ΜΕΛΙΣΟΥΡΓΟΙ

.....«Γιάννη,Κωσταντή!» -΄Ελα!»-«Έτοιμοι!» -«Έτοιμοι!» -«Τραβάτε εδώθε τα ζά να τα φορτώσουμε!»

Φεύγουνε και των άλλων παιδιών οι γονιοί.Και μένουνε κι αυτά-σαν των τσοπάνηδων-με τη χαρά!

Για πού τώρα πρόωρα;

«Μπεζέρισαν,βαρέθηκαν Τόσκα μου τα παλληκάρια της νύχτας το περπάτημα τς αυγής το καραούλι»

Είναι σκληρή η ζωή στη Κλεισούρα.Θα νυχτοπερπατήσουνε τρείς ώρες ως να ανέβουνε στα «Στουρνάρια» κι άλλες τρείς ως να κατέβουνε στα καλύβια. Ξημερώματα! Κι ίσως σημάνει και την καινούργια μέρα το
προσκλητήριο του γέρο-Κάτζου.

Εκεί ψηλά θα ανέβουνε τα μελίσσια τους.Για τον ανθό της ρίγανης,της χαμορίγανης και του τσαγιού.

Το σούρουπο μόνο μπορούνε να το πιάσουνε τα μελίσσια.Και μονάχα με το δροσιό της νύχτας να τα κουβαλήσουνε. Χρειάζεται μεγάλη τέχνη να μη «σκάσουνε» τα μελίσσια.Αλλά και μεγάλη προσοχή στο «δέσιμο». Σάπια μελισσόπανα και φαγωμένα μελισόσκοινα είναι μεγάλος κίντυνος. Κάμαν έτσι και πιαστήκανε σε ένα ρογκάλι δίπλα στο μονοπάτι,κόβονται ξεσκιούνται.Και τι γίνεται τότε; Αν δεν προλάβει σύγκαιρα ο μελισσουργός να φράξει

τι σκισματιά-με τι;- και με την παλάμη του στην ανάγκη ,ίσως αυτή να είναι η τελευταία μέρα της ζωής της δικής του και του μουλαριού.Το μελίσι σίγουρα θα βρει το τέλος του αυτή την ημέρα.Δεν μπορεί να ξεφύγει την τιμωρία που το βαραίνει από τον καιρό της Δημιουργίας……

Σελ.25,26