ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ

Νίκος Παπαϊωάννου

Ο Νίκος Παπαϊωάννου ήταν γιος Του Γεωργίου Παπαϊωάννου από τη Στενή και της Παναγιούλας Κυράνα από τους Καθενούς.

Ο Νίκος Παπαϊωάννου έφυγε από κοντά μας στις 14-5-2000 σε ηλικία 61 ετών, ακολουθώντας τη σύζυγό του Σούζυ, μετά από 15 περίπου μήνες που είχε κάνει το ταξίδι χωρίς επιστροφή (24-2-1999) σε ηλικία 56 ετών.

Εκεί που πήγε τον περίμενε η μητέρα του Παναγιούλα, που σε ηλικία 89 ετών, πριν σχεδόν τρία χρόνια (30-8-1997), είχε αναχωρήσει από τον κόσμο τούτο και έκανε ήδη συντροφιά στο σύζυγό της Γεώργιο, του οποίου την αγάπη, τη θαλπωρή και την προστασία, την είχε στερηθεί για 33 ολόκληρα χρόνια (είχε αποβιώσει το 1965 σε ηλικία 62 ετών).

Ο Νίκος Παπαϊωάννου, εκτός από τη μόρφωσή του και την επιστημονική του κατάρτιση (πτυχιούχος ΑΣΟΕΕ), αποδείχθηκε κι ένας ευρηματικός επιχειρηματίας, διαθέτοντας επικοινωνιακή ευελιξία, μια αδιάλειπτη διάθεση για εργασία, ενώ η ανήσυχη ιδιοσυγκρασία του τον παρότρυνε συνεχώς να δημιουργεί και να μεγαλώνει τους ορίζοντες δράσης του.

Γνωστός σαν ιδιοκτήτης τουριστικών επιχειρήσεων, αλλά και ιδιοκτήτης εργοστασίου υποδημάτων παλαιότερα, αλλά ακόμα πιο γνωστός για τον καλό και προσιτό του χαρακτήρα, τη σεμνότητα και την αγάπη για το χωριό, αλλά και τα εξωραϊστικά έργα με τα οποία καλλώπισε το χωριό του τη Στενή, έκανε όλους τους Στενιώτες να τον αγαπήσουν και να χαίρονται για τις προόδους που έκανε ο Νίκος σε όλους τους τομείς της δραστηριότητάς του.

Αλλά δεν θα μπορούσε να ξεχάσει κανείς και τη συμπαράσταση και βοήθεια που πρόσφερε στο Νίκο η καλή και υποδειγματική σύζυγός του Σούζυ, που αν και ήταν Αγγλίδα στην καταγωγή, ενστερνίστηκε τον Ελληνικό τρόπο σκέψης, φιλοσοφίας και ζωής και έτσι μεγάλωσε, σπούδασε και καθοδήγησε τα τρία παιδιά της, το Γιώργο, το Φίλιππο και τη Γιούλα και συμπαραστάθηκε στο σύζυγό της, στέκοντας πάντα δίπλα του στις λύπες, στις χαρές και στα προβλήματά του.

Όμως η αναπόφευκτη, η σκληρή, η αδήριτη μοίρα του ανθρώπου είναι αυτή. Με τη διαφορά ότι στην περίπτωση του Νίκου και της Σούζυ Παπαϊωάννου, η μοίρα χτύπησε πολύ πρόωρα.

Παναγιούλα Παπαϊωάννου

Στις 30-8-1997, απεβίωσε η Παναγιούλα Παπαϊωάννου, σε ηλικία 89 ετών. Ο σύζυγός της, Γεώργιος Παπαϊωάννου, είχε αποβιώσει 33 χρόνια πριν, σε ηλικία 62 ετών το 1964.

Η Παναγιούλα όλο αυτό το διάστημα είχε αναλάβει και την ευθύνη της φροντίδας για τα παιδιά της, εκτελώντας τους ρόλους του πατέρα και της μητέρας. Όμως με τη βοήθεια και των παιδιών της κατάφερε να τα «φέρει βόλτα» και τα παιδιά της, η Αικατερίνη, ο Νίκος και ο Γιάννης, να προοδεύσουν στους τομείς που δραστηριοποιήθηκαν, κάνοντας τη μητέρα τους περήφανη και ευτυχισμένη. Λίγα χρόνια μετά το θάνατό της ακολούθησε και ο γιος της Νίκος (14-5-2000) καθώς και η σύζυγός του Σούζυ (24-2-1999)

Ο χαρακτήρας της ήταν πράος και σταθερός, οι αντιδράσεις της πλαισιωμένες από χαμόγελο και χιούμορ, οι συμβουλές της σωστές και εύστοχες.

Η υπομονή, η καρτερικότητα και ο διακαής πόθος για την ανατροφή και καλή τύχη των παιδιών της, ήταν τα όπλα που βοήθησαν τα παιδιά της να προοδεύσουν στις δουλειές τους, να αγαπήσουν το χωριό τους και τις παραδόσεις του, να είναι μονιασμένοι και αγαπημένοι μεταξύ τους, έχοντας σαν «σημείο εκκίνησης» το χωριό και τη μάνα, μιας και ο πατέρας είχε αποδημήσει πολύ νωρίτερα.

Γιάννης Παπαϊωάννου

Στις 7-12-2011 απεβίωσε ο Γιάννης Παπαϊωάννου και η κηδεία του έγινε στον Ιερό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, στην Άνω Στενή.

Ο Γιάννης είχε γεννηθεί στη Στενή το 1941 και ήταν γιος του Γεωργίου Παπαϊωάννου και της Παναγιούλας Κυράνα από τους Καθενούς.

Τα αδέλφια του ήταν η Αικατερίνη και ο Νικόλαος, που και οι δύο έχουν αποβιώσει, όπως και οι γονείς του.

Από μικρός εργάστηκε σκληρά και κέρδισε τη μάχη της ζωής. Διακατεχόμενος από όρεξη για δουλειά και διαθέτοντας επιχειρηματικό δαιμόνιο, κατάφερε να ιδρύσει μια σημαντική επιχείρηση υποδηματοποιίας, που δέσποζε στην Ελληνική αγορά ενώ παράλληλα εξήγαγε σημαντικές ποσότητες σε άλλες χώρες.

Ήταν παντρεμένος με την Κωνσταντίνα Καλλαρά από το Ξυλόκαστρο, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Γιούλα και το Γιώργο.

Ήταν άνθρωπος εργατικός, έξυπνος, άριστος οικογενειάρχης, φιλικός, πρόσχαρος και αγαπητός από όλους.

Αγαπούσε την ιδιαίτερή του πατρίδα, τη Στενή την οποία επισκεπτόταν συχνά

Η απουσία του προξένησε πόνο και θλίψη στην οικογένειά του. Τους συγγενείς και στους αμέτρητους φίλους του, που τον αγαπούσαν ειλικρινά.

Άνθρωποι σαν το Γιαννάκη – γιατί έτσι τον αποκαλούσαν οι φίλοι και γνωστοί – είναι άξιοι να αγαπηθούν από την κοινωνία, επειδή οι ίδιοι αγαπούν τους ανθρώπους με τρόπο αγνό, άδολο και ειλικρινή.