Έχει δροσό…

Έχει δροσό…

Στη γιορτή ενός φίλου, έτυχε να πιάσω κουβέντα με κάποιον από την ομήγυρη, του οποίου ο πατέρας, όπως δήλωσε, ήταν από τη Στενή.

Εμμέσως ξεκαθάρισε, ότι ο ίδιος δεν θεωρούσε τον εαυτό του Στενιώτη, έστω και κατά το ήμισυ (ξηγιόμαστε για να μην παραξηγιόμαστε).

Με ρώτησε αν επισκέπτομαι το χωριό τώρα το καλοκαίρι.

Όταν του είπα, ναι, σχεδόν καθημερινά, με κοίταξε με συγκατάβαση και μ΄ ένα πονηρό πρωτευουσιάνικο χαμόγελο, με ρώτησε γιατί.

«Έχει δροσό» του είπα, αρνούμενος να κομπλεξαριστώ και να απαντήσω με τις καθιερωμένες κοινοτυπίες, ότι εκεί έχω τα πράγματά μου, ότι αναγκάζομαι να πάω κλπ.

«Το περίμενα» απάντησε. Το ίδιο έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Έχει δροσό. Ρε μπας κι είναι δικαιολογία για να πηγαίνετε στο παλιοχώρι σας;

Χαμογέλασα με κατανόηση.

Θα στο κάνω πιο λιανά, γιατί είσαι και πρωτευουσιάνος και στερείσαι σημαντικές σημασιολογικές γνώσεις.

Που λες φίλε μου, δροσό δεν είναι απλώς η έλλειψη ζέστης. Δροσό σημαίνει φίλοι κι αναμνήσεις των δικών σου. Είναι τα μέρη που μας έθρεψαν, το δάσος που περπατούσαμε, οι αυλές που πρωτοπαίξαμε, τα μονοπάτια, οι πηγές, τα απόμερα σημεία, τα πρώτα φιλιά, οι στέρνες που βουτήξαμε, η θύμηση της σκληρής δουλειάς των δικών μας στα χωράφια απ΄ το πρωί ως το βράδυ για να μας αναστήσουν. Η καρδιά του χωριού. Εκεί και έτσι έχει δροσό.

Δε συγκινήθηκε. Με κοίταξε με βλέμμα απλανές και προσπάθησε να βρει κάτι να πει για να αλλάξει θέμα.

Και εδώ θέλω να εκφράσω την εξής απορία.

Όλοι μας, ενώ με το ένα χέρι προσπαθούμε να πιάσουμε και να κερδίσουμε το μέλλον, με το άλλο χέρι κρατιόμαστε από το παρελθόν για να μην «γκρεμοτσακιστούμε».

Το παρόν μας και τώρα και πάντα θα είναι το αιώνιο «μετέωρο βήμα μας» μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος.

Αν δεν υπάρχει παρελθόν, θα μπορέσουμε να κερδίσουμε το μέλλον μας;