιμότατο δωρεάν. Επίσης, κρασί παρατίθεται στην τράπεζα σε όλο γενικώς το Εκκλησίασμα.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.