ΓΚΟΥΣΤΡΑ

Τέσσερις φωτογραφίες την ημέρα του γάμου της Γιούλας Γκούστρα, πριν ξεκινήσει για την εκκλησία, καλοκαίρι του 1958 Στην πρώτη φωτογραφία είναι η Γιούλα Γκούστρα (νύφη) με τον αδελφό της Λάμπρο αριστερά και τη μητέρα της Μαρία δεξιά.

Στη δεύτερη φωτογραφία, πάλι η Γιούλα Γκούστρα, στη μέση, με μια γειτονοπούλα από αριστερά και την εξαδέλφη της Παναγιώτα Γιαννούκου δεξιά. Και οι άλλες φωτογραφίες είναι αναμνηστικές μετά το γάμο. (αρχείο Γιούλας Κόρρου-Γκούστρα).

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Γεννήθηκε στη Στενή το 1939. Σπούδασε σε προχωρημένη ηλικία λόγω οικογενειακών προκαταλήψεων στη "Δραματική Σχολή Αθηνών Γιώργου Θεοδοσιάδη".

Τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει παίξει:

Σελίδα περιεχομένου	Έτος	Κανάλι
Έλλη και Άννα	1995|1995	ΑΝΤ1
Όλη η δόξα... Όλη η χάρη...	1989|1989	ΕΤ1
Εκείνες κι εγώ (1996)	1996|1996	ΑΝΤ1
Η Αλτάνα της Πάργας	1990|1990	ΕΤ2
Η άλλη πλευρά του τοίχου	1999|1999	ΕΤ1
Η αναγέννηση ενός έθνους	1990|1990	ΕΤ2
Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα	1996|1996	ΕΤ1
Καπνισμένος ουρανός	1985|1985	ΕΡΤ2
Καταδίωξη: Ζητείται πτώμα	1978|1978	ΥΕΝΕΔ
Καταδίωξη: Το εξπρές των 12.30	1977|1977	ΥΕΝΕΔ
Κλειστά Παράθυρα	1992|1992	ΕΤ1
Λαϊκές ιστορίες απ' όλο τον κόσμο	1982|1982	ΕΡΤ2
Μαρία Δημάδη	1987|1987	ΕΡΤ2
Μια ζωή για την Έλσα	1995|1995	ΑΝΤ1
Μυρτώ	1991|1991	ΕΤ1
Ξενοδοχείο Αμόρε	1990|1990	Mega
Ο Αργοναύτης	1989|1989	ΕΤ1
Ο ζητιάνος	1982|1982	ΥΕΝΕΔ
Ο θησαυρός της Αγγελίνας	2005|2005	ΝΕΤ
Ο πατέρας μου ο Έλληνας	1990|1990	ΕΤ2
Ο πρίγκιπας	1996|1996	ΕΤ1
Οι έμποροι των εθνών	1973|1973	ΕΙΡΤ
Οι φιλενάδες	1993|1993	ΑΝΤ1
Οικογένεια Μουσαμά	1991|1991	ΑΝΤ1
Παραλάβατε διορισμόν (2003)	2003|2003	ΕΤ1
Σκληρή γη	1988|1988	ΕΤ1
Στον αστερισμό της γραβάτας	1993|1993	ΑΝΤ1
Τα καθημερινά	1983|1983	ΕΡΤ
Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή	2000|2000	Mega
Το 13ο κιβώτιο	1992|1992	ΑΝΤ1
Το μινόρε της αυγής	1983|1983	ΕΡΤ
Το ξεκίνημα της φωτιάς: Ρόκκος Χοϊδάς	1982|1982	ΕΡΤ
Το σόι μας	1992|1992	Mega
Φόβος και πάθος	1990|1990	ΑΝΤ1

Κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες έχει παίξει:

Σελίδα περιεχομένου	Έτος
Delivery	2004
Άδης	1996
Η σκόνη που πέφτει	2004
Ιδιωτική μου ζωή	1971
Μια βοσκοπούλα αγάπησα	1971
Μιρουπάφσιμ	1997
Ναι μεν, αλλά...	1972
Ο τρελοπενηντάρης	1971
Παραλάβατε διορισμόν (1996)	1996
Πες τα βρωμόστομε	1983
Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση	1971
Το ψώνιο	1983

Τα σκαρκατζούλια

«Τώρα κι αν τα μεσάνυχτα πάνε στο μύλο τα ξωτικά κι οι νεράιδες, ποιόνε να βρούνε και ποιος να τις δει;»…

Το χειμώνα πολλοί μύλοι που δεν είχε δίπλα την κατοικία του ο μυλωνάς ερήμωναν τα βράδια μιας και οι ιδιοκτήτες πήγαιναν σπίτι τους στο χωριό, οπότε στη φαντασία των κατοίκων γινόταν τόπος κατοικίας για τους καλικαντζάρους ή τις νεράιδες.

Οι καλικάντζαροι εμφανίζονταν το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων στους νερόμυλους και εκεί παρέμεναν μέχρι την ημέρα των Φώτων που αγιάζονταν τα νερά και τους έδιωχναν οι παπάδες με την αγιαστούρα. Ζαβολιάρικα πλάσματα οι καλικάντζαροι. Όλο ζαβολιές και καμώματα. Πότε άνοιγαν τα σακιά με τα γεννήματα και σκορπούσαν κάτω το αλεύρι, πότε σταματούσαν τη μυλόπετρα και πότε έπαιζαν παιγνίδια με το μυλωνά. Πρωί-πρωί, πριν από το χάραμα, με το λάλημα του πετεινού αποσύρονταν στο υπόγειο της φτερωτής. Το βράδυ άφηναν το καταφύγιο τους και άρχιζαν πάλι τα παιγνίδια.

 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Στη Στενή υπάρχουν αφηγήσεις και για τα τρία μοτίβα των παραμυθιών με καλικαντζάρους  που κυκλοφορούν σε όλη την Ελλάδα. Και τα τρία έχουν σχέση με μύλους. Το πρώτο είναι το κοριτσάκι που στέλνεται στο μύλο από την κακιά μητριά, το δεύτερο αφορά τη γέννα της καλικαντζαρούς και τη μαμή και  τρίτο και τελευταίο αφορά τον έξυπνο μυλωνά και τον καλικάντζαρο. Στις αφηγήσεις αυτές οι ήρωες σώζονται είτε από φωτιά είτε από το λάλημα του κόκορα. Στην ιστορία με το μυλωνά σχεδόν λυπάσαι τον αγαθιάρη καλικάντζαρο ο οποίος ήταν πολύ φιλικός με το μυλωνά. Ακόμα και στο χωριό μας οι διαφορές των αφηγήσεων στο ίδιο παραμύθι είναι αρκετές μιας και ο κάθε αφηγητής προσθέτει ή αφαιρεί κατά το δοκούν. Τα παραμύθια που ακολουθούν μας τα διηγήθηκε η Μαρία Ντούρμα-Μητάκη.

                         Η Μάρω, η Μάμπω, η Πλούμπω

                                και η Σαρτζαμέγκλα

Η Μάρω  είναι μια παραλλαγή του παραμυθιού της Μάμπως και της Κάλως, της Πλούμπως κ.λπ. που έχουν διασωθεί στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μια πολύ ωραία αφήγηση έχει διασωθεί και στον γειτονικό μας Θεολόγο. Το παραμύθι λέγεται «Η Σαρτζαμέγκλα» και όπως έλεγαν οι παραμυθάδες του χωριού σημαίνει μάλλον κοπέλα ή κορίτσι στην γλώσσα των καλικαντζάρων. Επίσης ένα άλλο στοιχείο που προστίθεται σε κάποιες τοπικές αφηγήσεις είναι το λάλημα του κόκορα. Το πρώτο λάλημα είναι από άσπρο κόκορα και δεν το φοβούνται οι καλικάντζαροι, το δεύτερο από μαύρο κόκορα που επίσης δεν φοβούνται και το τρίτο από κόκκινο κόκορα που το φοβούνται και εξαφανίζονται.

                                           Η ΜΑΡΩ

Μια φορά κι έναν καιρό

πίναν οι γάιδαροι νιρό
πάω κι  εγώ εκεί κουντά
για να πιώ καμιά χουφτιά
κι αρχινίσαν την κλωτσιά!
Δρόμο παίρνω, δρομ’ αφήνου
διψασμένος θ’ απομείνου.

Αρχή του παραμυθιού: καλησπέρα στην αφεντιά σαs

Πριν πολλά χρόνια σε ένα χωριουδάκι ζούσε μια μάνα με την κόρη της, την  όμορφη και καλόκαρδη  Μάρω. Μέρες γιορτών και στο σπίτι είχαν μείνει από αλεύρι και έπρεπε να φτιάξουν τα γλυκά. Νωρίς έφτασε η Μάρω στο μύλο, αλλά  η αράδα ήταν μεγάλη. Ώσπου να φτάσει η σειρά της είχε πια βραδιάσει. Αφού άλεσε φόρτωσε το γαϊδουράκι της και πήρε τον δρόμο για το χωριό. Μόλις απομακρύνθηκε λίγο από τον μύλο πετάχτηκαν μπροστά της τα σκαρκατζούλια  και  την περικύκλωσαν απειλητικά.

-Πες μας ποιους αγαπάς από μας και ποιανούς  θέλεις: τους ξουρισμένους ή τους αξούριγους;

Η Μάρω φοβήθηκε, αλλά κράτησε την ψυχραιμία της.
-Όλους σας θέλω και όλους σας αγαπάω.
-Τι θέλεις να σου δώσουμε; Πες μας Μάρω, πες μας!
-Θέλω μιρτζα νόρτζα.

- Μίρτζα νόρτζα. Μίρτζα νόρτζα. Μίρτζα νόρτζα…. φώναζαν τα σκαρκατζούλια για να μην ξεχάσουν τι τους είχε ζητήσει!

Επέστρεψαν και της γέμισαν με φλουριά το μισοάδειο τσουβάλι με το αλεύρι.

-Τι άλλο θέλεις; Πες μας Μάρω, πες μας!

Πες μας Μάρω, τι θέλεις να σου φέρουμε;

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΤΑ ΠΡΩΤΙΝΑ 1

Γ.ΜΗΤΑΚΗΣ ΣΤΕΝΗ 2005 

 Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 Όταν ακόμα δεν είχαν εφευρεθεί τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, η ανθρώπινη επαφή ήταν άμεση και μόνο προσωπική. Στα καφενεία, στην πλατεία, στις γειτονιές, στα νυχτέρια, στους μύλους, στις βρύσες που έπαιρναν νερό, στο προαύλιο της εκκλησίας μετά την λειτουργία της Κυριακής, στα εξωκλήσια που γιόρταζαν, γίνονταν όλες οι καθημερινές κοινωνικές συναναστροφές. Στα πανηγύρια και στις μεγάλες γιορτές η επικοινωνία διευρυνόταν μιας και είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με φίλους και συγγενείς από τα γειτονικά χωριά να κουβεντιάσουν και να μάθουν τα νέα. Στο παζάρι της Κάτω Στενής, της Παναγίας στην Πάνω Στενή, της Αναστασάς στον Πύργο στο Σκουντέρι, στον Άγιο Δημήτριο(ανήκει στη Λούτσα) γίνονταν τα μεγαλύτερα πανηγύρια της Στενής. Εκτός από αυτά συμμετείχαν και στα πανηγύρια των διπλανών χωριών, της Αγίας Κυριακής, της Αγια –Σωτήρος στους Βούνους κ.α. Στην Στενή τα νυχτέρια γίνονταν στα σπίτια και λόγω των καιρικών συνθηκών αυτή η περίοδος ήταν αρκετά μεγάλη. Εκεί οι γυναίκες έπλεκαν, έγνεθαν, αντάλλασσαν νέα και έλεγαν παραμύθια και ιστορίες. Εξαίρεση βέβαια για τις δουλειές όπως θα διαβάσετε και πάρα κάτω η Τετραδοσχολούσα και η Παρασκευοσχολούσα. Το καλοκαίρι αυτή η συνάθροιση μεταφερόταν σε εξωτερικούς χώρους και οι παρέες μεγάλωναν αρκετά. Άναβαν δαδιά για να φωτίζουν καλά. Το δαδί το έπαιρναν από το εξωτερικό µέρος του πεύκου που ήταν όλο ρετσίνα για να κρατάει. Στην Πάνω Στενή το µεγαλύτερο νυχτέρι γινόταν στου Μπερµπέση την αυλή (εκεί που είναι σήµερα ο φούρνος του Σιµιτζή), στην Κάτω Στενή «στου κονάκ’ τ’ Παρέα». Σε όλες αυτές τις συναθροίσεις αντάλλασσαν τα νέα, έλεγαν ιστορίες, ανέκδοτα, παροιμίες, παραμύθια, κ.α. Κάποιες από αυτές τις διηγήσεις θα αναφέρουμε πάρα κάτω. Επίσης θα αναφέρουμε προλήψεις, ήθη και δεισιδαιμονίες.

Οικογενειακές

ΒΑΡΤΖΗΔΕΣ

                                                            ΝΤΟΥΡΜΑΙΟΙ

Έκδόσεις Νηπιαγωγείου Στενής

                          ΛΑΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΥΒΟΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Πίνακες

Οι πίνακες είναι αναρτημένοι στο ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΗΜΩΝ ΔΙΡΦΥΩΝ ΛΗΛΑΝΤΙΩΝ του Γεωργίου Ντεγιάννη   της Εταιρείας Ευβοϊκών Μελετών.

Του δεσπότη η βρύση

Κοντά στα σύνορα Στενής-Στροπώνων υπάρχει η θρυλική Βρύση του Δεσπότη. Αναφέρεται στο διήγημα Μαρούσα η Στροπωνιάτισα σαν τόπος συνάντησης του Γιάννου και της Μαρούσας. Επίσης είναι και το σημείο που ο Γάλλος περιηγητής άκουσε την αφήγηση της ιστορίας.

Σήμερα αυτή η Βρύση είναι σκεπασμένη από τα βρύα και την βλάστηση και είναι δύσκολο να την βρει κάποιος. Παλαιότερα όποιος πέρναγε από εκεί και έσκυβε να ξεδιψάσει από το παγωμένο νερό, «όφειλε» να βγάλει από το ρούχο του μια κλωστή και να την αφήσει σε μια μικρή γούρνα πάνω από την πηγή. Οι κλωστές ήταν τόσες πολλές που σίγουρα κανένας δεν το ξέχναγε. Σε διαφορετική περίπτωση ήταν σίγουροι ότι όποιος το ξέχναγε θα πάθαινε κρύωμα και συνάχι.

Από το βιβλίο του Γιώργου Ντεγιάννη,"Μέσα στους λόγγους":

Του δεσπότη η βρύση

Να ένα ξέφωτο πλουμιστό! Ένα ανθισμένο λιβάδι στο λόγγο. Από μια βρύση πέφτει το νεράκι κι αργοκυλάει κάτω από ευωδιασμένο χορτάρι.

«Μια βρύση στο βουνό! Πολυτέλεια περιττή!» λέει ο Πέτρος.

Ο Γιάννης τα παίρνει τα λόγια του γεωγράφου για κατηγόρια. Και για να τόνε σταματήσει,να μην πει περισσότερα,του εξηγεί αμέσως:  «Είναι του Δεσπότη η βρύση. Φτιασμένη εδώ κι εκατόν πενήντα χρόνια.Μπορεί και περισσότερα.Στον καιρό της τουρκοκρατίας.Ένας δεσπότης πέρασε από δω έσκυψε ήπιε,δροσίστηκε και το βλόγησε το νεράκι.Και κατεβαίνοντας στην Κλεισούρα,άφησε στους δημογέροντες χρήματα, για να γίνει  τούτη  η βρύση. Τη βλέπετε; Ακατάλυτη στέκεται, ούτε ένα χαλίκι δεν ξέσυρε τόσα χρόνια!»

Τι ήτανε στην αρχή;-Ένας τοίχος πέτρες κι ασβέστη, μακρής 1,50μ. ,ψηλός 1μ.,παχύς 0,70μ. Σε ύψος 0,40μ. είχαν αφήσει κατά το πάχος μια τρύπα,για να περνάει το νερό από το πίσω μέρος, να χύνεται πρόσωπο.

Εκεί που τέλειωνε η τρύπα κατά έξω, εξείχε από τον τοίχο ένας πέτρινος κρουνός χτισμένος αλφαδιά με την τρύπα. Ο κρουνός συνέχιζε την τρύπα, με αυλάκι σκαμμένο στην πέτρα του. Είχε κατόπι γούρνα ολοστρόγγυλη, για να πίνουνε τα ζώα κι ύστερα συνέχεια άλλο αυλάκι, για να τρέχει να χύνεται το νερό. Ο χτίστης,ίσως για να κάμει όμορφο το έργο του, άφησε στο εξωτερικό πρόσωπο του τοίχου αχιβάσα. Να η βάση της στο ίδιο οριζόντιο επίπεδο με τη βάση της τρύπας.Αυτή ήτανε αρχή-αρχή του Δεσπότη η βρύση.

ΤΑ ΠΡΩΤΙΝΑ 3

Σχολικές

1967

Η φωτογραφία είναι του 1957. Διακρίνονται από
αριστερά, όρθιοι. Ο Παναγιώτης Κορώνης του
Ηλία, η Γεωργία Παλαιολόγου- Παπαπέτρου, ο
Νίκος Γαλαυτής, από τον Πάλιουρα, ο Κώστας
Βασιλείου (Σουλεϊμάν), ο Κώστας Καρλέτσος από
τη Λούτσα, ο Δημήτρης Παλαιολόγος (Κουτουρ-
λός), ο Θανάσης Βασιλείου του Κωνσταντίνου, η
Κατερίνα Βασιλείου του Χαράλαμπου, ο Τάσος
Μπαρμπούρης του Αντωνίου, η Γιούλα Κουρμπέ-
τη- Μαστρογιάννη του Αλέκου, ο Δημήτρης
Μπεληγιάννης του Κωνσταντίνου, η Μαρία
Τοπίδη-θωμά, ο Γιώργος Μακρής και η Ιουλία
Παπαγεωργίου-Τσότσου.
Καθιστοί από αριστερά. Ο Γιάννης Γιαννούκος του
Δημητρίου, ο Σταύρος Πισινάρας, ο Αντώνης
Μαστρογιάννης του Αναστασίου, ο Γιάννης
Ντουμάνης του Γεωργίου, ο Πέτρος Πέτρου του
Κωνσταντίνου (με τη φουστανέλα), ο Χαράλα-
μπος Κορώνης (Λαμής), ο θεολόγος καθηγητής
Κώστας Θεόδωρου, ο Θανάσης Κρητικός, ο
Στέργιος Καμαριώτης, ο Γιάννης Ντουμάνης του
Σταμάτη και ο Άγγελος Μπεληγιάννης του
Κωνσταντίνου.
(Αρχείο Ιουλίας Παπαγεωργίου-Τσότσου)

Οι πηγές του Αγίου Στεφάνου

Η περιοχή ονομάστηκε έτσι από το ομώνυμο εκκλησάκι. Κάποτε το ωραιότερο σημείο της Στενής. Οι πηγές ανάβλυζαν γάργαρο νερό σχημάτιζαν έναν πανέμορφο καταρράχτη. Στο σημείο που έπεφτε ο καταρράχτης το νερό ήταν πάρα πολύ και ήταν το μέρος που όλα τα παιδιά της Κάτω Στενής μάθαιναν μπάνιο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 το νερό δόθηκε για να υδροδοτηθεί η Αρτάκη και άλλα χωριά. Η περιοχή τσιμεντώθηκε  και όλη η μαγεία χάθηκε.Οι νερόμυλοι σταμάτησαν την λειτουργία τους και το νερό του ποταμού λιγόστεψε. 

1930-1940

1938 στη Λάρυμνα.

Όρθιοι από αριστερά. Αντώνης Καμαριώτης (Αντωνίτσας), Νικόλαος Γιαμάς του Κωνσταντίνου, Αναστάσιος Κοντάκης (Ντράσας), Βασίλειος Τσότσος (Λοτσόρος), Παναγιώτης Μπεληγιάννης (Μέτος), Νικόλαος Βλάχος του Αγγελή,------------, Τζίνης Γεώργιος, Δημήτριος Μπεληγιάννης του Ιωάννη, -------------,

Καθιστοί. Χαράλαμπος Ντούρμας του Γεωργίου, Χρήστος Κοντάκης του Γεωργίου, Γεώργιος Βλάχος (Γώγορας), Γεώργιος Γιαμάς του Κωνσταντίνου, Ιωάννης Σπύρου (Γκέτσικας), Λευτέρης Καμαριώτης, Λάμπρος Θάνος του Αναστασίου, --------------.

Όπου υπάρχουν παύλες, σημαίνει ότι δεν έχουμε αναγνωρίσει  το πρόσωπο που είναι στη φωτογραφία.

Αρχείο Νικολάου Γιαμά

Ο Γιαλός Απόστολος του Νικολάου.

Ενθύμιο από το στρατό, περίπου το 1935.

(αρχείο Δημήτρη Γιαλού)

Ο Γιώργος Σπύρου, που είχε πάει στην Αμερική, με τη σύζυγο του Χαρίκλεια Σπύρου- Κορώνη και την Κόρη τους Κατερίνα.

(αρχείο Γιούλας Κόρρου - Γκούστρα)

1935 περίπου. Ο μεσαίος, δίπλα στον οδηγό είναι ο Αποστόλης Γιαλός του Νικολάου και αριστερά του ο Ζήσης Κατσανάς.

(αρχείο Δημήτρη Γιαλού)

1933.Γιαλός Δημήτριος του Κωνσταντίνου(του Χατζή)

(Αρχείο Δ.Γιαλού)

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΗ ΣΤΕΝΗ ΕΥΒΟΙΑΣ ΤΟ 1932.Απο αριστερά σταυροπόδι ο Πέτρος Πισσινάρας (Κουμπούρας),πίσω αριστερά του η γυναίκα του Θοδώρα.

1940-1950

Η φωτογραφία είναι του 1947. 17 Αυγούστου.

Είναι στην τοποθεσία «Βρύση Νταβέλη» που σήμερα έχει την ονομασία «Νίκου Παπαϊωάννου» ο οποίος έκανε την ανάπλαση της βρύσης και του υπολοίπου χώρου.

Στη φωτογραφία είναι τρία φιλαράκια, παιδιά της εποχής εκείνης, όπου η φτώχεια και η κακομοιριά ήταν γενική. Και αν σήμερα τα εξηγήσεις στους νέους δεν τα πιστεύουν με τίποτα, τους φαίνεται παραμύθι.

Τα τρία φιλαράκια είναι: Από αριστερά. Ο Νίκος Παπαϊωάννου (Φλατσαδόρος), ο Γεώργιος Μαστρογιάννης (του Λαδά) και ο Γεώργιος Κυράνας (Τόμπλας).

Ο Νίκος Παπαϊωάννου μαζί με tον αδελφό του Γιάννη δημιούργησαν εργοστάσιο υποδηματοποιίας και αργότερα ασχολήθηκε με ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στη Ζάκυνθο.

Ο Μαστρογιάννης Γεώργιος παρέμεινε στο χωριό και έγινε εργολάβος οικοδομών.

Ο Κυράνας Γεώργιος έγινε καθηγητής, ιδιοκτήτης ιδιωτικού σχολείου και φροντιστηρίου ξένων γλωσσών.

Πριν 70 περίπου χρόνια στην αυλή του σπιτιού του Θάνου Κιρκιλή, όπου διέμεναν όταν ο Κιρκιλής έλειπε, σαν επιστάτης και φύλακας του σπιτιού, ο Χρήστος Μπέκος με την οικογένειά του.

Από αριστερά. Η Ζωή Μπέκου, με τη μαθητική ποδιά (μαθήτρια του Δημοτικού τότε), ο πατέρας της Χρήστος Μπέκος και η μητέρα της Αναστασία Μπέκου-Ντουμάνη, με παραδοσιακή ενδυμασία.

(Αρχείο Ζωής Μπέκου-Τζανάκου)

Ενθύμιο από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο το 1941. Ο πρώτος από αριστερά είναι ο Απόστολος Γιαλός του Νικολάου. (αρχείο Δημήτρη Γιαλού)

Στη μέση ο Κώστας Πέτρου έξω από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν στον ελληνοιταλικό πόλεμο

Στην αυλή του Θανάση Σπυριδάκη.Παναγιώτα Σπυριδάκη,Κώστας Σπυριδάκης,Πολυξένη Κυράνα.

Tasos Kamariotis

Μια ρετρο φωτογραφία στη παραλια της Χαλκίδας το1948-49.Φίλοι νέοι της Στενής με το ωραίο ντυσιμο και στυλ της εποχης από αριστερά, ο Νίκος Μεταξάς,Γιάννης Τζινης, Λευτερης Καμαριώτης και ο γυμνασιοπαις με το καπελο Απόστολος Γιαλος.